Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 lutego 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Klaudiusz Senator

Sędziowie: SSO Adam Kabziński

SSO Ewa Opozda-Kałka (spr.)

Protokolant: sekr.sądowy Katarzyna Komosa

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Roberta Jagusiaka

po rozpoznaniu w dniu 21 lutego 2014 roku

sprawy P. K. (1)

oskarżonego o przestępstwa z art.207 § 1 kk i inne

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, pełnomocnika oskarżycielki posiłkowej A. K., oskarżycielkę posiłkową A. K. i obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Końskich

z dnia 4 października 2013 rokusygn. akt II K 15/12

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając wszystkie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od oskarżycielki posiłkowej A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 210 (dwieście dziesięć) złotych tytułem kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonego P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 390 (trzysta dziewięćdziesiąt) złotych tytułem kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IX Ka 72/14

UZASADNIENIE

P. K. (1) został oskarżony o to, że:

I w okresie od lipca 2011 roku, daty bliżej nieustalonej do 14 października 2011 roku
w miejscowości K., powiatu (...), woj. (...), znęcał się fizycznie
i psychicznie nad żoną A. K. w taki sposób, że szarpał ją za włosy oraz za odzież, wykręcał oraz ściskał ręce, dusił rękami za szyję, wyganiał ze wspólnie zajmowanego domu, groził pozbawieniem życia, wmawiał chorobę psychiczną, a nadto ubliżał jej słowami powszechnie uznawanymi za obelżywe, wyganiał ją ze wspólnie zajmowanego mieszkania, szantażował odebraniem sobie życia oraz odebraniem jej dzieci, zakłócał spoczynek mocny, ograniczał kontakty z rodziną oraz poniżał, tj. o przestępstwo z art. 207§1 k.k.

II w nocy z 9 na 10 października 2011 toku w K., woj. (...), dokonał przywłaszczenia 15 kurtek zimowych o łącznej wartości 1500,00 zł, czym działa na szkodę A. K., tj. o przestępstwo z art.284§l k.k.

III w dniu 14 października 2010 roku w miejscowości R., powiatu (...), woj. (...), groził pobiciem J. M., a z uwagi na okoliczności
w jakich została wypowiedziana oraz postawę grożącego wzbudziła w nim uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, tj. o przestępstwo z art.l90§l k.k.

Sąd Rejonowy w Końskich wyrokiem z dnia 4 października 2013r. w sprawie sygn. akt II K 15/12 orzekł, co następuje:

I oskarżonego P. K. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniach 23 lipca 2011 r., 25 lipca 2011 r., z 8 na 9 września 2011 r., 12 września 2011 r., z 18 na 19 września 2011 r. i 6 października 2011 r.
w K., pow. (...), woj. (...), znieważył A. K. słowami uznawanymi powszechnie za obelżywe tj. czynów stanowiących ciąg przestępstw
z art. 216 § 1 k.k. w zw. z art. 91§ 1 kk i za to na podstawie art. 216§ 1 k.k. w zw. z art.33 § l i 3 k.k. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 100 (stu) stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20,00 zł (dwadzieścia złotych 00/100);

II oskarżonego P. K. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie I aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniach 23 lipca 2011 r., 25 lipca 2011 r., 24 sierpnia 2011 r. i z 8 na 9 września 2011 r. w K., pow. (...), woj. (...), naruszył nietykalność cielesną A. K. tj. czynów stanowiących ciąg przestępstw z art. 217§1 k.k. w zw. z art.91§l k.k. i za to na podstawie art. 217 § 1 kk wymierzył mu karę 8 (ośmiu) miesięcy pozbawienia wolności;

III na podstawie art.414 § l kpk w zw. z art.l7 § l pkt 2 kpk uniewinnił oskarżonego P. K. (1) od popełnienia czynu zarzucanego mu w punkcie II aktu oskarżenia i na podstawie art.632 pkt 2 kpk w tym zakresie kosztami sądowymi obciążył Skarb Państwa;

IV oskarżonego P. K. (1) w ramach czynu zarzucanego mu w punkcie III aktu oskarżenia uznał za winnego tego, że w dniu 14 października 2011 roku w miejscowości R., powiatu (...), woj. (...), groził pobiciem J. M., a z uwagi na okoliczności w jakich została wypowiedziana groźba oraz postawę grożącego wzbudziła w nim uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona tj. czynu stanowiącego występek z art.l90 § 1 k.k. i za to na podstawie 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 (czterech) miesięcy pozbawienia wolności;

V na podstawie art. 85 k.k. i art.86§l k.k. połączył orzeczone wobec oskarżonego P. K. (1) kary pozbawienia wolności i orzekł wobec niego karę łączną
w wymiarze 10 (dziesięciu) miesięcy pozbawienia wolności;

VI na podstawie art.69 § l i 2 k.k. i art.70 § l pkt 1 k.k. warunkowo zawiesił oskarżonemu P. K. (1) wykonanie orzeczonej wobec niego kary pozbawienia wolności i ustalił okres próby na 2 (dwa) lata;

VII na podstawie art.73 § l k.k. oddał oskarżonego P. K. (1) w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

VIII zasądził od oskarżonego P. K. (1) na rzecz oskarżyciela posiłkowego A. K. kwotę 1512,00 zł (jeden tysiąc pięćset dwanaście złotych 00/100) tytułem zwrotu poniesionych przez nią kosztów procesu;

IX zasądził od oskarżonego P. K. (1) a na rzecz oskarżyciela posiłkowego J. M. kwotę 1260,00 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt złotych 60/100) tyłem zwrotu poniesionych przez niego kosztów procesu;

X na podstawie art.627 kpk zasądził od oskarżonego P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1265,00 zł (jeden tysiąc dwieście sześćdziesiąt pięć złotych 00/100) tytułem kosztów sądowych.

Apelację od powyższego wyroku złożyli prokurator, oskarżycielka posiłkowa A. K. i jej pełnomocnik oraz obrońca oskarżonego P. K. (1). Wniosek
o uzasadnienie wyroku Sądu II instancji złożył tylko obrońca oskarżonego, a zatem Sąd odwoławczy tylko w zakresie tej apelacji czynił niniejsze rozważania, gdyż zgodnie z art. 457 kpk, w sytuacji gdy sąd utrzymuje zaskarżony wyrok w mocy, uznając apelację za oczywiście bezzasadną, uzasadnienie sporządza się na wniosek strony, chyba że zostało zgłoszone zdanie odrębne.

Obrońca oskarżonego P. K. (1) zarzucił:

1) przedawnienie terminu karalności przestępstw opisanych w pkt I i II wyroku zgodnie art. 101 § 2kk, jako przestępstw prywatnoskargowych,

a z ostrożności:

2) naruszenie przepisów prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie przy prawidłowych ustaleniach przepisu art. 216§1 kk zamiast 216§3kk oraz przepisu art.217§lkk zamiast art.217§3kk, w sytuacji, gdy większość zachowań oskarżonego wynikała z retorsyjnych zachowań pokrzywdzonej,

3) naruszenie przepisów postępowania w postaci art.413§l pkt.4 kpk poprzez brak wskazania w opisie czynu z pkt I i II wyroku, z jakim zamiarem działał oskarżony oraz w przypadku II punktu wyroku braku w opisie czynu w jaki sposób oskarżony
w poszczególnych dniach naruszał nietykalność osobistą pokrzywdzonej, a zatem, braku uszczegółowienia tego opisu, wskazując, na czym konkretnie polegało przypisane sprawcy zachowanie.

4) naruszenie przepisów postępowania w postaci art. 420§1 kpk poprzez brak rozstrzygnięcia w zakresie kurtek zatrzymanych przez policję protokołem zatrzymania rzeczy z dnia 26.10.2012 roku na potrzeby niniejszej sprawy,

5) naruszenie przepisów postępowania w postaci art.7 kpk i 5 § 2 kpk poprzez zdyskredytowanie zeznań świadków zdarzenia z dnia 14 października 2013 roku w osobach: M. Z. (1), R. O., A. O., przy jednoczesnych bezkrytycznym przyjęciu zeznań J. M. i M. M. (1) w tym zakresie, pomimo rozbieżności w zeznaniach tych ostatnich oraz przyczyn zaistnienia zdarzeń pod domem M. I. (1) (śledzenie oskarżonego przez pokrzywdzonych).

Podnosząc powyższe oskarżony wniósł o zmianę wyroku w zaskarżonej części i o:

1)  umorzenie postępowania w zakresie pkt I i II wyroku, ewentualnie o uniewinnienie oskarżonego od zarzucanych mu czynów opisanych w tych punktach,

2) uniewinnienie oskarżonego od czynu opisanego w pkt IV wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego jest oczywiście bezzasadna.

Sąd Rejonowy starannie przeprowadził bowiem przewód sądowy, zgromadził niezbędne dla rozstrzygnięcia dowody, a następnie poddał je właściwej analizie i ocenie, zaprezentowanej w prawidłowy sposób w motywacyjnej części swego rozstrzygnięcia. Nie dopuścił się zatem, wbrew temu, co twierdzi obrońca oskarżonego P. K. (1) jakichkolwiek naruszeń przepisów prawa.

Całkowicie bezzasadny jest zarzut przedawnienia karalności przestępstw opisanych
w punkcie I i II wyroku. Dla oceny bowiem ustania karalności przypisanych oskarżonemu P. K. (1) czynów bez znaczenia jest kiedy prokurator objął ściganiem przestępstwa z oskarżenia prywatnego. Zgodnie z treścią art. 101 § 2 kk karalność przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego ustaje z upływem roku od czasu, gdy pokrzywdzony dowiedział się o osobie sprawcy przestępstwa, nie później jednak niż
z upływem 3 lat od czasu jego popełnienia. Z kolei zgodnie z art. 102 kk jeżeli w okresie przewidzianym w art. 101 kk wszczęto postępowanie przeciwko osobie, karalność popełnionego przez nią przestępstwa określonego w § 1 pkt 1-3 ustaje z upływem 10 lat, a w pozostałych wypadkach - z upływem 5 lat od zakończenia tego okresu. Nadto wskazać trzeba, że jeżeli sąd przyjmuje, że popełniono przestępstwo ścigane z oskarżenia prywatnego, to - niezależnie od rodzaju skargi i wyrażonej w niej prawnej oceny czynu, a także trybu postępowania - stosuje właściwe dla tego rodzaju przestępstwa przepisy o przedawnieniu. Pięcioletni okres przewidziany w art. 102 k.k. (art. 106 d.k.k.) biegnie wówczas od zakończenia okresów przedawnienia wskazanych w art. 101 § 2 k.k. (art. 105 § 2 d.k.k.) (wyrok Sądu Najwyższego z dnia 13 grudnia 2000r. w sprawie II KKN 199/98), a także, że zmiana trybu ścigania z publicznoskargowego na prywatnoskargowy nie może spowodować ustania karalności czynu z powodu wcześniejszego przedawnienia (uchwała SN z dnia 21 marca 1972 r., V KRN 46/72, OSNKW 1972, nr 9, poz. 139). W niniejszej sprawie czyny przypisane oskarżonemu w punkcie I wyroku miały miejsce w dniu 23 lipca 2011r., 25 lipca 2011r, z 8 na 9 września 2011r., 12 września 2011r., z 18 na 19 września 2011r. i 6 października 2011r., a czyny przypisane P. K. (1) w punkcie II zaskarżonego wyroku miały miejsce w dniu 23 lipca 2011r., 25 lipca 2011r., 24 sierpnia 2011r. i z 8 na 9 września 2011r., zaś postanowienie o przedstawieniu zarzutów P. K. (1) wydane zostało w dniu 17 października 2011r. W świetle zatem powyższego stwierdzić należy, że pierwszy z przypisanych oskarżonemu czynów przedawni się dopiero z upływem 23 lipca 2017r. Tym samym podnoszony przez autora apelacji w tym zakresie zarzut, jak
i przedstawioną na jego poparcie argumentację uznać należy za chybione.

Nietrafny jest także zarzut naruszenia przepisów prawa materialnego poprzez błędne zastosowanie przy prawidłowych ustaleniach przepisu art. 216 § 1 kk zamiast 216 § 3 kk oraz przepisu art. 217 § 1 kk zamiast art. 217 § 2 kk. Podkreślić bowiem należy, że do aktów agresji dochodziło z obu stron. Nie było to zatem jedynie wyzywające postępowanie pokrzywdzonej, ale także niewłaściwe zachowanie oskarżonego P. K. (1). Okoliczności te potwierdzają przede wszystkim dowody z dokumentów w postaci notatek urzędowych o przemocy w rodzinie sporządzone przez przybyłych na miejsce zdarzenia funkcjonariuszy policji, jak również wydruki z policyjnego elektronicznego systemu ewidencji otrzymywanych zgłoszeń (...). W tej więc sytuacji, skoro do przypisanych oskarżonemu P. K. (1) czynów dochodziło nie tylko na skutek niewłaściwego zachowania pokrzywdzonej, ale także z inicjatywy samego oskarżonego P. K. (1), to nie sposób było uznać, że zastosowanie winien znaleźć odpowiednio przepis art. 216 § 3 kk zamiast art. 216 § 1 kk i art. 217 § 2 kk zamiast art. 217 § 1 kk, zwłaszcza, że przewidziane w powołanych przepisach art. 216 § 3 i art. 217 § 2 kk odstąpienie od wymierzenia kary ma charakter fakultatywny, a nie obligatoryjny.

Niezasadny jest również zarzut obrazy art. 413 § 1 pkt 4 kpk, albowiem wbrew temu, co podnosi skarżący Sąd I instancji w sposób wystarczający przedstawił opis przypisanych oskarżonemu, a następnie w części motywacyjnej swojego rozstrzygnięcia
szczegółowo uzasadnił swoje stanowisko.

Co do zarzutu obrazy art. 420 § 1 kpk podnieść należy jedynie, że zgodnie z treścią powołanego przepisu, jeżeli wyrok nie zawiera rozstrzygnięcia co do przepadku, zaliczenia tymczasowego aresztowania, zatrzymania lub środków zapobiegawczych wymienionych w art. 276 albo dowodów rzeczowych, sąd orzeka o tym postanowieniem na posiedzeniu.

Z kolei co do obrazy art. 7 kpk odnoszącej się do czynu przypisanego oskarżonemu
w punkcie IV zaskarżonego wyroku podnieść należy w pierwszej kolejności , że przekonanie sądu o wiarygodności lub niewiarygodności określonych dowodów pozostaje pod ochroną zasady wyrażonej w art. 7 k.p.k. wtedy tylko, kiedy spełnione są warunki: ujawnienia całokształtu okoliczności sprawy (art. 410 k.p.k.) w granicach respektujących zasadę prawdy obiektywnej (art. 2 § 2 k.p.k.), rozważenia wszystkich okoliczności zgodnie z zasadą określoną w art. 4 k.p.k. oraz wyczerpującego i logicznego - z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego - uzasadnienia przekonania sądu (art. 424 § 1 pkt 1 k.p.k.) (zob. zgodnie postanowienie Sądu Najwyższego z dnia 14 grudnia 2006 r. w sprawie III KK 415/06). Analiza akt sprawy wskazuje, że wszystkie te wymogi także w zakresie tego czynu oskarżonego P. K. (1) dopełnione zostały przez Sąd I instancji. Wbrew bowiem temu, co twierdzi obrońca oskarżonego K., Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy dokonał oceny zeznań świadków A. Ś.
i R. T., odmawiając przymiotu prawdziwości tej części ich relacji, w których wskazali oni, że przedmiotowego dnia 14 października 2011r., kiedy miało miejsce zdarzenie pod domem M. I. (1) dokąd przyjechał właśnie oskarżony nie podchodzili oni do J. M., jak również, że oskarżony nie wychodził do niego ze swojego samochodu. Trafnie bowiem podnosi w tym miejscu Sąd I instancji, że ta część zeznań świadków Ś. oraz T. nie może polegać na prawdzie, skoro w sposób oczywisty jest ona sprzeczna z relacjami pokrzywdzonego J. M. oraz jego żony M. M. (1). Słusznie bowiem podnosi w tym miejscu Sąd Rejonowy, że zeznania pokrzywdzonego oraz jego żony są spójne i wzajemnie się pokrywają, a także, że trudno uznać, że pokrzywdzony celowo podawałby, że oskarżony mu groził, tylko po to, aby mu dokuczyć, gdyby faktycznie taka sytuacja nie miała miejsca. Trafnie podnosi również
w tym miejscu Sąd I instancji, że po całym zdarzeniu pokrzywdzony oraz jego żona radzili się policjanta A. C., czy zgłaszać sprawę na Policję, czy też nie, co wprost znajduje potwierdzenie w zeznaniach tego właśnie świadka i tym bardziej przemawia za prawdziwością relacji J. M. oraz M. M. (1). Rozważania Sądu I Instancji Sąd Okręgowy w pełni podziela jako trafne i przekonywujące (k.488). Drobne zatem nieścisłości w zeznaniach M. nie mogą zatem dyskredytować ich prawdziwości. W konsekwencji prawidłowo Sąd Rejonowy odmówił wiary części relacji świadków A. Ś. i R. T., o czym mowa była już wyżej, a także w całości zeznaniom M. Z. (2). Trafnie bowiem w tym miejscu podnosi także Sąd Rejonowy, że świadek Z. jest bliskim znajomym zarówno M. I. (2),
jak i sąsiadką A. Ś., jak również, że bezsprzecznie następnego dnia po zdarzeniu M. I. (1) odwiedziła M. Z. (2) w jej miejscu pracy, aby wyjaśnić jej całą zaistniałą sytuację. Rozważania Sądu Rejonowego w powyższym zakresie Sąd odwoławczy w pełni podziela i aprobuje jako trafne i przekonywujące (k.488). W świetle zatem powyższego właściwie także Sąd Rejonowy uznał za nieprawdziwą relację konkubiny oskarżonego M. I. (1) oraz samego oskarżonego P. K. (1), jako że są one sprzeczne z w pełni wiarygodnymi, o czym mowa była wyżej, zeznaniami pokrzywdzonego
i jego żony. Tym samym całkowicie chybiony jest zarzut obrazy art. 7 kpk.

Podobnie ocenić trzeba także zarzut naruszenia art. 5 § 2 kpk. Prawidłowo bowiem oceniony przez Sąd I instancji materiał dowodowy nie pozostawił miejsca na jakiekolwiek wątpliwości, a które to należałoby rozstrzygnąć na korzyść oskarżonego P. K. (1).

W świetle zatem powyższego podnieść trzeba, że argumentacja zaprezentowana
w apelacji obrońcy oskarżonego P. K. (2) stanowi jedynie gołosłowną, nieprzekonywującą polemikę z prawidłowymi ustaleniami i wywodami Sądu Rejonowego
i jest oparta na tendencyjnej, nieobiektywnej ocenie zebranego w niniejszej sprawie materiału dowodowego, a ponadto nie zawiera w istocie żadnego twierdzenia, które byłoby w stanie skutecznie podważyć trafność zaskarżonego rozstrzygnięcia Sądu I instancji i z tej też przyczyny nie mogła ona doprowadzić do zmiany wyroku we wnioskowanym zakresie. Podkreślić bowiem jeszcze raz należy, że w ocenie sądu odwoławczego ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd I instancji w sposób jednoznaczny wynikają z dokonanej przez tenże sąd prawidłowej oceny dowodów, która nie przekracza w żadnym stopniu granic swobodnego uznania sędziowskiego zakreślonych treścią art. 7 kpk, a jest ona wszechstronna, logiczna i zgodna ze wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego, jak również uwzględnia okoliczności przemawiające zarówno na korzyść oskarżonych, jak i na ich niekorzyść, przy czym nie zachodziła nawet konieczność rozstrzygnięcia nie dających się usunąć wątpliwości bowiem w ocenie Sądu Okręgowego takowe wątpliwości nie zachodziły w niniejszej sprawie Ponadto podstawą zaskarżonego wyroku był całokształt okoliczności ujawnionych na rozprawie głównej, o czym przekonuje treść pisemnych motywów zaskarżonego wyroku, które, jak już wyżej wskazano, zostały sporządzone w sposób zgodny z wymogami art. 424 kpk.

Mając zatem na względzie powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację obrońcy oskarżonego P. K. (1) za oczywiście bezzasadną.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 13 ust. 2 ustawy z dnia 23 czerwca 1973r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 1983r. Nr 49, poz. 223 z późn. zm.) Sąd odwoławczy zasądził od oskarżycielki posiłkowej A. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 210 złotych tytułem kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 627 kpk w zw. z art. 636 § 1 kpk Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego P. K. (1) na rzecz Skarbu Państwa kwotę 390 złotych tytułem kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze, uznając, że uiszczenie ich, z uwagi na jego sytuację osobistą i majątkową, tj. uwzględniając fakt, że jest on osobą zdrową i wykształconą, a nadto posiada majątek ruchomy, jak i nieruchomy, nie będzie dla niego nadmiernie uciążliwe.

Z tych względów na podstawie art. 437 § 1 kpk orzeczono, jak w wyroku .

SSO Adam Kabziński SSO Klaudiusz Senator SSO Ewa Opozada- Kałka