Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 10 lipca 2014 r.

Sąd Okręgowy w Kielcach, IX Wydział Karny Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Opozda-Kałka

Protokolant: protokolant sądowy Anna Wołowiec - Piłat

przy udziale oskarżyciela publicznego ---------------

po rozpoznaniu w dniu 10 lipca 2014 r.

sprawy Z. K.

obwinionego o wykroczenie z art. 282 § 1 pkt 1 ustawy z 26.VI.1974r Kodeks Pracy w zw. z art. 85 § 1 i 2, art. 86 § 1 i art. 94 pkt 5 ustawy z 26.VI.1974r Kodeks Pracy

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżyciela publicznego

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 26 lutego 2014r. sygn. akt XI W 3159/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  kosztami postępowania za II instancję obciąża Skarb Państwa.

Sygn. akt. IX Ka 713/14

UZASADNIENIE

Z. K. został oskarżony o to, że:

1) będąc Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. w K. w okresie od 11.02.2013r. do dnia rozpoczęcia kontroli tj. do 27.03.2013r. nie wypłacił 71 pracownikom wynagrodzeń za pracę i innych świadczeń ze stosunku pracy za styczeń 2013r. w łącznej kwocie 124.492,93 zł netto tj. o wykroczenie z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, w związku z art. 85 § l i 2 oraz art. 86 § l i art. 94 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy;

2) będąc Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. w K. w okresie od 11.02.2013r. do dnia rozpoczęcia kontroli tj. do 27.03.2013r. nie wypłacił pracownikowi J. A. wynagrodzenia za czas choroby za styczeń 2013r. tj. o wykroczenie z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, w związku z art. 92 § l i 2 i art. 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974r. Kodeks pracy;

3) będąc Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. w K. w okresie od 11.02.2013r. do dnia rozpoczęcia kontroli tj. do 27.03.2013r. nie wypłacił byłej pracownicy T. B. ekwiwalentu pieniężnego za niewykorzystany urlop wypoczynkowy w kwocie 90,80 zł brutto, tj. o wykroczenie z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, w związku z art. 171 § l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy;

4) będąc Prezesem Zarządu (...) Sp. z o.o. w K. nieterminowo wypłacał pracownikom wynagrodzenie za pracę i inne świadczenia ze stosunku pracy, w ten sposób że:

- wynagrodzenie za wrzesień 2012r. należne do wypłaty do dnia 10.10.2012r. wypłacono w dniu 22.10.2012r.,

- wynagrodzenie za październik 2012r. należne do wypłaty do dnia 10.11.2012r. wypłacono w dniach 10.12.2012r. oraz 21.12.2012r.,

- wynagrodzenie za listopad 2012r. należne do wypłaty do dnia 10.12.2012r. wypłacono w dniach 21.12.2012r.,22.01.2013r. oraz 19.02.2013r.,

- wynagrodzenie za listopad 2012r. należne do wypłaty do dnia 10.01.2013r. wypłacono w dniach 19.02.2013r. i 6.03.2013r. tj. o wykroczenie z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26

czerwca 1974r. Kodeks pracy, w związku z art. 85 § l i 2 oraz art. 86 § l i art. 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy.

Sąd Rejonowy w Kielcach, wyrokiem z dnia 26 luty 2014 roku w sprawie sygn. XI W 3159/13 orzekł, co następuje:

I obwinionego Z. K. uznał za winnego popełnienia zarzucanych mu wnioskiem o ukaranie czynów stanowiących wykroczenia z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, w związku z art. 85 § l i 2 oraz art. 86 § l i art. 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, co do czynu z pkt l wniosku o ukaranie, z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, w związku z art. 92 § l i 2 i art. 94 pkt 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, co do czynu z pkt 2 wniosku o ukaranie, z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, w związku z art. 171 § l pkt ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, co do czynu z pkt 3 wniosku o ukaranie oraz z art. 282 § l pkt l ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, w związku z art. 85 § l i 2 oraz art. 86 § l i art. 94 pkt. 5 ustawy z dnia 26 czerwca 1974 r. Kodeks pracy, co do czynu z pkt 4 wniosku o ukaranie i za to na podstawie wyżej powołanych przepisów, po przyjęciu za podstawę wymiaru kary art. 282 § l pkt l Kodeksu Pracy w zw. z art. 9 § 2 k.w. i w zw. z art. 39 § l k.w. odstąpił od wymierzenia mu łącznie kary;

II na podstawie art. 119 kpw w zw. z art. 627 kpk zasądził od obwinionego Z. K. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 451,48 /czterysta pięćdziesiąt jeden 48/1OO/ złotych tytułem zwrotu kosztów postępowania w tym 30 /trzydzieści/ tytułem opłaty.

Apelację od powyższego wyroku wywiódł oskarżyciel publiczny - inspektor pracy. Zaskarżył powyższy wyrok w części orzeczenia o karze i na podstawie art. 427 § 2 kpk w zw. z art. 438 pkt 4 kpk zarzucił rażącą niewspółmierność kary, polegającą na niezasadnym odstąpieniu od jej wymierzenia. Wniósł o jego zmianę poprzez wymierzenie obwinionemu kary grzywny w wysokości 2.000 złotych jako adekwatnej w odniesieniu do stopnia społecznej szkodliwości czynu oraz stopnia zawinienia po stronie sprawcy.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Złożona apelacja nie zasługuje na uwzględnienie.

Ustalenia Sądu I instancji co do winy i kwalifikacji prawnej czynów przypisanych obwinionemu Z. K. są prawidłowe, czego nie kwestionuje żadna ze stron.

Zgodnie z treścią art. 39 § l kpw w wypadkach zasługujących na szczególne uwzględnienie można - biorąc pod uwagę charakter i okoliczności czynu lub właściwości i warunki osobiste sprawcy - zastosować nadzwyczajne złagodzenie kary albo odstąpić od

wymierzenia kary lub środka karnego.

Także w ocenie Sądu Okręgowego w niniejszej sprawie zachodzą warunki uzasadniające odstąpienie od wymierzenia obwinionemu Z. K. łącznie kary za popełnione przez niego czyny. Trafnie bowiem podnosi Sąd I instancji, że powodem nie realizowania przez obwinionego należności na rzecz pracowników był brak płynności finansowej zakładu, a zatem okoliczność niezależna od dobrej, czy złej woli obwinionego. Podkreślić należy, że obwiniony Z. K. nigdy nie zaprzeczał, że sytuacje przypisane mu zaskarżonym wyrokiem istotnie miały miejsce, wręcz przeciwnie jasno to przyznał, zwracając przy tym uwagę na to, że powodem ich zaistnienia były trudności ekonomiczne spółki. Nadto zauważyć trzeba, że obwiniony, aby poprawić złą sytuacje finansową spółki udzielał jej w latach 2011-2013 pożyczek, których łączna kwota stanowiła kwotę 1,5 miliona złotych, nie mając przy tym pewności zwrotu całej kwoty. W świetle zatem powyższych okoliczności karanie obwinionego za popełnione niewątpliwie przez niego wykroczenia nie byłoby uzasadnione. Nie wypłacanie bowiem w terminie należnych pracownikom świadczeń nie było, jak wskazano wyżej, wynikiem jego złej woli, lecz braku płynności finansowej spółki. Tym samym twierdzenia skarżącego, że odstąpienie w niniejszej sprawie od wymierzenia obwinionemu Z. K. kary narusza społeczne poczucie sprawiedliwości jest chybione, zwłaszcza, że, jak wspomniano już wcześniej, obwiniony ryzykując swoim majątkiem udzielał pożyczek firmie, aby poprawić jej sytuacje finansową, nie mając przy tym gwarancji ich zwrotu, a ponadto sam znalazł się na liście pracowników, które nie otrzymały świadczeń wynikających ze stosunku pracy do dnia rozpoczęcia kontroli, tj. dnia 27.03.2013r. (k.22-23). Nie bez znaczenia dla orzeczenia w przedmiocie kary pozostaje również fakt, że obwiniony Z. K. nie był dotychczas karany.

Reasumując zatem powyższe rozważania stwierdzić należy, że jakkolwiek stopień społecznej szkodliwości czynów obwinionego Z. K. nie jest mały, co trafnie podkreślił Sąd I instancji, to jednakże biorąc pod uwagę prezentowaną w toku niniejszego postępowania postawę obwinionego, który przyznał, że sformułowane w zarzucie sytuacje miały miejsce, a także złożył w tym zakresie wiarygodne wyjaśnienia, oraz jego dotychczasową niekaralności, a przede wszystkim fakt, że powodem nie wypłacenia pracownikom należnych im świadczeń była zła sytuacja finansowa spółki oraz okoliczność, że obwiniony, aby poprawić tę sytuację udzielał spółce pożyczek, jak wreszcie i to, że obwiniony Z. K. sam znalazł się na liście 71 pracowników, którzy nie otrzymali w całości należnych świadczeń pracowniczych, kwestionowane przez skarżącego rozstrzygnięcie Sądu Rejonowego uznać należy za prawidłowe.

Mając zatem powyższe na uwadze na podstawie art. 437 § l w zw. z art. 109 § 2 kpw Sąd odwoławczy orzekł, jak w wyroku.

Nadto w oparciu o art. 636 § l kpk Sąd Okręgowy kosztami postępowania za II instancję obciążył Skarb Państwa.