Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 16 grudnia 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Lidia Rogala (spr.)

Sędziowie: SO Ewa Opozda-Kałka

SO Wojciech Arczyński

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Lecha Ozierowa

po rozpoznaniu w dniu 16 grudnia 2013 roku

sprawy C. J.

oskarżonego o przestępstwo z art. 157 § 1 kk.

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Jędrzejowie

z dnia 14 stycznia 2013 roku sygn. akt II K 35/12

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że orzeczoną w punkcie 3 nawiązkę obniża do kwoty 2.000 (dwa tysiące) złotych;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od oskarżonego C. J. na rzecz oskarżycielki posiłkowej K. M. (1) kwotę 708 (siedemset osiem) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa adwokackiego za postępowanie odwoławcze oraz na rzecz Skarbu Państwa kwotę 140 (sto czterdzieści) złotych tytułem kosztów sądowych za II instancję.

IX Ka 599/13

UZASADNIENIE

Wyrokiem Sądu Rejonowego w Jędrzejowie oskarżony C. J. został uznany winnym tego, że w dniu 7 listopada 2011 roku w J. przez szarpanie i pchnięcie na ścianę budynku i przewrócenie na chodnik spowodował u K. M. (1) obrażenia ciała w postaci złamania końca barkowego obojczyka prawego, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres powyżej 7 dni, tj. przestępstwa z art. 157 § 1 kk, za które na podstawie tego przepisu wymierzono mu karę 6 miesięcy pozbawienia wolności, której wykonanie na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk warunkowo zawieszono tytułem próby na okres 2 lat. Na podstawie art. 46§ 2 kk orzeczono od oskarżonego na rzecz pokrzywdzonej K. M. (1) nawiązkę w kwocie 7000 złotych. Sąd zasądził od oskarżonego na rzecz K. M. kwotę 1426,80 zł kosztów zastępstwa adwokackiego, a na rzecz Skarbu Państwa 420,30 zł tytułem zwrotu wydatków i 120 zł tytułem opłaty.

Apelację od tego wyroku wniosła obrońca oskarżonego zaskarżając go w całości i zarzucając:

- błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę, a mający wpływ na treść wyroku przez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że oskarżony C. J. dokonał zarzucanego mu czynu, wyczerpującego dyspozycję art. 157 § 1 kk. Podnosząc ten zarzut autorka apelacji wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od dokonania przypisanego mu czynu, ewentualnie uchylenie wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania Sądowi I instancji. Z ostrożności procesowej skarżąca podniosła zarzut rażącej niewspółmierności kary i wnosiła o złagodzenie zarówno kary zasadniczej jak też środka karnego.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja obrońcy oskarżonego okazała się częściowo zasadna w związku z czym skutkowała zmianą zaskarżonego wyroku.

Nie zasługuje na uwzględnienie zarzut błędu w ustaleniach faktycznych, podniesiony w apelacji.

Jak to prawidłowo ustalił Sąd orzekający do zdarzenia doszło w związku z przystąpieniem oskarżonego do rozbiórki drewnianej szopki. Między stronami doszło do kłótni, w trakcie której pokrzywdzona podbiegła do oskarżonego i zaczęła go odciągać celem powstrzymania go od rozbierania szopki. Wówczas oskarżony złapał ją za ubranie i popchnął na ścianę budynku. Pokrzywdzona uderzyła o ścianę budynku po czym upadła na chodnik, na skutek czego doznała obrażeń ciała skutkujących naruszeniem czynności narządów ciała na okres powyżej 7 dni.

W sprawie występują dwie grupy dowodów osobowych. Z jednej strony są zeznania pokrzywdzonej i potwierdzające je zeznania świadków: K. K., T. M., Z. J. (1). Zeznania tych osób potwierdzają ,że pokrzywdzona w czasie zajścia została popchnięta na ścianę, na skutek czego upadła i doznała obrażeń ciała.

Oskarżony zaprzeczył okolicznościom przedstawionym przez powyżej wymienionych świadków. Jego wersję zdarzenia potwierdzili świadkowie w osobach: P. J., Z. J. (2), a częściowo również T. J., który przybył na miejsce pod koniec zdarzenia.

Sąd Rejonowy oceniając dowody z należytą starannością, zasadnie przyjął, że obie strony były aktywnie zaangażowane w konflikt, wzajemnie się kłócili i znieważali. Zasadnie podniesiono w pisemnych motywach wyroku, że pokrzywdzona w trakcie rozprawy nieprawdziwie zeznawała, jakoby została popchnięta przez oskarżonego 4 razy. W tym zakresie Sąd dał wiarę jej zeznaniom złożonym po raz pierwszy w postępowaniu przygotowawczym.

Również krytycznie Sąd podszedł do relacji T. M. co do rzekomego „przewleczenia” pokrzywdzonej po chodniku.

W sposób prawidłowy oceniono wyjaśnienia oskarżonego i wspierających go świadków. Sąd odniósł się także do zeznań funkcjonariuszy policji będących na interwencji po zajściu w osobach K. Ż. i M. T..

Przekonanie Sądu o wiarygodności jednych dowodów i niewiarygodności innych pozostaje pod ochroną prawa procesowego, a więc mieści się w ramach swobodnej oceny dowodów wtedy, gdy:

- jest poprzedzone ujawnieniem w toku rozprawy całokształtu okoliczności i to w sposób podyktowany obowiązkiem dochodzenia prawdy,

-stanowi wynik rozważenia wszystkich okoliczności przemawiających zarówno na korzyść jak i na niekorzyść oskarżonego,

- jest wyczerpujące i logiczne – z uwzględnieniem wskazań wiedzy i doświadczenia życiowego- argumentowane w pisemnych motywach wyroku. Skarżąca nie wykazała w swojej apelacji, by Sąd nie sprostał powyższym wymogom. Nie jest prawdziwy zarzut, jakoby świadek Z. J. (1) w sprawie IIK 417/12 zeznał odmiennie na temat zdarzenia. Nie ulega też wątpliwości, że na miejscu był obecny Z. J. (1), potwierdzają to m.in. Z. J. (2) i P. J.. Nie można się zgodzić z twierdzeniami skarżącej jakoby świadka tego na miejscu zdarzenia nie było.

Zaakceptować należy ustalenia Sądu Rejonowego co do tego, że pokrzywdzona doznała obrażeń ciała w postaci złamania końca barkowego obojczyka prawego w przedmiotowym zajściu na skutek popchnięcia jej przez oskarżonego na ścianę budynku.

Pokrzywdzona tego samego dnia po zajściu udała się do lekarza, został wykonany rentgen barku, potwierdzający złamanie i założono jej stosowny opatrunek.

Biegły A. R. nie wykluczył możliwości doznania obrażeń ciała stwierdzonych u pokrzywdzonej w sytuacji przez nią opisanej. Brak jest podstaw do przyjęcia jakoby obrażenia ciała u pokrzywdzonej powstały w innym czasie i miejscu. Brak obrażeń głowy u pokrzywdzonej nie wyklucza powstania przedmiotowego urazu w czasie zdarzenia objętego aktem oskarżenia.

Wbrew zarzutom apelacji Sąd Rejonowy poczynił ustalenia co do miejsca popchnięcia, a także sposobu i mechanizmu powstania obrażeń. Przebieg zdarzenia był dynamiczny i poszczególne osoby przemieszczały się a ponadto rozegrało się ono niedaleko budynku mieszkalnego, na ścianę którego została popchnięta pokrzywdzona. W pisemnych motywach wyroku przedstawiono analizę relacji poszczególnych osób i odniesiono się do występujących sprzeczności. Dopuszczalna jest ocena dowodów – przedstawiona w uzasadnieniu wyroku - polegająca na częściowym daniu wiary poszczególnym osobom. Ma to miejsce w szczególności w takich sytuacjach jak w przedmiotowej sprawie, w której występują dwie skłócone strony i – co oczywista – każda z nich stara się przedstawić w korzystnym świetle swoją osobę, minimalizując swój udział w zdarzeniu i równocześnie obciążając przeciwnika. Równocześnie Sąd dążył do wyjaśnienia rozbieżności poprzez odczytywanie zeznań z postępowania przygotowawczego i ustalanie przyczyn odmiennego przedstawiania relacji.

Sąd nie przyjął, by pokrzywdzona miała „spuchniętą dłoń i bolała ją prawa dłoń” krytycznie odnosząc się do tych jej twierdzeń. Oceniono ponadto twierdzenia oskarżonego jakoby w czasie zdarzenia nie był w stanie popchnąć pokrzywdzonej ze znaczną siłą wobec złego stanu zdrowia.

Nie można się zgodzić z stanowiskiem oskarżonego by działanie oskarżonego mieściło się w granicach prawnie dopuszczalnej obrony przed atakiem pokrzywdzonej. Jak wynika z ustaleń Sądu Rejonowego pokrzywdzona chciała uniemożliwić oskarżanemu kontynuowanie rozbiórki szopki i zabierania drewna i niewątpliwie w ten sposób zainicjowała zajście. Nie może to jednak usprawiedliwić działania oskarżonego polegającego na silnym odepchnięciu pokrzywdzonej, w wyniku którego poleciała na ścianę budynku a następnie upadła na chodnik.

Sąd Okręgowy akceptuje ustalenia faktyczne dotyczące przebiegu zajścia, miejsca czynu, zachowania każdej z zainteresowanych osób, okoliczności w których doszło do obrażenia ciała u pokrzywdzonej i mechanizmu jego powstania, jak również kwalifikacji prawnej przypisanego oskarżonemu czynu.

Zgodzić się natomiast należy z zarzutem autorki apelacji dotyczącym rażącej niewspółmierności orzeczonego środka karnego przewidzianego w art. 46 § 2 kk. W pisemnych motywach wyroku nie wskazano z jakich powodów Sąd uznał, że kwota 7000 złotych będzie stanowić dostateczne zadośćuczynienie za doznane naruszenie czynności narządów ciała pokrzywdzonej i krzywdę. Sąd stwierdzając, że w niespełna miesiąc po zdarzeniu pokrzywdzona przenosiła drewno opałowe i poddając w wątpliwość by w dalszym ciągu odczuwała skutki urazu popada w sprzeczność, o ile uznaje, że kwota określona w wyroku była współmierna do skutków urazu.

Sąd winien w pierwszym rzędzie orzekać o obowiązku naprawienia szkody w oparciu o art. 46 § 1 kk, natomiast §2 tego przepisu ma zastosowanie w sytuacji gdy w oparciu o zebrane dowody nie jest możliwe ustalenie wysokości szkody. Nawiązka jest de facto zryczałtowanym odszkodowaniem, służącym kompensacie szkód i krzywd wynikłych z przestępstwa. Nawiązka jak każdy środek karny podlega miarkowaniu w kategoriach rażącej niewspółmierności kary. Uwzględnić należy z jednej strony okoliczności samego zdarzenia i aktywny w nim udział samej pokrzywdzonej a z drugiej jej zadośćuczynienie za doznaną krzywdę w granicach rozsądku. Z powyższych powodów zmniejszono zasądzoną w zaskarżonym wyroku nawiązkę do kwoty 2000 złotych, uznając, że w realiach przedmiotowej sprawy będzie to kwota wystarczająca dla zaspokojenia roszczeń pokrzywdzonej, co nie pozbawia jej ewentualnej możliwości dochodzenia dalszych roszczeń w drodze powództwa cywilnego.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 438 §kt 4 kpk orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

O kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze orzeczono na podstawie art. 636 § kpk art. w zw. z art. 8 ustawy z 23.06.1973r. o opłatach w sprawach karnych( tekst jedn. Dz. U. z 1983r. nr 49, poz. 223 ze zm.).

Na podstawie art. 634 kpk w zw. z art. 627 kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej poniesione przez nią koszty zastępstwa adwokackiego w postępowaniu odwoławczym.

SSO Wojciech Arczyński SSO Lidia Rogala SSO Ewa Opozda-Kałka