Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach II Wydział Cywilny Odwoławczy

w składzie:

Przewodniczący: SSO Cezary Klepacz

Protokolant: protokolant sądowy Agnieszka Baran

po rozpoznaniu na rozprawie w dniu 18 października 2013 r. w Kielcach

sprawy z powództwa (...) Spółki z ograniczoną odpowiedzialnością w W.

przeciwko B. K.

o zapłatę

na skutek apelacji powódki od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 28 marca 2013 r., sygn. VII C 736/12

oddala apelację.

Sygn. akt II Ca 901/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem z dnia 28 marca 2013 r., sygn. akt VII C 736/12 upr., Sąd Rejonowy w Kielcach oddalił powództwo (...) spółki z o.o. w W. przeciwko B. K. o zapłatę kwoty 1443,99 zł z ustawowymi odsetkami.

Orzeczenie to zaskarżyła w całości strona powodowa, zarzucając:

- obrazę art. 750 k.c. poprzez jego błędną, bo rozszerzającą, wykładnię w odniesieniu do stosunku prawnego wynikającego z zawarcia umowy o świadczenie usług dydaktycznych pomiędzy studentem, a uczelnią niepubliczną;

- obrazę art. 751 pkt 2 k.c. poprzez jego błędną wykładnię, wyrażającą się w przyjęciu, że pojęcie „roszczenia z tytułu nauki” dotyczy również „nauki” w rozumieniu ustawy – Prawo o szkolnictwie wyższym z 12 września 1990 r., podczas gdy ustawa ta definiuje swoiste pojęcie nauki na potrzeby reżimu szkolnictwa wyższego, co wyłącza stosowanie wskazanego przepisu, a w konsekwencji błędnego zastosowania art. 751 pkt 2 k.c., zamiast art. 118 in principio k.c.

Wskazując na to, skarżący wniósł o zmianę wyroku i zasądzenie od pozwanego na rzecz powoda kwoty 1443,99 zł wraz z ustawowymi odsetkami od dnia wniesienia pozwu do dnia zapłaty oraz kosztów procesu za obie instancje.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd pierwszej instancji prawidłowo zastosował w rozpoznawanej sprawie art. 751 pkt 2 w zw. z art. 750 k.c. Stanowiąca źródło roszczenia umowa o studia zawarta została bowiem w dniu 29 września 2004 r., a zatem pod rządami ustawy z dnia 12 września 1990 r. o szkolnictwie wyższym (Dz. U. nr 65, poz. 385 ze zm.), w której brak było jakiejkolwiek odrębnej regulacji umowy o świadczenie usług edukacyjnych. Do umowy tej nie mają zastosowania przepisy ustawy z dnia 27 lipca 2005 r. – Prawo o szkolnictwie wyższym (tekst jedn.: Dz. U. z 2012 r., poz. 572 ze zm.), bowiem weszła ona w życie z dniem 1 września 2005 r., w szczególności zaś przepis art. 160 ust. 3, który nie ma odpowiednika w ustawie z 12 września 1990 r. Nie można zatem uznać, iż umowa ta była regulowana innymi przepisami, niż odpowiednio stosowane art. 734-749 k.c. Nie zasługuje na uwzględnienie argumentacja skarżącego, iż art. 140 ust. 1 ustawy z dnia 12 września 1990 r., określający, kto może być dopuszczony do studiowania oraz przepisy rozporządzenia Ministra Edukacji Narodowej i Sportu z dnia 18 kwietnia 2002 r. w sprawie określenia standardów nauczania dla poszczególnych kierunków studiów i poziomów kształcenia, określające przedmiot świadczenia uczelni, regulują treść stosunku prawego powstałego w wyniku zawarcia umowy o świadczenie usług edukacyjnych. Bezzasadne jest również twierdzenie, że zastosowanie art. 751 pkt 2 k.c. jest w niniejszej sprawie wyłączone, albowiem ustawa z dnia 12 września 1990 r. definiuje swoiste pojęcie nauki na potrzeby szkolnictwa wyższego. Powołany przepis obejmuje wszelkie roszczenia z tytułu nauki, jeżeli przysługują osobom trudniącym się zawodowo takimi czynnościami albo osobom utrzymującym zakłady na ten cel przeznaczone.

Mając to na uwadze, oddalono apelację jako bezzasadna na podstawie art. 385 k.p.c.

Zarządzenie: odpis uzasadnienia doręczyć pełnomocnikowi powoda.