Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 293/25

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sąd Rejonowego w Sandomierzu z dnia 20 grudnia 2024 roku sygn. akt II K 450/23

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Sandomierzu w całości i zarzucił mu:

I.  obrazę przepisów prawa procesowego, mającą wpływ na treść nin. wyroku tj. art. 7 k.p.k., art. 410 k.p.k., polegającą na braku wszechstronnego rozważenia zebranego w nin. sprawie materiału dowodowego, ocenionego w sposób dowolny, bez uwzględnienia zasad prawidłowego rozumowania oraz wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego, nieuwzględnieniu całokształtu okoliczności ujawnionych w niniejszej sprawie poprzez:

- nazbyt pobieżną i dowolną analizę zeznań pokrzywdzonego S. G., co skutkowało obdarzeniem przez Sąd I instancji zeznań pokrzywdzonego walorem absolutnej wiarygodności, podczas gdy zeznania te nie wytrzymują konfrontacji z zeznaniami świadków A. P. (1) i W. S. (1), z których wynika, iż pojazd pokrzywdzonego został zaatakowany przez zamaskowane osoby, co przeczy twierdzeniom pokrzywdzonego, iż oskarżony nie był zamaskowany i mógł go rozpoznać, nadto z zeznań pokrzywdzonego wynika, iż w momencie wybicia szyby pojazdu od strony pokrzywdzonego zasłaniał się rękami przed odłamkami szkła i uderzeniami, przez co twierdzenia pokrzywdzonego, iż rozpoznał oskarżonego oraz przedmiot za pomocą którego miał dokonać zarzucanych mu czynów, winny być oceniane z dużą wnikliwością i ostrożnością czego Sąd I instancji nie uczynił,

- nazbyt pobieżną i dowolną analizę zeznań świadków A. P. (1) i W. S. (1), co skutkowało marginalizacją zeznań tych świadków poprzez przyjęcie, iż z uwagi na dynamikę zdarzenia oraz fakt spożywania alkoholu nie byli w stanie zapamiętać tylu szczegółów co sam pokrzywdzony, podczas gdy świadkowie złożyli obszerne, szczegółowe zeznania, co wskazuje, iż w momencie zdarzenia nie znajdowali się w stanie utrudniającym zapamiętanie szczegółów zdarzenia, przebywając razem z pokrzywdzonym w pojeździe w momencie zdarzenia, świadkowie mieli możliwość obserwacji przedmiotowego zdarzenia oraz szczegółowego opisu napastników,

- nazbyt pobieżną i dowolną analizę zeznań świadków P. B., D. K. i A. S., co skutkowało odmową wiarygodności zeznaniom tych świadków, uznanych za intencjonalnie nieprawdziwe i złożone w celu uniknięcia odpowiedzialności karnej za zdarzenie, podczas gdy świadkowie złożyli obszerne, szczegółowe zeznania z których wynikało, iż w dacie czynu oskarżony przebywał z w/w osobami w klubie (...) w B. gm. T. powiat (...) do godz. 5.00 w nocy, wskazane zeznania są spójne, logiczne i wzajemnie się uzupełniają,

- nazbyt pobieżną i dowolną analizę dokumentacji w postaci notatki urzędowej KPP w S. z analizy danych telekomunikacyjnych pozyskanych w trybie art. 20c ustawy o Policji, co skutkowało przyjęciem, iż oskarżony oraz osoby podające, że przebywał w innym miejscu podały numery telefonów i numery (...) zaprzeczające treści ich twierdzeń, podczas gdy z przedmiotowej dokumentacji wynika, iż wskazane przez oskarżonego oraz świadków P. B., D. K. numery telefonów zarejestrowane są na ich rodziców, którzy mogli wówczas posługiwać się tymi numerami, co w powiązaniu z wyjaśnieniami oskarżonego i zeznaniami w/w świadków, iż w dacie czynu oskarżony oraz P. B. nie posiadali przy sobie telefonów, zaś D. K. posiadał telefon, który po czasie mu zaginął zaś skonfiskowany przez policję telefon był tzw. telefonem rezerwowym w domu którego używają rodzice oraz rodzeństwo świadka, wskazuje na niezasadną odmowę wiarygodności wyjaśnień oskarżonego i zeznań w/w świadków, - nazbyt pobieżną i dowolną analizę dokumentacji w postaci opinii (...) Laboratorium (...) w C. z dnia 12.09.2023 r., co skutkowało przyjęciem, iż opinia ta nie wykazała żadnych okoliczności istotnych dla rozstrzygnięcia w sprawie, podczas gdy pobrany z zabezpieczonej pałki teleskopowej wymaz nie zawiera DNA oskarżonego, co wskazuje, iż oskarżony nie brał udziału w przedmiotowym zdarzeniu, odmowę wiarygodności wyjaśnieniom oskarżonego, co skutkowało przyjęciem, iż oskarżony dopuścił się zarzucanych mu czynów, podczas gdy oskarżony wyjaśniał, iż nie dokonał zarzucanych mu czynów, w dacie czynów przebywał w innym miejscu, wyjaśnienia oskarżonego są konsekwentne, spójne, logiczne i korelują z pozostałym zgromadzonym materiałem dowodowym, w szczególności z zeznaniami świadków A. P. (1), W. S. (1), P. B., D. K. i A. S. oraz dokumentacją w postaci opinii (...) Laboratorium (...) w C. z dnia 12.09.2023 r.,

II.  błąd w ustaleniach faktycznych, mający wpływ na treść nin. wyroku, poprzez przyjęcie przez Sąd I instancji, iż oskarżony D. D. w dniu 12.02.2023 r. w miejscowości Z., gm. S., woj. (...) wspólnie i w porozumieniu z dotychczas nieustalonymi osobami dokonał uszkodzenia pojazdu pokrzywdzonego oraz kilkukrotnie uderzył kijem bejsbolowym w głowę pokrzywdzonego, podczas gdy zebrany materiał dowodowy nie pozwala na czynienie powyższych ustaleń.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Ad. I

Apelacja obrońcy oskarżonego, okazała się być niezasadna, a co za tym idzie nie dała podstawy do ingerencji sądu odwoławczego w treść zaskarżonego orzeczenia. Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, aby ocena materiału dowodowego zgromadzonego w sprawie, została przeprowadzona z naruszaniem zasad procedury karnej, prowadzącej do błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę rozstrzygniecie.

Nie sposób tym samym podzielić stanowiska obrońcy dotyczącego nazbyt pobieżnej i dowolnej analizie poszczególnych dowodów, co czyni zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. niezasadnym.

Na wstępie wskazać należy, żeby ocena dowodów została wykonana zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. konieczne jest:

1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii;

2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania;

3) uwzględnienie wskazań wiedzy;

4) uwzględnienie doświadczenia życiowego.

Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Równocześnie zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21 (Wyrok SN z 15.04.2021 r., III KK 78/21, LEX nr 3226727), prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19 (Wyrok SA w Krakowie z 7.11.2019 r., II AKa 173/19, KZS 2020, nr 2, poz. 29). Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przenosząc powyższe na grunt niniejszej sprawy, należy wskazać, że zarzuty o nazbyt pobieżnej i dowolnej analizie dowodów są nietrafne. Obdarzenie walorem wiarygodności zeznań pokrzywdzonego, nie było kwestią samoistnej decyzji sąd, a zostało dokonane na podstawie szeregu okoliczności ujawnionych w toku sprawy, które korespondowały z depozycjami S. G.. Rozważania Sąd Rejonowego w tej kwestii (k. 446v) należ uznać za pełne i logiczne, a co za tym idzie Sąd Okręgowy przyjął je jako własne. Podkreślenia wymaga również to, iż pokrzywdzony jako jedyny w wyniku tego zdarzenia doznał uszkodzenia ciała w wyniku zadania ciosu kijem bejsbolowym przez sprawcę. Uderzania zostały mu zadane bezpośrednio, co musi świadczyć o tym, że znajdował się on w bliskiej odległości od oskarżonego, a to z kolei w sposób oczywisty ułatwiało pokrzywdzonemu jego identyfikację.

Sąd Rejonowy w dokładny sposób uargumentował również, dlaczego obdarzył wiarą zeznania A. P. (1) i W. S. (1) w zakresie w jakim korespondowały ona z twierdzeniami pokrzywdzonego, w tym także co do rozpoznania sprawcy przez pokrzywdzonego. Należy się w całej rozciągłości zgodzić z oceną sądu rejonowego względem tego, że wymienieni świadkowie w chwili czynu nie pozostawali w bezpośredniej konfrontacji ze napastnikami, wreszcie też fakt spożywania przez nich alkoholu, jak również dynamika zdarzenia, nie były okolicznościami korzystnymi, dla zapamiętania szczegółów tej sytuacji, w tym również tego czy sprawcy nosili na twarzach maski. Obrońca oskarżonego wskazuje tu na sprzeczność w zeznaniach świadków oraz pokrzywdzonego, która w jego ocenie wina skutkować, pozbawienia zeznań S. G. waloru wiarygodności. Skarżący zdaje się jednak nie dostrzegać, iż zeznania obojga świadków nie są ze sobą całkowicie spójne. Należy tu zauważyć, że A. P. (1) w zeznaniach złożonych w dniu 12 lutego 2023 roku (k.16-17) wskazał, iż napastników było „dwóch albo trzech”. W. S. (1) nie potrafiła zaś w sposób pewny wskazać liczby sprawców, ani tego, czy napastnicy mieli całkowicie zasłonięte twarze, czy też nosili chusty zasyłające jedynie dolną ich część (20-21). Tego rodzaju niekonsekwencje w zeznaniach świadków należy uznać za naturalne ze względu na przywołane już wyżej okoliczności sprawy, tj. jej dynamikę i drastyczny przebieg, ale także z uwagi na fakt, że każde z nich obserwowało zdarzenie z innego punktu i innej perspektywy. Zaistniałe różnice w relacjach nie deklasują zatem wiarygodności zeznań pokrzywdzonego i pomimo drobnych odmienności w depozycjach pokrzywdzonego i towarzyszących mu osób nie sposób mieść wątpliwości, że odnoszą się one do tego samego zdarzenia, które jednak każde z nich opisuje ze swojego punktu wodzenia. Tym samym posłużeniem się zeznaniami pasażerów samochodu jedynie w zakresie, w jakim korespondowały one z depozycjami pokrzywdzonego, należy uznać za logiczne i w pełni zasadne. Zarzut obrońcy w tej kwestii, nie może zaś zostać uznany za trafny, bowiem wynika on z wybiórczej analizy dowodów i odnosi się jedynie do pojedynczych twierdzeń świadków, bez uwzględnienia całokształtu okoliczności towarzyszących przedmiotowemu zdarzeniu.

Całkowicie bezzasadny jest też zarzut obrońcy, dotyczący nazbyt pobieżnej i dowolnej analizy dokumentacji w postaci analizy danych telekomunikacyjnych pozyskanych w trybie art. 20c ustawy o Policji. Skarżący nie kwestionuj bowiem wyników analizy, w tym w szczególności tego, iż numery telefonów którymi posługiwali się świadkowie P. B., D. K. i A. S. oraz oskarżony, nie logowały się do sieci komórkowej w zasięgu odbiorników w miejscowości B., gdzie rzekomo mieli przebywać. Obrońca w sposób daleko niewystarczający próbuje przekonać sąd, iż czterech dorosłych mężczyzn udając się na dyskotekę, nie zabrało ze sobą telefonów komórkowych, zaś logowania tych numerów z odbiornikiem (...) w pobliżu miejsca zdarzenia, miało całkowicie przypadkowy charakter, bądź też było wynikiem posługiwania się tymi numerami przez ich rodziców. Takie sformułowanie zarzutów, nie może być potraktowane inaczej niż jako sprzeczne z zasadami logiki i doświadczenia życiowego. Tym samym obrońca domaga się uznania przez Sąd za prawdziwe depozycje świadków P. B., D. K. i A. S. oraz wyjaśnień oskarżonego, które w analizowanym zakresie uznać trzeba za noszące znamiona konfabulacji i mające na celu jedynie stworzenia dla D. D. linii obrony, która jednak okazała się bezskuteczna. Wskazać bowiem należy, że zeznania pokrzywdzonego, A. P. i W. S. w powiązaniu z wnioskami płynącymi z analizy danych telekomunikacyjnych całkowicie przekreślają możliwość zaistnienia wersji zdarzeń proponowanej przez oskarżonego oraz ww. świadków – jego kolegów. To zaś przesądza o tym, iż uznanie ich za niewiarygodne przez sąd rejonowy, miało w pełni uzasadniony charakter.

W ocenie sąd odwoławczego całkowicie prawidłowe było również, pominięcie przy ustaleniu stanu faktycznego sprawy opinii (...) Laboratorium (...) w C. jako nieistotnego dla jej rozstrzygnięcia. Obrońca zdaj się zapominać, iż na pałce teleskopowej nie ujawniono śladów biologicznych pozwalających na wniosek, że została użyta do popełnienia przestępstwa uszkodzenia ciała pokrzywdzonego. Nie oznacza to jednak, że nie mogła zostać użyta przez jednego z nieustalonych współsprawców do popełnieni przestępstwa zniszczenia mienia. Nie stoi to w opozycji do dokonanych ustaleń, bowiem z zeznań S. G. wynika przecież, że oskarżony dokonując uszkodzenia jego ciała nie posługiwał się pałką, lecz kijem bejsbolowym. Tym samym dywagacje obrońcy w tym przedmiocie należy uznać za chybione.

Ad. II

W odniesieniu do kolejnego zarzutu należy wskazać, że wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się, że Sąd I instancji dopuścił się błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i do tego mającego wpływ na jego treść. Zarzut ten nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Wreszcie też stawiający ten zarzut powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Tego jednak, co wynika z ww. uwag odnoszących się do zarzutu I, skutecznie nie wykazano. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonej, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez Sąd a quo błędu w ustaleniach faktycznych. Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia do stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych. Sąd zazwyczaj rozstrzygając w sprawie opiera się na jednej grupie dowodów kwestionując pozostałe. Jeżeli jednak swoje ustalenia należycie uzasadnił przy prawidłowym zastosowaniu zasad określonych w art. 7 kpk, to ustalenia te podlegają ochronie. Pamiętać bowiem należy, że co do zasady błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu. Tymczasem, jak wyżej wskazano, Sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.

Wniosek

Zamiana wyroku poprzez uniewinnienie oskarżanego.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Wniosek niezasadny wobec nieskuteczności podniesionych zarzutów, co zostało omówione wyżej.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Brak.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zwięźle o powodach zmiany

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

II. i III

Kwota zasądzona na rzecz oskarżyciela posiłkowego, stanowi poniesione przez niego koszty związane z ustanowieniem pełnomocnika w postepowaniu przed Sądem II instancji. Zasądzona kwota ustalona została na podstawie § 11 ust. 2 pkt 4 i § 17 pkt 1 i § 11 ust. 7 Rozporządzeniu Ministra Sprawiedliwości z dnia 22 października 2015 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie (Dz. U. z 2015 r., poz. 1800 ze zm.).

Kwota zasądzona w pkt. III to opłata należna w oparciu o art. 2 ust. 1 pkt. 4 w zw. z art. 8 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (300 zł) oraz kwota 20 zł tytułem ryczałtu za doręczenia w postępowaniu odwoławczym.

1.PODPIS

SSO Magdalena Michalewicz

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

wyrok w całości

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☒ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana