Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 24 czerwca 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Sędziowie: SSO Krzysztof Sajtyna

SSO Krzysztof Sójka (spr.)

Protokolant: st.sekr.sądowy Anna Niebudek

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Roberta Jagusiaka

po rozpoznaniu w dniu 24 czerwca 2014 roku

sprawy M. M.

oskarżonego o przestępstwo z art.279 § 1 k.k. w zw. z art.64 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionych przez prokuratora, oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 9 grudnia 2013 roku sygn. akt II K 445/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w punkcie II w ten sposób, że na podstawie art. 63 § 1 k.k. okres zatrzymania oskarżonego M. M. tam opisany zalicza na poczet wymierzonej mu kary pozbawienia wolności zamiast na poczet kary grzywny;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K.kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego M. M. w całości od kosztów sądowych należnych Skarbowi Państwa za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt 621/14

UZASADNIENIE

M. M. oskarżony został o to, że:

w dniu 26 kwietnia 2013 roku w K. włamał się do mieszkania poprzez wyważenie drzwi balkonowych, a następnie dokonał kradzieży laptopa, trzech telefonów komórkowych, cyfrowego aparatu fotograficznego, dwóch zegarków oraz złotej i srebrnej biżuterii o łącznej wartości 8.000 złotych na szkodę M. i P. G., przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się po odbyciu 5 lat kary pozbawienia wolności za umyślne przestępstwo podobne,

tj. przestępstwo z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 09 grudnia 2013r. w sprawie sygn. akt II K 445/13 orzekł:

I. w ramach czynu zarzucanego w akcie oskarżenia uznał oskarżonego M. M. za winnego tego, że: w dniu 26 kwietnia 2013r. w K. po włamaniu się do mieszkania należącego do M. G. i P. G. poprzez wyważenie drzwi balkonowych za pomocą metalowego pręta dokonał kradzieży znajdujących się w nim laptopa, trzech telefonów komórkowych, cyfrowego aparatu fotograficznego, dwóch zegarków oraz złotej i srebrnej biżuterii, wszystko o łącznej wartości 8.000 złotych, stanowiących własność M. G. i P. G. , przy czym zarzucanego mu czynu dopuścił się mając ograniczoną w stopniu znacznym zdolność do rozpoznania znaczenia czynu i pokierowania swoim postępowaniem oraz będąc uprzednio skazanym prawomocnym wyrokiem Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 28 kwietnia 2009 roku w sprawie IX K 525/08 za umyślne przestępstwo podobne z art. 281 kk i art. 157 § 2 kk w zw. z art. 11 § 2 kk na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, a kara ta została objęta wyrokiem łącznym Sądu Rejonowego w Kielcach z dnia 27 listopada 2012r. w sprawie IX K 857/12 i orzeczona została kara łączna 3 lat i 5 miesięcy pozbawienia wolności, która oskarżony odbywał w okresie od 24 stycznia 2012r. do 24 grudnia 2012r. i zaliczono na jej poczet okresy od 11 września 2008r. do 12 września 2008r., od 28 października 2008r. do 01 lipca 2009r., od 04 sierpnia 2009r. do 02 września 2009r. i od 24 listopada 2009r. do 22 sierpnia 2011r., tj. popełnienia przestępstwa z art. 279 § 1 kk w zw. z art. 64 § 1 kk w zw. z art. 31 § 2 kk i za to na podstawie przepisu art. 279 § 1 kk oraz przepisów art. 33 § 1,2 i 3 kk wymierzył mu karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności oraz 70 stawek dziennych grzywny ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 10 złotych;

II. na podstawie art. 63 § 1 kk na poczet wymierzonej oskarżonemu M. M. w punkcie I wyroku kary grzywny zaliczył okres zatrzymania w sprawie w okresie od 26 kwietnia 2013r. do dnia 27 kwietnia 2013r. uznając karę grzywny za wykonaną w zakresie 4 stawek dziennych;

III. na podstawie art. 46 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego M. M. środek karny w postaci obowiązku częściowego naprawienia szkody poprzez zapłacenie na rzecz pokrzywdzonej M. G. kwoty 500 złotych;

IV. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. J. K.kwotę 649,44 złotych tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną oskarżonemu M. M.z urzędu;

I.  na podstawie art. 624 § 1 kpk zwolnił oskarżonego M. M. od ponoszenia kosztów sadowych w całości obciążając nimi Skarb Państwa.

Apelacje od wyroku tego wywiedli prokurator, obrońca oskarżonego M. M. oraz sam oskarżony M. M..

Prokurator wyrok zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o środkach karnych na niekorzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 1 kpk zarzucił :

obrazę art. 63 § 1 kk poprzez niewłaściwe jego zastosowanie i zaliczenie dwóch dni rzeczywistego zatrzymania oskarżonego na poczet kary grzywny i uznanie za wykonaną karę grzywny w zakresie 4 stawek dziennych podczas gdy w sprawie orzeczono wobec oskarżonego bezwzględną karę pozbawienia wolności,

wnosząc o

zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie na podstawie art. 63 § 1 kk zaliczenia okresu zatrzymania na poczet kary pozbawienia wolności.

Obrońca oskarżonego wyrok zaskarżył w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego i na podstawie art. 438 pkt 4 kpk zarzucił:

rażącą niewspółmierność ( surowość ) kary wymierzonej oskarżonemu,

wnosząc o

zmianę wyroku w pkt I jego sentencji poprzez wymierzenie oskarżonemu kary 1 roku pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem jej wykonania na okres próby wynoszący 5 lat.

Oskarżony M. M. w apelacji własnoręcznie sporządzonej podniósł zarzuty:

1. obrazy prawa procesowego mającej mieć wpływ na treść wyroku , a to;

- art. 5 § 2 kpk poprzez rozstrzygnięcie wątpliwości natury faktycznej na jego niekorzyść;

- art. 4 kpk poprzez nieuwzględnienie okoliczności przemawiających na jego korzyść;

2. błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawie wyroku mającego wpływ na jego treść poprzez ustalenie na podstawie nieprawidłowej oceny dowodów, że dokonał on włamania do mieszkania należącego do M. G. i P. G. poprzez wyważenie drzwi balkonowych za pomocą metalowego pręta i kradzieży z ich mieszkania laptopa.

Podnosząc powyższe zarzuty oskarżony wnosił o:

- zmianę wyroku poprzez wymierzenie mu łagodniejszej kary lub warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności,

ewentualnie

- uchylenie zaskarżonego wyroku w całości i przekazanie sprawy Sądowi Rejonowemu do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy rozważył co następuje :

Trafna jest jedynie apelacja prokuratora, natomiast pozostałe dwie apelacje, tj. obrońcy oskarżonego oraz samego oskarżonego M. M. są bezzasadne w stopniu oczywistym.

Odnośnie apelacji prokuratora.

Zasadny jest jej zarzut, a mianowicie obrazy prawa materialnego, a to art. 63 § 1 kk mający swe oparcie w przepisie art. 438 pkt 1 kpk.

Nie ulega wątpliwości, że Sąd orzekając karę pozbawienia wolności bez warunkowego zawieszenia jej wykonania, a także karę grzywny, tak jak to miało miejsce w zaskarżonym orzeczeniu, ma obowiązek zaliczyć okres rzeczywistego pozbawienia wolności oskarżonego w sprawie na poczet wymierzonej mu kary pozbawienia wolności.

Sąd orzekający w niniejszej sprawie zaliczył okres zatrzymania oskarżonego na poczet kary grzywny, a tym samym naruszył wspomniany przepis prawa materialnego – art. 63 § 1 kk.

W tej części wyrok należało zmienić zgodnie z wnioskiem apelacji prokuratora.

Na marginesie nadmienić należy, że w istocie apelacja prokuratora jest apelacją na korzyść oskarżonego, a nie na jego niekorzyść jak to określono w jej treści. Ponadto apelacja ta dotyczy orzeczenia o karze, a nie ściśle orzeczenia o środku karnym.

Katalog środków karnych, ściśle określony w treści art. 39 pkt 1 do 8 nie przewiduje rozstrzygnięcia o którym mowa w art. 63 § 1 kk.

Odnośnie apelacji oskarżonego i jego obrońcy.

Jak już wspomniano powyżej obie te apelacje są bezzasadne w stopniu oczywistym.

Dalej idąca jest niewątpliwie apelacja oskarżonego skoro kwestionuje ona nie tylko wymiar kary ale również ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku.

Oskarżony głównie w treści uzasadnienia apelacji podnosi, że Sąd Rejonowy ustaleń faktycznych dokonał dowolnie oceniając błędnie zebrany w sprawie materiał dowodowy. Apelacja oskarżonego jest w dużej mierze niezrozumiałą jeśli uwzględni się postawę oskarżonego w toku tak postępowania przygotowawczego jak i postępowania przed Sądem pierwszej instancji.

Oskarżony zarówno w dochodzeniu jak i w trakcie postępowania sądowego przyznał się do popełnienia zarzucanego mu przestępstwa ( k. 35,58 verte, 157 verte)

Nie kwestionował zarówno sposobu dokonania włamania do mieszkania obu pokrzywdzonych, jak również ilości i rodzaju przedmiotów, które zabrał w celu przywłaszczenia.

W szczególności podał, że wśród skradzionych przedmiotów był laptop, który po kradzieży przekazał nieustalonemu mężczyźnie. Podkreślić należy, że Sąd Rejonowy trafnie oparł ustalenia faktyczne w dużej mierze opierając się na wyjaśnieniach samego oskarżonego.

Ten dowód (z wyjaśnień oskarżonego) nie był dowodem jedynym, tym samym nie można stwierdzić, że oskarżony mógł się sam obciążać mimo, iż nie popełnił zarzucanego mu przestępstwa ( tak wydaje się sugerować obecnie oskarżony w swojej apelacji). Zwrócić uwagę należy bowiem, że udział oskarżonego w przypisanym mu przestępstwie wynika nadto z zeznań świadka Z. P., świadka J. Ł., protokołu przeszukania u oskarżonego w trakcie której to czynności odnaleziono znaczną ilość przedmiotów pochodzących z kradzieży zarzuconej oskarżonemu ( k.18-19,22-23). Istotnym dowodem jest również protokół oględzin miejsca włamania (k.10-12) bowiem potwierdza on sposób działania oskarżonego opisany przez niego w jego wyjaśnieniach.

Sąd Rejonowy dowody powyższe ocenił prawidłowo uznając je za w pełni wiarygodne i dające podstawy do czynienia w oparciu o nie ustaleń faktycznych tak jak w uzasadnieniu wyroku. Dla trafności tych ustaleń faktycznych nie ma żadnego znaczenia fakt, że w miejscu włamania nie zabezpieczono śladów bytności tam oskarżonego, że laptop został podrzucony w bliżej nieustalonych okolicznościach, że w miejscu włamania nie została przeprowadzona wizja lokalna (okoliczności te podnosi w apelacji oskarżony czyniąc zarzut błędu w ustaleniach faktycznych) .

Lektura apelacji oskarżonego musi prowadzić do wniosku, że podniesione w jej treści zarzuty pod adresem Sądu Rejonowego są zupełnie nielogiczne. Oskarżony z jednej strony sugeruje, że istnieje możliwość przyjęcia iż przyznał się on do winy z uwagi na jego zatrzymanie do sprawy, z uwagi na jego stan umysłowy, a jednocześnie z drugiej strony powołuje się na okoliczności, które jego zdaniem umniejszać stopień jego winy, stopień społecznej szkodliwości jego czynu, a tym samym wpływać na wymiar kary, która według niego jest karą rażąco surową.

Reasumując , w kwestii ustaleń faktycznych Sąd Rejonowy nie popełnił żadnych błędów o których mówi oskarżony.

Nie ma żadnych podstaw również do stwierdzenia, że Sąd ten dopuścił się naruszeń w zakresie prawa procesowego, co miałoby mieć wpływ na treść wyroku, a w szczególności naruszenia art. 4 czy też 5 § 2 kpk.

Odnośnie wymiaru kary wymierzonej oskarżonemu zarzut jej rażącej niewspółmierności surowości wynikający z treści apelacji oskarżonego jest tożsamy z zarzutem apelacji jego obrońcy. W tej sytuacji zasadnym jest łączne ich omówienie w tym zakresie.

Sąd Rejonowy niewątpliwie orzekł wobec oskarżonego łagodną karę pozbawienia wolności i w żadnym zakresie nie jest to kara rażąco niewspółmiernie surowa w rozumieniu przepisów art. 438 pkt 4 kpk, a więc kara której utrzymanie w mocy byłoby sprzeczne z szeroko rozumianym poczuciem sprawiedliwości społecznej.

Obrońca i oskarżony rażącej surowości wyroku upatrują w dwóch płaszczyznach odnoszących się do kary pozbawienia wolności, a mianowicie w orzeczeniu tej kary w rozmiarze większym niż minimum ustawowe , a więc powyżej 1 roku oraz w orzeczeniu tej kary bez warunkowego zawieszenia jej wykonania.

Apelacja obrońcy jest bardzo lakoniczna, nie przedstawia w zasadzie żadnych konkretnych argumentów za potrzebę złagodzenia kary tak jak w jej wniosku końcowym. Polemika z treścią tej apelacji w zasadzie nie ma żadnego sensu skoro nie bardzo wiadomo co jej autor miał na uwadze stawiając zaskarżonemu rozstrzygnięciu opisany w jej treści zarzut.

Oskarżony w swojej apelacji podnosi natomiast, że Sąd nie uwzględnił w ogóle, bądź uwzględnił ale nie należycie takich okoliczności łagodzących, ale jego (oskarżonego) przyznanie się do winy, działanie w warunkach art. 31 § 2 kk, całe naprawienie szkody i zadośćuczynienie, zgłoszenie wniosku o mediacje z pokrzywdzonymi. Ponadto oskarżony sugerował, że Sąd Rejonowy „przekreślił go jako człowieka” biorąc pod uwagę jego uprzednią karalność, a w szczególności działanie w recydywie.

Nie można zgodzić się z argumentacją oskarżonego w żadnym zakresie. Sąd Rejonowy, co prawda nie wskazuje w treści uzasadnienia wprost, że uwzględnił okoliczności łagodzące po stronie oskarżonego mające wpływ na wymiar kary, jednakże sama treść wyroku nie pozostawia w tym zakresie wątpliwości skoro oskarżony skazany został w warunkach recydywy na karę 1 roku i 6 miesięcy pozbawienia wolności, jeśli chodzi o ten rodzaj kary bez wątpienia w dolnych granicach ustawowego zagrożenia określonego w art. 279 § 1 kk. Na marginesie podnieść należy w tym przedmiocie tylko, że samo przyznanie się oskarżonego do winy nie może skutkować wymierzeniem mu kary łagodnej, a jeszcze tym bardziej w sytuacji gdy to przyznanie się nie jest konsekwentne ( oskarżony w treści apelacji praktycznie je kwestionuje).

Jeśli chodzi o działanie w warunkach art.31 § 2 kk to Sąd może zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary, ale jeśli uzna , że nie ma ku temu żadnych podstaw, tak jak w przypadku oskarżonego, okoliczność taką uwzględnia na jego korzyść jako okoliczność łagodzącą, co niewątpliwie miało miejsce w niniejszej sprawie.

Sąd Okręgowy w pełni podziela stanowisko Sądu orzekającego, że w stosunku do oskarżonego M. M. brak jest podstaw do warunkowego zawieszenia wykonania wymierzonej mu kary pozbawienia wolności. Nie ma potrzeby przytaczanie tych argumentów które powołuje Sąd w treści uzasadnienia wyroku w tym zakresie . Oskarżony nie daje żadnych gwarancji przestrzegania prawa w przyszłości.

W tej sytuacji tylko eliminacja jego osoby na dłuższy okres czasu pozwoli na ochronę społeczeństwa przed jego negatywnym zachowaniem.

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk oraz art. 635 kpk w zw. z art. 624 § 1 kpk orzekł jak w sentencji.

SSO Zbigniew Karamara SSO Krzysztof Sójka SSO Krzysztof Sajtyna