Serwis Internetowy Portal Orzeczeń używa plików cookies. Jeżeli nie wyrażają Państwo zgody, by pliki cookies były zapisywane na dysku należy zmienić ustawienia przeglądarki internetowej. Korzystając dalej z serwisu wyrażają Państwo zgodę na używanie cookies , zgodnie z aktualnymi ustawieniami przeglądarki.

IX Ka 272/14 - wyrok z uzasadnieniem Sąd Okręgowy w Kielcach z 2014-05-13

Sygn. akt IX Ka 272/14

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 maja 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Aleksandra Babilon- Domagała

Sędziowie: SSO Zbigniew Karamara (spr.)

SSO Jan Klocek

Protokolant: protokolant sądowy Anna Wołowiec - Piłat

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Piwko

po rozpoznaniu w dniu 13 maja 2014 roku

sprawy W. Ł. (1), A. J., M. W. i M. W.

oskarżonych o przestępstwo z art.158 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonych

od wyroku Sądu Rejonowego w Końskich

z dnia 30 sierpnia 2013 roku sygn. akt II K 288/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza na rzecz Skarbu Państwa tytułem kosztów sądowych za II instancję od oskarżonych A. J. i M. W. kwotę po 235 (dwieście trzydzieści pięć) złotych zaś od W. Ł. (1) i M. W. kwotę po 165 (sto sześćdziesiąt pięć) złotych.

Sygn. akt. IX Ka 272/14

UZASADNIENIE

W. Ł. (2), A. J., M. W. i M. W. zostali oskarżeni o to, że dniu 1 marca 2011 roku w R., pow. (...), woj. (...), wzięli udział w pobiciu P. G. oraz G. G., których kopali i uderzali pięściami po całym ciele, a ponadto M. W. i W. Ł. (1) zadawali im uderzenia plastikowymi rurkami, a także którym A. J. oraz M. W. używając niebezpiecznego przedmiotu w postaci sztachet z wystającymi gwoździami zadawali uderzenia po całym ciele, w wyniku czego doznali oni obrażeń ciała w postaci: u P. G. – stłuczenia głowy, krwiaka okularowego oka lewego, otarcia naskórka okolicy czołowej prawej, stłuczenia nasady nosa, otarcia naskórka okolicy brody po stronie prawej, otarcia naskórka okolicy jarzmowej lewej oraz policzkowej lewej, krwiaka okolicy potyliczno ciemieniowej z obecnością rany tłuczonej, obrzęku tkanek miękkich okolicy skroniowej prawej, podbiegnięć krwawych okolicy łopatkowej, podbiegnięć krwawych okolicy bocznej uda lewego, u G. G. stłuczenia głowy, okolicy nasady nosa, krwiaka okularowego oka prawego, wymiotów z domieszką krwi, skutkujących naruszeniem funkcji organów ich ciała i rozstrojem zdrowia na okres poniżej dni siedmiu, przy czym pokrzywdzeni z uwagi na umiejscowienie, siłę i sposób zadawania ciosów narażeni byli na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutków opisanych co najmniej w art. 157 § 1kk, tj. o przestępstwo z art. 159 kk w stosunku do A. J. i M. W. a w stosunku do W. Ł. (1) i M. W. o czyn z art. 158 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Końskich wyrokiem z dnia 30 sierpnia 2013 roku w sprawie II K 288/11 oskarżonych: A. J., M. W., W. Ł. (1) i M. W. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im w akcie oskarżenia czynu stanowiącego występek z art. 159 kk w stosunku do oskarżonych A. J. i M. W., zaś występek z art. 158§1 kk w stosunku do oskarżonych W. Ł. (1) i M. W. i za to wymierzył im: oskarżonym: A. J. i M. W., na podstawie art. 159 kk, karę po 8 (osiem) miesięcy pozbawienia wolności, oskarżonym: W. Ł. (1) i M. W., na podstawie art. 158§1kk, karę po 6 (sześć) miesięcy pozbawienia wolności.

Nadto Sąd na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70§1 pkt 1 kk w stosunku do oskarżonego M. W., zaś na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 2 kk w stosunku do oskarżonych A. J., M. W. i W. Ł. (1), wykonanie orzeczonych wobec nich w punkcie 1 wyroku kar pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 (trzy) lata.

Na podstawie art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 i 3 kk Sąd wymierzył oskarżonym kary grzywny: A. J. i M. W., w ilości po 50 (pięćdziesiąt) stawek dziennych – każdemu z nich, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięć) złotych. M. W. i W. Ł. (1), w ilości po 40 (czterdzieści) stawek dziennych – każdemu z nich, przy przyjęciu, iż jedna stawka dzienna jest równoważna kwocie 10 (dziesięć) złotych.

Sąd na podstawie art. 63§1 kk zaliczył oskarżonym: W. Ł. (1), A. J., M. W. i M. W. na poczet orzeczonych wobec nich w punkcie III wyroku kar grzywien okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie, tj. okres zatrzymania od dnia 1 marca 2011 r. do dnia 2 marca 2011 r. i przyjmując, że jeden dzień rzeczywistego pozbawienia wolności równa się dwóm dziennym stawkom grzywny, ustalając, że grzywny te w ilości 4 (czterech) stawek dziennych zostały uiszczone.

Nadto Sąd na podstawie art. 73 § 2 kk oddał oskarżonych: W. Ł. (1), A. J. i M. W. w okresie próby pod dozór kuratora sądowego.

Sąd na podstawie art. 46 § 2 kk w zw. z art. 441 § 1 k.c. orzekł od oskarżonych: W. Ł. (1), A. J., M. W. i M. W. solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. G. nawiązkę w kwocie 4.000 złotych (cztery tysiące złotych); zaś na podstawie art. 46§2 kk w zw. z art. 441§1 k.c. orzekł od oskarżonych: W. Ł. (1), A. J., M. W. i M. W. solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. G. nawiązkę w kwocie 3.000 złotych (trzy tysiące złotych).

Sąd na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych: W. Ł. (1), A. J., M. W. i M. W. solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego P. G. kwotę 612 złotych (sześćset dwanaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego, zaś na podstawie art. 627 kpk zasądził od oskarżonych: W. Ł. (1), A. J., M. W. i M. W. solidarnie na rzecz oskarżyciela posiłkowego G. G. kwotę 612 złotych (sześćset dwanaście złotych) tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego. Ponadto Sąd na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonych od ponoszenia kosztów sądowych związanych w ich udziałem w sprawie.

Apelację od powyższego wyroku wniósł obrońca oskarżonych zaskarżając go w całości i zarzucając mu:

1.  Obrazę przepisów postępowania, a w szczególności art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k. przez: zaniechanie omówienia w uzasadnieniu dowodu z obdukcji lekarskiej oskarżonych oraz zeznań jej autora, a także opinii biegłego, zaniechanie odniesienia się do zeznań świadków pokrzywdzonych w tej części, w której zeznają, że nikt z nich nie uderzył nikogo z oskarżonych;

2.  Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku przez przyjęcie, że oskarżeni dopuścili się pobicia pokrzywdzonych podczas gdy w rzeczywistości oskarżeni bronili się jedynie przed atakiem pokrzywdzonych.

W oparciu o przedstawione zarzuty skarżący wniósł o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I Instancji do ponownego rozpoznania, ewentualnie o zmianę zaskarżonego wyroku przez uniewinnienie oskarżonych.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wywiedziona przez obrońcę oskarżonych nie zasługuje na uwzględnienie i należało ją uznać za oczywiście bezzasadną.

W świetle całokształtu materiału dowodowego zebranego w sprawie zarzuty podnoszone przez skarżącego nie mogą być uwzględnione. Są one nietrafne i nie znajdują żadnego logicznego uzasadnienia, stanowią w istocie gołosłowną polemikę z dokonaną przez Sąd I Instancji, prawidłową zdaniem Sądu Okręgowego oceną dowodów i z tego powodu nie mogą skutecznie wzruszyć zaskarżonego wyroku.

Odnosząc się do zarzutów apelacji stwierdzić należy, iż nie doszło w sprawie do obrazy przepisów postępowania, które miałyby wpływ na treść wyroku. Sąd Rejonowy należycie rozpatrzył przedmiotową sprawę, przeprowadził niezbędne dowody, które następnie wszechstronnie przeanalizował i wyprowadził z nich trafne wnioski, które posłużyły do słusznego rozstrzygnięcia. Rozumowania te dokonane zostały w granicach sędziowskiej swobody ocen, wynikającej z treści art. 7 k.p.k. W niniejszej sprawie ocena dowodów jako swobodna a nie dowolna podlega ochronie prawa procesowego. Jest wszechstronna, rzeczowa i logiczna, zgodna z zasadami wiedzy i doświadczenia życiowego. Nie zawiera też błędów faktycznych i logicznych. Sąd I instancji dokonując ustaleń w zakresie faktów szczegółowo i precyzyjnie wskazał na jakich oparł się dowodach czyniąc ustalenia faktyczne w przedmiotowej sprawie. Ponadto, ustalając stan faktyczny i dokonując w tym zakresie oceny wiarygodności wyjaśnień oskarżonych i zeznań przesłuchanych w sprawie świadków, stanowisko swoje należycie i przekonująco uzasadnił. Szczegółowo przedstawił w pisemnych motywach wyroku tok swojego rozumowania, precyzyjnie wskazując powody, dla których uznał, że oskarżeni dopuścili się zarzucanego im czynu. Sąd Okręgowy w pełni aprobuje ocenę dowodów, a w konsekwencji ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy.

W ocenie Sądu Okręgowego słusznie Sąd I instancji oceniając zachowanie oskarżonych W. Ł. (2), A. J., M. W. i M. W. oparł się na zeznaniach pokrzywdzonych P. G. i G. G., prawidłowo uznając je za wiarygodny dowód w sprawie. Świadkowie ci bowiem w sposób logiczny, spójny i konsekwentny opisali przebieg zdarzenia oraz rolę jaką odegrali w nim poszczególni oskarżeni. Pokrzywdzeni zgodnie wskazali na oskarżonego M. W. jako na tego, który jako pierwszy uderzył P. G.. Zaznaczyli oni, iż po chwili przyłączyli się do niego pozostali oskarżeni. Wszyscy oni brali udział w pobiciu pokrzywdzonego, kopiąc go i bijąc pięściami po całym ciele. Wszyscy uczestniczyli również w pobiciu pokrzywdzonego G. G., który ruszył z pomocą P. G.. Wbrew temu co podnosi w złożonej apelacji obrońca oskarżonych zachowanie W. Ł. (2), A. J., M. W. i M. W. w żadnym razie nie polegało na bronieniu się przed atakami pokrzywdzonych. Materiał dowodowy zebrany w sprawie nie pozostawił żadnych wątpliwości co do tego, iż to oni byli stroną atakującą. Mieli oni zdecydowaną przewagę liczebną nad pokrzywdzonymi. Zaprzestali ich bicia dopiero wówczas kiedy zauważyli wybiegających z domu kolegów pokrzywdzonych. Ponadto to oskarżeni przyjechali do pokrzywdzonych, a nie odwrotnie i to pokrzywdzeni jako pierwsi zawiadomili o całym zdarzeniu policję, co niewątpliwie świadczy o tym, iż to stroną atakującą w zaistniałym zdarzeniu byli oskarżeni. Słusznie Sąd Rejonowy zaznaczył, wbrew temu co podnosi skarżący z złożonej apelacji, iż oskarżeni w wyniku zaistniałego zdarzenia mogli również doznać obrażeń ciała opisanych w przedłożonych przez nich obdukcjach lekarskich, niemniej jednak okoliczność powyższa w żadnej mierze nie może wykluczać tego, iż to oni, a nie pokrzywdzeni sprowokowali całe zajście. Pokrzywdzeni mieli prawo bronić się przed atakiem ze strony oskarżonych, zaś oskarżeni biorąc udział w pobiciu pokrzywdzonych winni liczyć się z tym, iż w wyniku tego zdarzenia mogą również doznać obrażeń ciała.

Zdaniem Sądu Odwoławczego Sąd Rejonowy dokonał właściwej oceny wyjaśnień oskarżonych, prawidłowo nie dając wiary ich wyjaśnieniom złożonym przed sądem, w których nie przyznali się do popełnienia zarzucanego im czynu, bowiem pozostają one w sprzeczności z pozostałym materiałem dowodowym zebranym w sprawie, a zwłaszcza z zeznaniami pokrzywdzonych P. G. i G. G.. Ponadto wskazać należy, iż zeznania pokrzywdzonych nie są jedynym, odosobnionym dowodem wskazującym na winę oskarżonych. Korespondują z nimi bowiem zeznania innych słuchanych w sprawie świadków tj. K. W., A. W., M. T. i R. G..

Zeznania pokrzywdzonych oraz w/wym. świadków w sposób jednoznaczny wskazują na sprawstwo oskarżonych. Zaznaczyć należy, iż w sprawie brak jest jakichkolwiek okoliczności, które mogłyby podważyć wiarygodność ich zeznań.

Wobec prawidłowo poczynionych ustaleń faktycznych, co do okoliczności zaistnienia przedmiotowego zdarzenia stwierdzić należy, iż Sąd I instancji wydał słuszne rozstrzygnięcie co do winy oskarżonych W. Ł. (2), A. J., M. W. i M. W., które należycie uzasadnił w motywach swego orzeczenia, a argumentację tam zawartą Sąd Okręgowy w pełni podziela, nie znajdując podstaw do jej kwestionowania.

Nie budzi również żadnych wątpliwości Sądu Okręgowego rodzaj i wysokość wymierzonych wobec oskarżonych kar. Zdaniem Sądu Odwoławczego kary pozbawienia wolności orzeczone wobec oskarżonych spełniają wymogi określone przepisem art. 53 k.k., odzwierciedlają bowiem tak stopień społecznej szkodliwości czynu, jak też stopień zawinienia oskarżonych oraz rolę jaką każdy z nich odegrał w popełnieniu przestępstwa. Kształtując rodzaj i wymiar kary, także poprzez zastosowanie instytucji warunkowego zawieszenia wykonania kar pozbawienia wolności, Sąd wziął pod uwagę tak okoliczności łagodzące, jak też obciążające oskarżonych, ich właściwości i warunki osobiste. Kary grzywny orzeczone wobec oskarżonych także zostały ukształtowane prawidłowo. Ilość stawek dziennych grzywien stanowi pochodną stopnia społecznej szkodliwości czynu, którego sprawstwo przypisano oskarżonym, natomiast wysokość jednej stawki Sąd oszacował relatywnie do sytuacji majątkowej każdego z oskarżonych.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. i art. 437 §1 k.p.k. zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

Rozstrzygnięcie o kosztach sądowych za II instancję Sąd oparł o przepis art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 627 k.p.k. oraz w oparciu o art. 2 ust.1 pkt 2 i 3 i art. 3 ust. 2 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23.06.1973 roku o opłatach w sprawach karnych, a także § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 roku w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym.

SSO A. Babilon - Domagała SSO Zb. Karamara SSO J. Klocek

Dodano:  ,  Opublikował(a):  Barbara Pęczek
Podmiot udostępniający informację: Sąd Okręgowy w Kielach
Osoba, która wytworzyła informację:  Aleksandra Babilon-Domagała,  Jan Klocek
Data wytworzenia informacji: