Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 12 lipca 2013 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Bogna Kuczyńska

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 9, 11 i 12 lipca 2013 r.

sprawy W. N.

obwinionej o wykroczenie z art. 86 § 1 kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinioną

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku-Zdroju

z dnia 25 października 2012r. sygn. akt II W 649/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokata G. K. kwotę 826,56 (osiemset dwadzieścia sześć 56/100) złotych za obronę
z urzędu obwinionej w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od obwinionej W. N. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 384,86 (trzysta osiemdziesiąt cztery 86/100) złotych tytułem kosztów postępowania za II instancję, w tym 40 (czterdzieści) złotych tytułem opłaty, zwalania obwinioną w pozostałej części od wydatków za postępowanie odwoławcze.

IX Ka 81/13

UZASADNIENIE

W. N. została obwiniona o to, że w dniu 13 sierpnia 2011r. pomiędzy godziną 17.00 a 19.00 w B. na parkingu przy ul. (...), kierując pojazdem marki S. o nr rej. (...), nie zachowała szczególnej ostrożności podczas wykonywania manewru cofania, w wyniku czego uderzyła w zaparkowany pojazd m-ki p. o nr rej.(...), czym spowodowała zagrożenie bezpieczeństwa w ruchu drogowym, po czym odjechała z miejsca zdarzenia, tj. o wykroczenie z art. 86 § 1 kw.

Wyrokiem z 25 października 2012r. Sad Rejonowy w Busku-Zdroju uznał obwinioną za winną dokonania zarzucanego jej we wniosku o ukaranie czynu stanowiącego wykroczenie z art. 86 § 1 kw i z mocy tegoż art. oraz art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył jej 400 złotych grzywny ; ponadto sąd zasądził od obwinionej na rzecz Skarbu Państwa 669 zł. tytułem kosztów postępowania.

Apelację od powyższego wyroku wywiodła obwiniona W. N. zaskarżając wyrok w całości i zarzuciła:

1.  obrazę prawa materialnego (art. 438 pkt 1 kpk) mianowicie poprzez poczynienie się poszkodowanej do powstanie szkody w związku z nieprawidłowym zaparkowaniem samochodu P. tj. „zignorowaniem znaku” – zatrzymania się i postoju podnosząc, że za nieprawidłowe zaparkowanie samochodu P. wobec kierowcy toczyło się postępowanie o wykroczenie z jej zawiadomienia do KPP B. przed Sądem Rejonowym w Busku Zdroju i nie była wzywana jako poszkodowana ani świadek. Skarżąca stwierdziła w swoim wniosku, że postępowanie zostało przed nią „ukryte”, pomimo, że kilkakrotnie ponawiała wniosek o włączenie do akt przedmiotowej sprawy, akt sprawy do nieprawidłowego zaparkowania A. O. dnia 13 sierpnia 2011r. w godz. 17 – 19 na parkingu przy ul. (...) do Sądu I instancji. Sąd jej wniosek zawsze oddalał. A. O. na zasadzie własnego ryzyka zaparkowała nieprawidłowo swój samochód i tym samym stworzyła niebezpieczeństwo dla innych użytkowników ruchu i naruszyła prawo o ruchu drogowym. Skarżąca stwierdziła, że szkodę wyrządziła sobie wyłącznie poszkodowana i jako dowód powołała akta sprawy ze zdarzenia z dnia 13.08.2011r. gdzie obwinioną jest A. O. SR w Busku Zdroju;

2.  obrazę przepisów postępowania ( art. 438 kpk) mających wpływ na jego treść, a mianowicie art. 4 kpk, art. 5 § 2 kpk, art. 167 kpk, art. 193 § 3 kpk, art. 201 kpk, art. 211 kpk i art. 393 kpk oraz art. 366 § 1 kpk polegającą na nie wyczerpaniu możliwości dowodowych w ustaleniu przez Sąd prawdy obiektywnej i przecenienia elementów przemawiających na niekorzyść obwinionej, oraz na bezpodstawnym przyjęciu, że w niniejszej sprawie nie zachodzą żadne wątpliwości co do winy obwinionej W. N. poprzez nie wyjaśnienie wszystkich istotnych okoliczności sprawy na skutek:

- zaniechania dopuszczenia dowodu z opinii uzupełniającej kompleksowej porównawczej z zakresu motoryzacji mającej na celu porównanie obu opinii, celem wyrażenia wniosków dlaczego opinie są rozbieżne i odpowiedź na pytanie czy:

I. przełamane drzwi w samochodzie P. powinny spowodować uszkodzenie samochodu S. (...),

II. nieprawidłowe zaparkowanie samochodu P. stanowiło zagrożenie na drodze i było przyczyną kolizji;

- zaniechanie dopuszczenia dowodu z akt sprawy, ponieważ sędzia przewodniczący I instancji dowodu nie dopuścił . Sprawa toczyła się

przed Sądem Rejonowym w Busku Zdroju przeciwko A. O., popełnionego w dacie zarzucanej obwinionej W. N. wykroczenia.

W konsekwencji doprowadziło do naruszenia zasady prawdy materialnej, zgodnie z którą podstawę wszelkich rozstrzygnięć powinny stanowić prawdziwe ustalenia faktyczne;

3. błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku i mający wpływ na jego treść polegający na bezkrytycznym uznaniu przez Sąd I instancji wyjaśnień A. O. za wiarygodne oraz dopasowaniu do nich pozostałych zgromadzonych w sprawie dowodów, oraz w rezultacie tego do zdyskredytowania spójnych i konsekwentnych zeznań obwinionej W. N. i świadka A. D.. W wyniku zeznań A. D., która stwierdziła, że samochód obwinionej nie został uszkodzony, a nie stwierdziła, że samochód A. O. został uszkodzony podejrzewając, że kierowca samochodu P. już na parking przy ulicy (...) dnia 13.08.2012r. przyjechał uszkodzony, zaparkował w miejscu w którym było wiele kolizji i za znakiem „zakazu zatrzymywania i postoju”. Rzeczoznawca dnia 16.08.2011r. stwierdził, że tylnia część samochodu jest uszkodzona, drzwi przednie przełamane. Natomiast dnia 13.08.2011r.(vide zdjęcia) uszkodzenie drzwi jest niewielkie i trudno dostrzegalne. Porównując materiał dowodowy i wzajemnych ze sobą faktów, które prowadzą do odmiennego wniosku, a mianowicie do takiego, że obwiniona W. N. nie uszkodziła samochodu nieprawidłowo zaparkowanego A. O., która spowodowała całe nieporozumienie. Natomiast W. N. stała się ofiarą naruszenia przepisów o ruchu drogowym przez kierowcę samochodu P..

Podnosząc powyższe zarzuty, na podstawie art. 437 § 2 kpk skarżąca wniosła o uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi Rejonowego w Busku-Zdroju.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje.

Apelacja obwinionej nie jest zasadna.

Na wstępie stwierdzić trzeba, że zgromadzony przez Sąd Rejonowy materiał dowodowy jest wystarczający dla odtworzenia przebiegu zdarzenia i zachowania obwinionej. Dowody te Sąd Rejonowy ocenił prawidłowo, nie wykraczając poza ramy zakreślone przepisem art. 7 kpk w zw.z art. 8 kpsw. Zwrócić należy uwagę, że ustalając stan faktyczny sprawy Sąd Rejonowy oparł się przede wszystkim na zeznaniach świadka A. D., która widziała zdarzenie oraz pokrzywdzonej A. O.. Jak słusznie stwierdził Sąd Rejonowy zeznania te są wzajemnie zbieżne i uzupełniają się. A. D. nie miała żadnych wątpliwości w rozpoznaniu obwinionej. Znamienne, że, jak zeznała A. D., po odjechaniu od samochodu P. i zatrzymaniu obwiniona obejrzała tył swojego samochodu. W świetle zeznań A. D., która przecież znała z widzenia obwinioną nie można kwestionować opartych na nich ustaleń sądu tylko dlatego, że pokrzywdzona otrzymała numer rejestracyjny samochodu obwinionej od mężczyzny, który nie podał jej swoich danych. Istotne jest również, że już w dniu zdarzenia, o godzinie 19.35 funkcjonariusz policji dokonał oględzin pojazdu pokrzywdzonej stwierdzając uszkodzenia w postaci wgniecenia o długości 50 cm prawych przednich drzwi i zarysowania długości ok. 5 cm klamki prawej przednich drzwi. Z protokołu oględzin nie wynika, aby sporządzono w trakcie tej czynności materiał fotograficzny. Fakt, że na pojeździe obwinionej nie było śladów zdarzenia nie może przesądzać o wadliwości ustaleń sądu. Sąd Rejonowy przeprowadził dowód z opinii biegłego z zakresu techniki samochodowej, który opisał uszkodzenia samochodu P., odniósł się do mechanizmu powstania tych uszkodzeń wnioskując, że z uwagi na znaczną różnicę sztywności narożnika samochodu osobowego S. i bocznej powierzchni drzwi P. styczne uderzenie mogło nie spowodować widocznych uszkodzeń samochodu S.. Brak jest podstaw do kwestionowania prawidłowości tejże opinii. W aktach sprawy znajduje się też dokument zatytułowany „ocena techniczna” złożony przez pokrzywdzoną, w którym użyto określenia, że drzwi przednie są „przełamane”, co w toku postępowania eksponowała obwiniona. W aktach sprawy znajduje się też materiał fotograficzny, dzięki któremu nie ma wątpliwości co do stanu samochodu P.. Stąd nie zachodziła potrzeba przeprowadzania kolejnej opinii biegłego, nie istniały bowiem okoliczności z art. 201 kpk w zw. z art. 42 § 1 kpw.

W apelacji obwiniona poruszyła kwestię nieprawidłowego zaparkowania przez pokrzywdzoną samochodu P. wywodząc, że szkodę wyrządziła sobie sama poszkodowana. Argument ten jest niezasadny. Z zeznań świadków wprost wynika, że samochód pokrzywdzonej nie był w ruchu w momencie zdarzenia, stał i przy prawidłowej obserwacji obwiniona powinna go dostrzec. Nie ma zatem znaczenia w sprawie czy pokrzywdzona naruszyła zasady ruchu drogowego .

Z samego faktu, że samochód P. miał także inne uszkodzenia karoserii nie można wyciągać wniosku, że uszkodzenia wskazane przez A. O. i będące przedmiotem analizy biegłego powstały przed zdarzeniem .

Przeprowadzając przewód sądowy i oceniając zgromadzone dowody Sąd Rejonowy nie dopuścił się obrazy przepisów wskazanych przez obwinioną w apelacji. Ocena dowodów przedstawiona przez sąd w pisemnych motywach wyroku doprowadziła do wyjaśnienia wszystkich okoliczności w sprawie, nie pozostawiając miejsca na wątpliwości, szczególnie takie o których mowa w art. 5 § 2 kpk.

Odpowiadając na zarzut obwinionej z pisma procesowego z k. 169 przypomnieć tylko trzeba, że wyznaczono obwinionej obrońcę z urzędu w osobie adw. U. D. , o czym została powiadomiona (k.23,28).

Skarżąca nie wykazała, aby ustalenia faktyczne dokonane przez Sąd Rejonowy były sprzeczne z wynikami postępowania dowodowego.

Sąd Okręgowy w całości podzielił stanowisko Sądu Rejonowego co do winy i kwalifikacji prawnej przypisanego obwinionej czynu.

Biorąc pod uwagę okoliczności czynu obwinionej, jej sytuację materialną wymierzonej kary grzywny nie można uznać za rażąco surową.

Wynagrodzenie na rzecz obrońcy z urzędu za postępowanie odwoławcze określono na podstawie § 14 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 16 oraz § 2 ust. 3 rozp. Min.Spr. z 28.09.2002r. ( Dz.U nr 163 poz.1348).

O kosztach postępowania za II instancję orzeczono na podstawie art. 636 § 1 kpk i art. 625 § 1 kpk w zw. z art. 119 pksw. W skład kosztów zasądzonych wchodzą: ryczałt za doręczenie pism, opłata od kary grzywny oraz koszty opinii biegłego psychiatry.

Od ponoszenia pozostałych wydatków Sąd Okręgowy zwolnił obwinioną uwzględniając jej możliwości majątkowe.

SSO Bogna Kuczyńska