Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 13 listopada 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Opozda-Kałka

Sędziowie: SSO Aleksandra Babilon-Domagała

SSO Krzysztof Sójka (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Piwko

po rozpoznaniu w dniu 13 listopada 2014 roku

sprawy K. S. (1)

oskarżonego o przestępstwo z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 31 lipca 2013 roku sygn. akt IX K 1104/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od oskarżonego K. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 620 (sześćset dwadzieścia) złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IXKa 1827)13

UZASADNIENIE

K. S. (1) oskarżony został o to, że w okresie od lipca 2008 roku daty bliżej nieustalonej do 14 grudnia 2009 roku w (...) koło W. oraz w K. wielokrotnie działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru, w krótkich odstępach czasu doprowadził małoletnią poniżej 15 lat A. M. do poddania się innej czynności seksualnej i obcowania płciowego oraz od przełomu sierpnia i września 2009 roku daty bliżej nieustalonej do obcowania płciowego poprzez odbywanie pełnego stosunku z w/w małoletnią A. M., tj. o przestępstwo z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12k.k.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 31 lipca 2013 roku orzekł : w ramach zarzutu aktu oskarżenia oskarżonego K. S. (1) uznał za winnego tego, że w okresie od lipca 2008 roku daty bliżej nieustalonej do 13 grudnia 2009 roku w G. koło W. oraz w K., w bliżej nieustalonych datach, wielokrotnie, działając w wykonaniu z góry powziętego zamiaru i w krótkich odstępach czasu, doprowadził małoletnią poniżej 15 lat A. M. do poddania się innej czynności seksualnej poprzez dotykanie jej piersi oraz narządów płciowych, obcował płciowo z małoletnią poniżej 15 lat A. M. poprzez odbywanie z nią stosunków oralnych, zaś od przełomu miesiąca sierpnia i września 2009 roku daty bliżej nieustalonej obcował płciowo z małoletnią poniżej 15 lat A. M. poprzez odbywanie z nią pełnych stosunków płciowych, co stanowi przestępstwo z art. 200 § 1 k.k. w zw. z art. 12 k.k. i za to na podstawie art. 200 § 1 k.k. wymierzył mu karę 2 lat pozbawienie wolności. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. i art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej w punkcie I wyroku wobec oskarżonego K. S. (1) kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 4 lata. Na podstawie art. 71 § 1 k.k. w zw. z art. 33 § 1 i 3 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. S. (1) karę grzywny w wymiarze 100 stawek dziennych ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 30 złotych. Na podstawie art. 39 pkt 2a k.k. w zw. z art. 43 § 1 k.k. orzekł wobec oskarżonego K. S. (1) środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności związanej z wychowywaniem, edukacją małoletnich i opieką nad nimi na okres 10 lat . Na podstawie art. 63 § 2 k.k. na poczet orzeczonego zakazu zaliczył okres stosowania wobec oskarżonego środka zapobiegawczego w postaci nakazu powstrzymania się od działalności związanej z opieką i nadzorem nad dziećmi i młodzieżą od dnia 20 lipca 2011 roku. Na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej w punkcie III wyroku wobec oskarżonego K. S. (1) kary grzywny zaliczył okres jego zatrzymania w dniach 19 lipca 2011 roku i 20 lipca 2011 roku i uznał karę grzywny za wykonaną do wysokości 4 stawek dziennych . Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego K. S. (1) na rzecz oskarżycielki posiłkowej A. M. kwotę 4.700 złotych tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem w sprawie pełnomocnika z wyboru. Na podstawie art. 626 § 1 k.p.k. i art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego K. S. (1) na rzecz Skarbu Państwa (Sądu Rejonowego w Kielcach) kwotę 3.125,48 złotych tytułem kosztów sądowych, w tym kwotę 600 złotych tytułem opłat od orzeczonych kar.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego K. S. (1) , który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił rozstrzygnięciu

- naruszenie prawa procesowego, a to art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk , art. 7 kpk poprzez dowolne i nieobiektywne przyjęcie jakoby zeznania świadków A. M., M. M., A. S., M. G., A. J. były całkowicie wiarygodne i wskazujące na winę oskarżonego, skoro ci świadkowie poza pokrzywdzoną wiedzę o zdarzeniach mają tylko i wyłącznie od A. M., która w trakcie tej sprawy relacjonowała zdarzenia odmienne i zdobyła się nawet na pomówienie innej osoby o czyn karalny, nie branie pod uwagę opinii biegłych psychologów M. D. i E. B. (1) pomimo iż wskazywały one na możliwość manipulowania przez pokrzywdzoną faktami i osobami, stwierdziły u niej możliwość nadawania innego znaczenia faktom czy też przeinaczania faktów, nielogiczne tłumaczenie przez Sąd iż pokrzywdzona pomniejszała swą rolę w związku z oskarżonym jakimś lękiem przed „społecznym odbiorem jej osoby”, skoro świadkowie wyraźnie zeznawali na temat jej prowadzenia się i to jej nie przeszkadzało jak ją odbierają koledzy, koleżanki, wychowawcy, a pomimo tego jest dla Sądu całkowicie wiarygodne, nie branie pod uwagę poważnych wątpliwości co do faktu, że do zarzucanych czynów podczas obozu w Goreniu w ogóle doszło, na co wskazują zeznania innych świadków np. W. G., nieujawnienie wielu środków dowodowych korzystnych dla oskarżonego, sprzeczne z logiką i doświadczeniem życiowym tłumaczenie sprzeczności w zeznaniach pokrzywdzonej co do jej relacji zdarzeń innym osobom.

- nie ustalenie kiedy miało dochodzić do kontaktów w mieszkaniu oskarżonego czy po obozie w G. czy w S. jak sama o tym mówi na k- 34 i 369 pokrzywdzona oraz wskazuje dokument z k-24, co ma znaczenie dla oceny czasookresu popełnienia czynu.

– naruszenie art.l§2 kk poprzez uznanie jakoby czyn oskarżonego cechował się „szczególnie wysokim stopniem społecznej szkodliwości czynów” i branie na udowodnienie tej okoliczności przesłanek będących dyspozycją przepisu art. 200§1 kk, albowiem z istoty tego przepisu wynika, iż takich czynów może dopuścić się tylko osoba pełnoletnia.

– sprzeczność pomiędzy uzasadnieniem, a treścią wyroku i naruszenie treści art.200§l kk poprzez przyjęcie w treści wyroku znamiona „doprowadza”, choć z uzasadnienia Sądu wynika , że to małoletnia zupełnie dobrowolnie dążyła do spotkań z oskarżonym i dobrowolnie poddawała się czynnościom seksualnym i w tej sytuacji znamię „doprowadza” jest zupełnie bezzasadnie użyte, bo to sprawca ma być inicjatorem karalnych zachowań, a tak w niniejszej sprawie nie było,

- rażącą surowość orzeczonego okresu warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności oraz orzeczonego zakazu pracy z młodzieżą na okres aż 10 lat

. a w konsekwencji: błędy w ustaleniach faktycznych skutkujące przyjęcie winy oskarżonego i mając powyższe na uwadze wniósł o : uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego, ewentualnie w wypadku nie uwzględnienia powyższego wniosku o uchylenie zaskarżonego wyroku i umorzenie postępowania wobec K. S. (1) na zasadzie art. 17§1 pkt.3 kpk w zw. z art. 1§2 kk , a w wypadku nieuwzględnienia także i tego wniosku, o złagodzenie orzeczonych kar w postaci okresu warunkowego zawieszenia do lat 2 oraz orzeczenie zakazu pracy z młodzieżą na okres do 5 lat. Nadto skarżący w trybie art. 452§2kpk wniósł o uzupełnienie przewodu sądowego: poprzez zaliczenie w poczet dowodów szkicu sytuacyjnego obozu w G., zdjęć wartowni i obozu z widokiem namiotów w tym stołówki, w których miało dojść do molestowania oraz przesłuchanie uzupełniające świadków W. S. i M. S. jako uczestników tego obozu i autorów szkicu oraz zdjęć albowiem dowody te wskazują, że wartownia i stołówka są doskonale widoczne ze wszystkich stron obozu i przebywanie tam osób jest zawsze zauważalne dla nieokreślonej liczby osób, ponadto konstrukcja wartowni wręcz uniemożliwia ukrycie się jakiejkolwiek osoby, a okoliczności te nie były w ogóle wyjaśnione przez Sąd I instancji, a także poprzez zaliczenie w poczet dowodów w sprawie k-24 akt, czyli dokumentu zwanego „zawiadomieniem” na okoliczność czasookresu trwania czyn karalnego oraz przesłuchanie na tę okoliczność J. K., jakie informacje o rzekomym czynie uzyskał od pokrzywdzonej, o dopuszczenie jako dowodu w sprawie k – 214 - 216 gdzie znajdują się na płytce CD bilingi rozmów i sms-ów od pokrzywdzonej między innymi do oskarżonego w dacie od 27 października 2009 roku do dnia 14 grudnia 2009 , na okoliczność ilości i częstotliwości kontaktów telefonicznych pomiędzy stronami.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wniesiona przez obrońcę oskarżonego K. S. (1) okazała się oczywiście bezzasadna, co oznacza, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów w niej podniesionych , jak też wniosków końcowych. Sąd Okręgowy nie dopatrzył się również uchybień, które należało uwzględniać z urzędu. .

Kwestionując rozstrzygnięcie Sądu I instancji obrońca oskarżonego wskazał na naruszenie , w zakresie oceny przeprowadzonych dowodów , szeregu zasad określonych w art. 4, 5§2, 7 kpk tj. gwarantujących oskarżonemu bezstronny i obiektywny proces , które to uchybienia doprowadziły do błędnych , w ocenie skarżącego , ustaleń faktycznych i przypisania oskarżonemu popełnienia czynu z art. 200§1kk w zw. z art.12kk sprzecznie z rzeczywistą wymową dowodów przeprowadzonych w toku niniejszego procesu .

Wbrew jednak wywodom apelacji , analiza dowodów przeprowadzonych przez Sąd Rejonowy oraz pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku prowadzą do wniosku , że Sąd ten w sposób wnikliwy , wszechstronny rozważył wszystkie dowody oraz okoliczności ujawnione w toku rozprawy i na ich podstawie poczynił prawidłowe ustalenia faktyczne . Rzeczywiście Sąd I instancji ustalenia faktyczne w niniejszej sprawie poczynił przede wszystkim w oparciu o zeznania pokrzywdzonej A. M. oraz świadków M. M., A. S., M. G. oraz A. J. , a także opinię sądowo psychologiczną sporządzoną przez biegłą E. B. (1) , uznając jednocześnie, iż wyjaśnienia oskarżonego K. S. (1) , zaprzeczającego popełnieniu jakiegokolwiek przestępstwa , są niewiarygodne . Wbrew jednak zarzutom apelacji obrońcy oskarżonego nie świadczy to o tym , iż ocena dowodów dokonana została przez Sąd Rejonowy w sposób jednostronny , czy wybiórczy. Stanowi natomiast naturalną konsekwencję konieczności wyboru wersji zdarzeń przedstawianych w toku procesu przez poszczególne strony , w sytuacji, gdy w sposób ewidentny różnią się między sobą , poprzedzoną szczegółową i wszechstronną analizą wszystkich dowodów, przedstawioną w pisemnych motywach wyroku .

Jak słusznie wskazał Sąd I instancji kluczowym dowodem w niniejszej sprawie były zeznania pokrzywdzonej A. M. i w zasadzie od oceny ich wiarygodności zależało rozstrzygnięcie sprawy . Wagę powyższego dowodu , a także konieczność jego szczegółowej i wnikliwej analizy w kontekście pozostałych przeprowadzonych w sprawie dowodów dostrzegł Sąd Rejonowy . Jak wynika z pisemnego uzasadnienia zaskarżonego wyroku Sąd I instancji bardzo dokładnie przeanalizował zeznania pokrzywdzonej A. M. , zestawiając je z zeznaniami świadków M. M., A. S., M. G. oraz A. J. , uwzględniając przy tym wnioski opinii psychologicznej dotyczącej pokrzywdzonej . Tak przeprowadzona analiza , szczegółowo zresztą przedstawiona w uzasadnieniu, powoduje , iż podzielić należy pogląd , iż zeznania pokrzywdzonej są wiarygodne. A. M. była kilkakrotnie słuchana w toku postepowania , jej zeznania, jak to słusznie zauważył Sąd Rejonowy , cechowały się konsekwencją , stanowczością, szczegółowością w opisie zachowań oskarżonego . Przy czym przeprowadzone dowody nie dały podstaw do wnioskowania, iż pokrzywdzoną, poza chęcią ujawnienia przestępstwa , kierowały jakieś inne bliżej nieokreślone cele o których wspominał oskarżony w wyjaśnieniach , a które również bliżej nie precyzując w apelacji sugerował obrońca. Wręcz przeciwnie zeznania M. G. , a w dalszej kolejności A. J. i M. M. wprost wskazują, iż ujawnienie przestępstwa przez A. M. nastąpiło spontanicznie, w trakcie rozmowy z kolegą , przy czym co warto także podkreślić ponad półtora roku po zakończeniu znajomości z oskarżonym K. S. (1). Obrońca w apelacji wskazuje, iż zeznania pokrzywdzonej pozostają wewnętrznie sprzeczne , a w niektórych fragmentach także sprzeczne z dowodami wiarygodnymi . Warto w tym miejscu zauważyć , że Sąd Rejonowy orzekając w niniejszej sprawie miał na względzie wagę zeznań pokrzywdzonej , a lektura uzasadnienia zaskarżonego wyroku przekonuje o tym, iż zachował oceniając ten dowód należytą ostrożność, w istocie zaś ustosunkował się do wskazanych w uzasadnieniu apelacji rozbieżności, czy sprzeczności relacji A. M. . Wbrew wywodom skarżącego Sąd orzekający nie pozostał w tej kwestii bezkrytyczny . I tak dostrzeżono okoliczność, iż pokrzywdzona w zeznaniach składanych w toku postepowania przygotowawczego nie wskazała, że w czasie zdarzenia w obozie w G. kiedy pełniła wartę , a oskarżony do niej przyszedł ubrany był w kurtkę strażacką . Powyższe podała dopiero na rozprawie . Jednak jak to słusznie wskazał Sąd Rejonowy pokrzywdzona nie była pytana na temat szczegółów ubioru oskarżonego , natomiast już w pierwszych zeznaniach wskazała, że poszedł się przebrać w cywilne ubrania . Obrońca oskarżonego bliżej nie precyzuje jakie znaczenie ma powyższa okoliczność , zwłaszcza, że K. S. (1) także w pierwszych swoich wyjaśnieniach (k. 74) przyznał przecież , że spotkał się z pokrzywdzoną kiedy pełniła wartę , a więcej , że mogło być tak, że „ O. się do mnie przytulała” . Sąd Rejonowy ustalił , iż w czasie usuwania skutków burzy na obozie ubrany był w kurtkę strażacką na podstawie zeznań świadków A. R., K. H., P. M.. Kolejną okolicznością powołana przez obrońcę , a mająca świadczyć o niewiarygodności zeznań A. M. jest to, iż w toku postepowania przygotowawczego wskazała, iż współżycie rozpoczęła z P. L. co miało mieć miejsce na obozie w lipcu 2009r. , w późniejszych zaś relacjach wskazała odmiennie, iż w rzeczywistości miało to miejsce na obozie we W. z przygodnie poznanym mężczyzną . Taka zmiana zeznań w ocenie skarżącego świadczyła to tym, iż pokrzywdzona manipuluje faktami , co także ma miejsce w przypadku opisu zachowania K. S. (1) wobec niej. Zauważyć jednak należy, iż pokrzywdzona składając zeznania w niniejszej sprawie miała 16 lat , młody wiek, a co za tym idzie niepełna dojrzałość i świadomość w zakresie znajomości prawa , a w szczególności konsekwencji składanych oświadczeń , powodują, że wskazania przez A. M. P. L. jako tego z którym rozpoczęła inicjację seksualną , nie można oceniać stosując dokładnie te same kryteria co w przypadku osoby dorosłej , a to zdaje się sugerować obrońca w apelacji. Oczywiście uniwersalną pozostaje zasada , że zeznania powinny być zgodne z prawdą , jednakże o ile wobec osoby dorosłej należy wymagać , by już w chwili ich składania miała świadomość konsekwencji zeznawania nieprawdy , o tyle uwzględniając ową niedojrzałość pokrzywdzonej wynikającą choćby z wieku należy powziąć wątpliwości, czy wskazując P. L. przewidywała owe konsekwencje . Otóż wprost z zeznań M. M. wynikało, iż córka pytała ją już po złożeniu zeznań właśnie o ten fakt . Po tym zaś jak uświadomiła jej konsekwencje karne grożące P. L. A. M. stwierdziła, iż zeznania w tym zakresie musi sprostować . O zmianie zeznań przez pokrzywdzoną zdecydowało zatem to, że uświadomiła sobie na jak poważne skutki prawne naraziła ona P. L. poprzez swoje zeznania, w sytuacji kiedy nie pozostawały zgodne z prawdą , a nie jak zdaje się sugerować obrońca w apelacji celowa manipulacja faktami. Co istotne jednak pokrzywdzona zdobyła się na to by przyznać , iż w tym zakresie nie mówiła prawdy , natomiast w przypadku opisu zachowań oskarżonego zeznań nie zmieniła , pozostała konsekwentna i stanowcza pomimo, że już w toku postępowania uświadamiała sobie konsekwencje grożące K. S. (1) , a także pomimo niewątpliwie trudnej sytuacji w jakiej się znalazła , co przecież wprost wynika z opinii biegłych psychologów , że w związku z toczącym się postępowaniem występowały u niej zaburzenia depresyjne. Zebrane dowody , w tym opinia psychologiczna nie uzasadniają twierdzenia, iż treść zeznań pokrzywdzonej świadczy o tym, iż kierując się bliżej nieokreślonym motywem bezpodstawnie obciążała oskarżonego . Podkreślana w apelacji okoliczność, iż biegłe psycholog M. D. i E. B. (2) , biorąc pod uwagę wyżej wskazany nieprawdziwy fakt związany z P. L. , wskazały na możliwość manipulowania przez pokrzywdzoną faktami , jednakże równocześnie podały, iż A. M. jest osobą niedojrzałą emocjonalnie i powodem takich oświadczeń była obawa przed społecznym odbiorem jej osoby . Wnioski opinii biegłych psycholog przeczą zatem sugestiom skarżącego jakoby pokrzywdzona była pozbawioną skrupułów manipulatorką , nie dostrzega bowiem obrońca tej części opinii w której zostało wskazane , iż z psychologicznego punktu widzenia zeznania pokrzywdzonej bazują na adekwatnych przeżyciach . W tym miejscu zauważyć należy, iż Sąd Rejonowy nie pozostał bezkrytyczny wobec relacji A. M. , powołana wyżej opinia psychologiczna , w tym też odnosząca się do oceny osobowości pokrzywdzonej pozwoliła na zakwestionowanie tej części relacji w których minimalizowała swój udział i swoją rolę w zdarzeniach z udziałem oskarżonego. Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, iż nie polegają na prawdzie te twierdzenia , iż nie była związana uczuciowo z oskarżonym, nie miała woli uczestniczenia w spotkaniach z nim , nie potrafiła jednak się temu sprzeciwić jako sprzeczne z wynikającymi z opinii psychologicznej cechami jej osobowości . Uwzględniając natomiast ujawnione w sprawie okoliczności uznać należy, iż w istocie uległa ona młodzieńczemu zafascynowaniu oskarżonym , a odmienne twierdzenia w tym zakresie składane w toku postępowania wynikają właśnie z lęku przed negatywnym odbiorem jej osoby. Przeciwne argument skarżącego w tym zakresie opierają się jedynie na zeznaniach świadków przytaczających plotki na temat pokrzywdzonej , czy opisanym przez świadka K. S. (2) incydencie , kiedy A. M. na jednym z obozów harcerskich została przez nią złapana poza terenem obozu sam na sam z chłopakiem.

Wbrew zatem wywodom apelacji obrońcy wskazane wyżej dowody w pełni pozwalały Sądowi Rejonowemu na poczynienie ustaleń faktycznych odnośnie popełnienia przez K. S. (1) czynu art. 200§1kk w zw. z art.12kk . Nie można zgodzić się z tymi argumentami w których wskazuje obrońca , iż Sąd Rejonowy bezpodstawnie uznał wyjaśnienia oskarżonego za niewiarygodne. K. S. (1) , co prawda konsekwentny był w zaprzeczaniu popełnieniu przestępstw, jednak jego relacje pozostawały w ewidentnej sprzeczności z zeznaniami pokrzywdzonej oraz pozostałymi wskazanymi dowodami . W takiej sytuacji trafnie Sąd Rejonowy uznał, iż wyjaśnienia oskarżonego nie mogą stanowić podstawy ustaleń faktycznych w niniejszej sprawie. Odnosząc się natomiast do wskazanej w apelacji interpretacji zamienia przestępstwa z art. 200§1kk tj. „ doprowadzenia małoletniej do poddania się lub wykonania czynności seksualnej „, w kontekście ustalonej okoliczności , iż pokrzywdzona dobrowolnie czynności seksualne podejmowała z oskarżonym , to zdaje się obrońca nie zauważać faktu , iż nowelizacja art. 200kk, dokonana ustawą z dnia 18 marca 2004 r. (Dz. U. Nr 69, poz. 626), która weszła w życie 1 maja 2004 r., wprowadziła istotną zmianę znamion czasownikowych, wprowadzając obok znamienia "doprowadzenia" także obiektywnie pojmowane "dokonanie" czynności seksualnych z małoletnim. Obecnie więc karany jest każdy, kto opisanych w art. 200kk czynności seksualnych się dopuścił. Nie jest więc ważne, z czyjej inicjatywy nastąpiła czynność seksualna i kto był w niej aktywny, co należycie eksponuje przedmiot ochrony, jakim jest niedopuszczenie do demoralizacji seksualno-obyczajowej osoby małoletniej, a zgoda pokrzywdzonego nie ma znaczenia dla bytu przestępstwa z art. 200 § 1 i 2 [por. wyrok SN z dnia 14 lipca 1988 r., II KR 163/88].

Podsumowując tą część rozważań, stwierdzić należy , że wina oskarżonego w zakresie przypisanych mu czynów została należycie wykazana w toku procesu . Ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy nie wykazuje błędów logicznych , jak też nie przekracza granic swobodnej oceny dowodów zakreślonych w art. 7kpk.

Odnosząc się natomiast do kary , stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy wymierzając K. S. (1) karę 2 lat pozbawienia wolności kierował się dyrektywami jej wymiaru określonymi w art. 53kk , które w sposób prawidłowy ocenił . Zgodzić należy się , iż stopień winy i społecznej szkodliwości czynu przypisanego oskarżonemu są znaczne . Wynika to przede wszystkim z rodzaju naruszonego dobra , jakim jest obyczajność i prawidłowy rozwój psychofizyczny i moralny osoby małoletniej , a także ze sposobu i okoliczności popełnienia tego czynu , który był działaniem przemyślanym, rozciągniętym w czasie. Słusznie również Sąd Rejonowy wskazał, iż K. S. (1) popełnił przestępstwo wobec pokrzywdzonej dla której winien być opiekunem i wychowawcą w ramach organizacji harcerskiej . Dlatego też orzeczone kary pozbawienia wolności oraz grzywny uznać należy za adekwatne i sprawiedliwe. Podzielić należy również stanowisko Sądu Rejonowego, iż wobec K. S. (1) zachodziły podstawy do warunkowego zawieszenia kary pozbawienia wolności. Sąd Rejonowy w tym zakresie prawidłowo przeanalizował dotychczasowy tryb życia oskarżonego oraz jego niekaralność. Nie można uznać, by okres 4 lat próby był okresem zbyt surowym. Biorąc pod uwagę sposób i okoliczności popełnionego przez niego przestępstwa, uznać należy, iż dość długi okres próby pozwoli na ocenę , czy K. S. (1) wyciągnął właściwe wnioski ze skazania . Nie można również podzielić poglądu obrońcy, iż orzeczony wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia działalności związanej z wychowywaniem, edukacją małoletnich i opieką nad nimi na okres 10 lat jest zbyt surowy. K. S. (1) czynu dopuścił się przestępstwa pozostającego w bezpośrednim związku z wykonywaną przez niego funkcją instruktora organizacji harcerskiej , której celem jest wychowywanie i kształcenie młodzieży w duchu szczególnych wartości moralnych. Podjął wobec małoletniej pokrzywdzonej zachowania seksualne , mimo, iż powinien ją wychowywać i opiekować się nią , wobec czego wykazał, iż należy odizolować go od pracy z dziećmi i młodzieżą , jako osoby, która nie daje gwarancji ich bezpieczeństwa . Orzeczony okres środka karnego , dość długi będzie wystarczający do osiągnięcia wobec niego celów prewencyjnych.

Mając na uwadze powyższe argumenty Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§1kpk orzekł jak w wyroku .

Na podstawie art. 636§1kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dn. 23.06.1973r. ( Dz. U. z 1983r. nr 49 poz.223 ze zmianami ) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 620 złotych tytułem kosztów sądowych w postepowaniu odwoławczym , na którą to kwotę złożyło się : 300 zł opłat od orzeczonej kary pozbawienia wolności, 300 zł opłaty od kary grzywny i 20 zł ryczałtu z tytułu doręczenia pis sądowych w postepowaniu odwoławczym .

SSO Krzysztof Sójka SSO Ewa Opozda – Kałka SSO Aleksandra Babilon – Domagała