Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 31 marca 2015 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sójka

Protokolant: st. sekr. sądowy Iwona Stefańska

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 31 marca 2015 r.

sprawy B. W.

obwinionego o wykroczenie z art. 92 a kw

na skutek apelacji wniesionej przez obwinionego

od wyroku Sądu Rejonowego w Skarżysku Kamiennej

z dnia 30 grudnia 2014r. sygn. akt II W 703/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od obwinionego B. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 110 (sto dziesięć) złotych tytułem kosztów postępowania odwoławczego.

Sygn. akt IX Ka 195/15

UZASADNIENIE

B. W. obwiniony został o to, że:

w dniu 9 maja 2014r. około godziny 10:05 na trasie K-7 w S. kierując pojazdem H. (...) nr rej. (...) przekroczył dozwoloną prędkość w obszarze zabudowanym o 51 km/h,

tj. o czyn z art. 92a kw.

Sąd Rejonowy w Skarżysku Kamiennej wyrokiem z dnia 30 grudnia 2014 roku w sprawie sygn. akt II W 703/14 orzekł:

I.  obwinionego B. W. uznał za winnego popełnienia zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu, stanowiącego wykroczenie z art. 92a kw i za to na podstawie art. 92a kw w zw. z art. 24 § 1 i 3 kw wymierzył mu karę grzywny w wysokości 600 złotych;

II.  na podstawie art. 118 § 1 kpw zasądził od obwinionego B. W. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 160 złotych tytułem kosztów postępowania, w tym kwotę 60 złotych tytułem opłaty od wymierzonej kary.

Apelację od wyroku tego w całości na swoją korzyść wywiódł sam obwiniony B. W. zarzucając:

1.  naruszenie przepisów, które nie zostały przeanalizowane tj. Rozporządzenie Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 20.01.2004 w sprawie wymagań metrologicznych, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym a zasugerowanie się nowelizacją
z dnia 17.02.2014

2.  oparcie się na wyjaśnieniach świadka

3.  oparcie się na doświadczeniu zawodowym świadka a nie na przepisach prawnych

4.  naruszenie przepisów kodeksu karnego tj. art. 231 paragraf 1.

Wskazując na powyższe podstawy wniósł o:

1.  zmianę zaskarżonego wyroku w całości poprzez uniewinnienie go lub

2.  uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy do ponownego rozpatrzenia Sądowi I instancji

3.  zasądzenie kosztów za i instancję/II instancji.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja obwinionego w żadnym zakresie nie zasługuje na uwzględnienie.

Ponieważ środek odwoławczy sporządzony został osobiście przez obwinionego, a więc nie pochodzi od osoby fachowej o której mowa w art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw Sąd odwoławczy zobowiązany był do kontroli całego orzeczenia Sądu I instancji niezależnie od podnoszonych przez skarżącego zarzutów w apelacji.

Zdaniem Sądu odwoławczego ustalenia Sądu orzekającego stanowiące podstawę zaskarżonego orzeczenia są prawidłowe i znajdują oparcie w zebranym
w sprawie materiale dowodowym. Kwestionując te ustalenia, a w szczególności okoliczności dotyczące pomiaru prędkości prowadzonego przez niego samochodu H. (...) nr rej. (...), obwiniony wdaje się jedynie w polemikę z tymi ustaleniami opartą wyłącznie na dowodzie z jego wyjaśnień. Taka polemika
z oczywistych względów nie może stanowić podstawy do czynienia innych ustaleń niż te których dokonał Sąd I instancji. Ocena zebranych w sprawie dowodów w tym dowodu z wyjaśnień obwinionego w żadnym zakresie nie narusza kryteriów określonych art. 7 kpk w zw. z art. 8 kpw. Jest to ocena logiczna, zgodna z zasadami doświadczenia życiowego.

Wbrew sugestiom obwinionego zeznania funkcjonariusza policji K. N. są przekonywujące i Sąd orzekający trafnie uznał je za wiarygodne. Prawidłowo Sąd ocenił te „rozbieżności” o których mówi w apelacji obwiniony
a odnoszące się do koloru samochodu, którym obwiniony się poruszał.

Słusznie Sąd odmówił natomiast wiary wyjaśnieniom obwinionego kwestionującego swoją winę. Sąd Okręgowy podziela w tym zakresie argumentację Sądu I instancji zawartą w treści pisemnego uzasadnienia wyroku.

Obwiniony podobnie jak w treści swoich wyjaśnień tak w uzasadnieniu apelacji powołuje się na okoliczności, jego zdaniem nieprawidłowego użycia do pomiaru prędkości jego samochodu urządzenia typu I.-1. W szczególności podnosi, że urządzenie to nie spełniało norm przewidzianych rozporządzeniem Ministra Gospodarki, Pracy i Polityki Socjalnej z dnia 20 stycznia 2004r. znowelizowanego 17 lutego 2014r. W istocie chodzi obwinionemu o rozporządzenie ministra gospodarki
z 17 lutego 2014r. w sprawie wymagań, którym powinny odpowiadać przyrządy do pomiaru prędkości pojazdów w ruchu drogowym oraz szczegółowego zakresu badań i sprawdzeń wykonanych podczas prawnej kontroli metrologicznej tych przyrządów pomiarowych (Dz. U. z 6.03.2014r. poz. 281).

Sąd rejonowy szczegółowo przeanalizował przepisy tegoż rozporządzenia,
w szczególności § 8 i § 9 w zw. z § 5 czemu dał wyraz w treści uzasadnienia wyroku
i słusznie doszedł do przekonania, iż przepisy na które powołuje się obwiniony
w żadnym zakresie nie podważają zasadności użycia urządzenia I.-1 w takich okolicznościach jak miało to miejsce w dniu 9 maja 2014r. wobec obwinionego.

Na obecnym etapie postępowania dotyczącego obwinionego nie ma żadnych podstaw do twierdzenia, że funkcjonariusz policji dopuścił się popełnienia przestępstwa z art. 231 § 1 kk. Jeśli obwiniony ma takie podejrzenia winien zawiadomić o tym fakcie organy ścigania.

Podniesione w treści apelacji (w jej uzasadnieniu) kwestie dotyczące odbierania przyrzeczenia od świadka, zgody na nagrywanie przebiegu rozprawy przed Sądem I instancji nie mają żadnego znaczenia dla rozstrzygnięcia sprawy.

Nieporozumieniem jest twierdzenie obwinionego, iż „rozczarowanie jego budziło” pytanie zarówno na Komisariacie Policji jak i w sądzie jaki jest jego stan cywilny i czy posiada ze związku małżeńskiego dziecko. Przypomnieć należy obwinionemu o treści art. 24 § 3 kw który to przepis stanowi, iż wymierzając grzywnę bierze się pod uwagę dochody sprawcy, jego warunki osobiste, rodzinne, stosunki majątkowe i możliwość i zarobkowe. Nie ulega żadnej wątpliwości, że ustalenia co do stanu rodzinnego obwinionego mieściły się w zakresie wymagań cytowanego przepisu.

Zawarte w treści uzasadnienia wyroku Sądu I instancji ustalenia, że obwiniony jest kawalerem należy traktować we kategorii oczywistej omyłki. Błąd ten nie ma żadnego wpływu na treść orzeczenia.

W ocenie Sądu I instancji okoliczności popełnienia przez obwinionego zarzucanego mu wykroczenia i jego wina nie budzą wątpliwości, Sąd Okręgowy tę ocenę w pełni podziela.

Orzeczona wobec obwinionego kara grzywny nie razi swoją surowością
w rozumieniu przepisu art. 438 pkt 4 kpk w zw. z art. 109 § 2 kpw i nie ma żadnych podstaw do jej łagodzenia.

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk w zw.
z art. 109 § 2 kpw oraz art. 636 § 1 kpk w zw. z art. 119 kpw orzekł jak w sentencji.

/SSO Krzysztof Sójka/

DZ