Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 27 października 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Ewa Opozda-Kałka

Sędziowie: SSO Anna Szeliga (spr.)

SSO Leszek Grzesiak

Protokolant: starszy protokolant sądowy Anna Wołowiec - Piłat

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Andrzeja Kędziory

po rozpoznaniu w dniu 27 października 2014 roku

sprawy R. D.

oskarżonego o przestępstwo z art.190 § 1 kk art.157 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez oskarżonego i jego obrońcę

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 27 lutego 2014 roku sygn. akt IX K 1022/11

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok uznając obie apelacje za oczywiście bezzasadne;

II.  zasądza od oskarżonego na rzecz oskarżycielki posiłkowej M. W. kwotę 619,92 (sześćset dziewiętnaście 92/100) złotych tytułem zwrotu kosztów zastępstwa procesowego w postępowaniu odwoławczym;

III.  zasądza od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 (trzysta) złotych tytułem kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym.

Sygn. akt IXKa836)14

UZASADNIENIE

R. D. oskarżony został o to, że : I. w dniu 10 września 2009 roku w K. groził M. D. (1) pobiciem przy czym groźba ta wzbudziła w niej uzasadnioną obawę, że może zostać spełniona, to jest o przestępstwo z art. 190 § 1 k.k.,

II. w czasie i miejscu jak wyżej poprzez popchnięcie M. D. (1) i spowodowanie jej upadku na schody spowodował u niej obrażenia ciała w postaci obrzęków z zasinieniem skóry i otarciem na lewym przedramieniu, na prawym kolanie, podbiegnięć krwawych w skórze prawego uda, obrzęku skóry z jej zasinieniem na lewym kolanie i lewym podudziu, które naruszyły czynności narządów jej ciała na czas nie przekraczający 7 dni, to jest o przestępstwo z art. 157 § 2 k.k.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 27 lutego 2014 roku w sprawie (...))11 oskarżonego R. D. w ramach czynu zarzucanego mu w pkt. I aktu oskarżenia, uznał za winnego tego, że w dniu 10 września 2009 roku w K. groził M. D. (1) pobiciem, przy czym groźba ta wzbudziła w zagrożonej uzasadnioną obawę, że zostanie spełniona, co stanowi przestępstwo z art. 190 § 1 k.k. i za to na podstawie art. 190 § 1 k.k. wymierzył mu karę 4 miesięcy pozbawienia wolności. Oskarżonego R. D., w ramach czynu zarzucanego mu w pkt II aktu oskarżenia, uznał za winnego tego, że w dniu 10 września 2009 roku w K. poprzez popchnięcie M. D. (1), co doprowadziło do jej upadku na schody, spowodował u niej obrażenia ciała w postaci sińca z obrzękiem i otarciem naskórka na lewym przedramieniu, sińców na prawym udzie, sińca i obrzęku na lewym kolanie, sińca z obrzękiem i otarciem naskórka na prawym kolanie, sińca z obrzękiem na lewym podudziu, dolegliwości bólowych kręgosłupa szyjnego i głowy, które to obrażenia naruszyły czynności narządów jej ciała na okres czasu trwający nie dłużej niż 7 dni, co stanowi przestępstwo z art. 157 § 2 k.k. i za to na podstawie art. 157 § 2 k.k. wymierzył mu karę 8 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 47§1kk i art. 48kk w zw. z art. 4§1kk orzekł wobec oskarżonego R. D. nawiązkę w kwocie w kwocie 500 złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej. Na podstawie art. 85 k.k. i art. 86 § 1 k.k. orzeczone wobec oskarżonego R. D. w pkt I i II wyroku kary pozbawienia wolności połączył i orzekł karę łączną 10 miesięcy pozbawienia wolności. Na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k., art. 70 § 1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego R. D. w pkt IV wyroku kary łącznej pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres 3 lat próby. Na podstawie art.71§1kk, art. 33§1i3kk orzekał wobec oskarżonego R. D. grzywnę w rozmiarze 50 stawek dziennych, ustalając wysokość jednej stawki dziennej na kwotę 20 złotych. Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził od oskarżonego R. D. na rzecz M. W. kwotę 1.476 złotych tytułem uzasadnionych wydatków postępowania; Na podstawie art. 627 k.p.k. zasądza od oskarżonego R. D. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 4.317,34 zł tytułem kosztów sądowych, w tym 280 złotych opłaty. Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. S. G. kwotę 1.239,84 zł tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu.

Apelację od tego wyroku wniósł obrońca oskarżonego R. D. , który zaskarżył wyrok w całości i zarzucił rozstrzygnięciu :

1.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony D. w dniu 10 września 2009 r. w K. miał grozić M. D. (1) (W.) pobiciem, przy czym groźba ta wzbudziła w niej uzasadnioną obawę, że może zostać spełniona, gdzie w rzeczywistości do tego rodzaju działań ze strony oskarżonego nigdy nie doszło, albowiem zdaniem oskarżonego pokrzywdzona pomawia go o rzeczy, których nigdy nie zdziałał,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu, że oskarżony D. w dniu 10 września 2009 r. w K. przez popchnięcie M. D. (1) (W.) i spowodowanie jej upadku na schody spowodował u niej obrażenia ciała w postaci obrzęków z zasinieniem skóry i otarciem na lewym przedramieniu, na prawym kolanie, podbiegnięć krwawych w skórze prawego uda, obrzęku skóry z jej zasinieniem na lewym kolanie i lewym podudziu, które to naruszyły czynności narządów jej ciała na okres poniżej dni 7, gdzie w rzeczywistości tego rodzaju działania ze strony oskarżonego nigdy nie nastąpiły, albowiem zdaniem oskarżonego pokrzywdzona pomawia go o rzeczy, których nigdy nie zdziałał,

3.  obrazę prawa procesowego, a to art. 3, 4 kpk w związku z art. 424 kpk przez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności poprzez przyjęcie zeznań pokrzywdzonej M. D. (1) (W.) za wiarygodne i jednoczesne odrzucenie pozostałych źródeł dowodowych – świadków: A. F., E. K., S. B., M. K. (1), M. D. (2), J. O., A. S., G. Z., G. B. (1), I. R. (1), K. Z., w tym wyjaśnień oskarżonego D., z których to jednoznacznie wynika, że oskarżony zarzucanych czynów nie dopuścił się , a pokrzywdzona , zdaniem oskarżonego, pomawia go, gdyż strony są od wielu lat w wielkim konflikcie, który cały czas jest podsycany przez M. D. (1) (W.), co zresztą w sposób jasny i czytelny wynika nie tylko z tego procesu, ale z poprzednich spraw i karnych i cywilnych,

4.  obrazę prawa procesowego, a to art. 3, 4 kpk w związku z art. 424 kpk w związku z art. 200 kpk poprzez dowolną ocenę zebranego w sprawie materiału dowodowego, a w szczególności pominięcie wniosków opinii biegłego lekarza sądowego G. L., z której jednoznacznie wynika, że oskarżony nie mógł spowodować u pokrzywdzonej obrażeń jak z aktu oskarżenia, albowiem biegły wykluczył powstanie tych obrażeń w sposób w jaki wskazała pokrzywdzona M. D. (1) obecnie W.,

5.  obrazę prawa procesowego, a to art. 178 kpk w związku z art. 200 kpk, 201 kpk, 202 kpk poprzez oddalenie wniosku dowodowego, który zmierzał do przeprowadzenia eksperymentu procesowego z udziałem stron, a w szczególności do odtworzenia sytuacji dotyczącej zdarzenia na schodach, co do jego przebiegu, co do podanych wersji i co do sposobu i przyczyn przewrócenia się pokrzywdzonej na schodach.

Apelację wniósł również oskarżony R. D. osobiście i wyrokowi temu zarzucił : naruszenie art. 6 ust 1 KONWENCJI O OCHRONIE PRAW CZŁOWIEKA I PODSTAWOWYCH WOLNOŚCI sporządzonej w R. dnia 4 listopada 1950 r., zmienionej następnie Protokołami (...) oraz uzupełnionej Protokołem nr (...). (Dz. U. z dnia 10 lipca 1993 r.) do rzetelnego procesu przez manipulowanie dowodami polegające na przyjęciu w opisie w akcie oskarżenia zarzucanego oskarżonemu czynu a następnie w wyroku Sądu, że „poprzez popchnięcie M. D. (1) i spowodowanie jej upadku na schody spowodował obrażenia ciała:, podczas gdy ze wszystkich zeznań pokrzywdzonej wynika, że: obiema rękoma popchnął ją w plecy. M. D. (1) stojąc na górze schodów straciła równowagę i poleciała w dół przetaczając się przez schody. Spadając z ciągu schodów zatrzymała się na pół piętrze uderzając o ustawione tam szafki. Przedstawienie tak zmienionego wbrew dowodom opisu czynu pozwoliło dopasować obrażenia stwierdzone obdukcją lekarską sporządzoną przez Dr K., podczas gdy przyjęcie opisu czynu zgodnie z zeznaniami pokrzywdzonej w konfrontacji z dowodami jednoznacznie wskazywało, że odniesione obrażenia nie mogły powstać przy zepchnięciu ze schodów i upadku głową w dół, bowiem musiałyby być znacznie rozleglejsze, dolegliwe na innych częściach ciała biorąc pod uwagę twardość podłoża ilość schodów i upadek na półpiętrze głową w dół, przy jednoczesnym pozbawieniem oskarżonego prawa do obrony przez systematyczne wielokrotne oddalanie wniosków obrony o przeprowadzenie eksperymentu na miejscu zdarzenia przez wskazanie przez pokrzywdzoną sposobu, w jaki została wepchnięta ze schodów i w jaki sposób upadła. Odmowa sporządzenia eksperymentu na miejscu zdarzenia pozbawiała oskarżonego możliwości obrony również z uwagi, iż biegły dr. L. przedstawił kilka wersji możliwych dla przebiegu zajścia nie znajdując takich obrażeń, które wskazywałyby na to, że pokrzywdzona bezpośrednio przodem ciała upadła na schody. Tym nie wykluczył również wersji podanej przez oskarżonego, że pokrzywdzona mogła się pośliznąć na śliskiej powierzchni zwłaszcza, że miała na nogach letnie obuwie na wysokim obcasie z odkrytą piętą, co sama przyznała. Sąd oparł swoje ustalenia jedynie na szkicu sporządzonym przez policjanta, który to szkic był kwestionowany przez oskarżonego nie zgodny z nie zgodny z rzeczywistym układem pomieszczeń , sporządzony bez jego udziału na podstawie wskazań wyłącznie dokonanych przez pokrzywdzoną Brak przeprowadzenia tego dowodu uniemożliwił również weryfikację zeznań pokrzywdzonej M. W. z zeznaniami świadków w tym świadka J. P., oskarżonym zwłaszcza, że pokrzywdzona również w tym zakresie składała odmienne zeznania .

Naruszenie art. 7, 32 ustawy zasadniczej Konstytucji RP przez oskarżenie R. D. o popełnienie czynu przestępczego mimo umorzenia dochodzenia w sprawie wobec braku danych uzasadniających popełnienia przestępstwa i stwierdzenia przestępstwa ściganego z oskarżenia prywatnego i braku interesu społecznego do objęcia czynu ściganiem z urzędu następnie oskarżenie o popełnienie czynu zabronionego skierowanie aktu oskarżenia do Sądu i danie jednostronnie wiary zeznaniom pokrzywdzonej i rzekomym świadkom przez nią zgłoszonym , a niebędącymi bezpośrednimi świadkami posiadającymi wiadomości wyłącznie przekazane przez pokrzywdzoną , przy jednoczesnej odmowie dania wiary świadkom zgłoszonym przez oskarżonego i odmowie uwzględnienia wniosków dowodowych przez oskarżonego zgłoszonych oraz oparcie ustaleń winy na anonimie skierowanym do policji przez nieustalone osoby a sporządzonym na użytek sprawy po umorzeniu postępowania przez Prokuratora.

1 naruszenie prawa materialnego art. 207 § 1 kk. przez przyjęcie za udowodnione, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu mimo nie spełnienia dyspozycji tego przepisu wobec braku umyślności działania.

2. Obrazę przepisów postępowania, mającą wpływ na treść orzeczenia. mianowicie: art. 4 kpk, przez pominięcie motywu działania pokrzywdzonej, jaką była chęć zemsty przejawiająca się w licznych sprawach wytaczanych oskarżonemu przez pokrzywdzoną w postaci wykazu złożonego Sądowi oraz uznanie za wiarygodne zeznań świadka B. W. i przyjęcie, że nie pozostaje w konflikcie z oskarżonym, mimo, że świadek ten wielokrotnie występował przeciwko oskarżonemu w różnych sprawach bądź, jako świadek przeciwko niemu bądź, jako pozwana lub oskarżona , a oskarżony występował, jako świadek w sprawach przeciwko B. W.- np. IV-P.294/09,1 Co-771/11, IX K’^8/07, (...)458/12, IX Kp-691/11, XII K-353/10 i inne cywilne, - art. 5 § 2 kpk przez rozstrzygnięcie na niekorzyść oskarżonego istotnych wątpliwości związanych z popełnieniem zarzucanego mu czynu powstałych w wyniku sprzecznych zeznań pokrzywdzonej odnośnie przebiegu zajścia, zniszczenia rzekomego dowodu przestępstwa, jakim miało być nagranie przebiegu zajścia na dyktafonie oraz pominięcia wyjaśnienia podnoszonego przez oskarżonego dowodu, że pokrzywdzona miała obuwie umożliwiające pośliźniecie się na śliskiej posadzce i samoistny upadek bez udziału oskarżonego. – art. 7 i 410 kpk przez pominięcie dowodów na korzyść oskarżonego z jednoczesnym uznaniem za wiarygodne zeznań pokrzywdzonej i świadków. mimo, że pozostawali w konflikcie z oskarżonym, anonimu i nie ustosunkowaniu się, dlaczego dowody na korzyść oskarżonego nie zostały przeprowadzone. - art. 167 kpk przez pominięcie wniosku oskarżonego o dopuszczenie dowodu z eksperymentu i wizji lokalnej z udziałem biegłego w miejscu zdarzenia celem wskazania przez pokrzywdzoną w jaki sposób miała zostać zepchnięta ze schodów w konfrontacji z obrażeniami stwierdzonymi w opiniach lekarskich oraz obuwiem, jakie mała mieć na nogach w tym czasie. -art. 401 k.p.k. przez prowadzenie rozpraw w dalszym ciągu mimo wielokrotnych przerw w rozprawach znacznie przekraczających ustawowych okres 35-ciu dni. - art. 424 § 1 pkt. 1 kpk przez pominięcie w uzasadnieniu wyroku ustosunkowania się do dowodów przeciwnych na korzyść oskarżonego wniosku o dopuszczenie eksperymentu procesowego na miejscu zdarzenia, faktu zniszczenia przez pokrzywdzoną dyktafonu, na którym miała rzekomo posiadać nagrany przebieg zajścia a który to dowód miała rzekomo zniszczyć podając różne sprzeczne wersje, w jaki sposób miało to nastąpić. Dowodu ze sprawdzenia bilingów celem ustalenia czy pokrzywdzona M. W. faktycznie kontaktowała się ze świadkami B. W. i D. C., którzy to świadkowie mieli mieć bezpośrednią wiedzę o przebiegu zajścia a ich zeznania były podstawą uznania winy oskarżonego. Pominięcie faktu wynikającego z przeprowadzonej mediacji, że strony się pojednały wzajemnie, darowały dotychczasowe nieporozumienia, miały żyć zgodnie otaczając wspólnie rodzicielską opieką dzieci, podczas gdy wyrok skazując oskarżonego zburzył dokonanie ustalenia działając na szkodę obu stron i całej rodziny, został wydany w brew woli stron będącymi dla siebie bliskimi osobami i nie pozwalając zakończyć wszelkie konflikty.

3.Błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia, jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia, przez przyjęcie, ze oskarżony swoim postępowaniem wyczerpał dyspozycję art. 190 § 1 i 157 § kk, podczas gdy z przeprowadzone postępowanie dowodowe nie wykazało istotnego elementu niezbędnego dla bytu przestępstwa, jakim jest umyślność działania oraz faktu, że zeznający w sprawie funkcjonariusze policji obecni bezpośrednio zajściu nie słyszeli, aby pokrzywdzona wspominała o groźbach kierowanych pod jej adresem a Prokurator prowadzący sprawę umorzył początkowo postępowanie w tej części a następnie na podstawie tych samych dowodów sporządził akt oskarżenia.

4.Rażący wymiar kary przez orzeczenie kary pozbawienia wolności w wymiarze 10 miesięcy pozbawienia wolności z warunkowym zawieszeniem wykonania na okres próby lat trzy oraz kary grzywny w wymiarze 50 stawek x 20 zł każda.

W konkluzji skarżący wniósł o dopuszczenie dowodu z akt sprawy prowadzonej przez Prokuraturę Rejonową Kielce Zachód sygn. l.Ds298/14 na okoliczność przebiegu rzekomego zajścia, w której M. W. zeznaje, „że w wyniku upadku ze schodów to jest zrzucenia jej ze schodów, - gdy się ocknęła to było przy niej kilka osób pracowników firmy (...), którzy próbowali ją cucić i próbowali pomóc jej się podnieść, co pozostaje w ewidentnej sprzeczność z zeznaniami składanymi w niniejszej sprawie oraz o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie oskarżonego od zarzutu aktu oskarżenia. lub uchylenie zaskarżonego wyroku i przekazanie sprawy do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacje obrońcy oraz oskarżonego R. D. należy uznać za oczywiście bezzasadne , co oznacza, że brak jest podstaw do uwzględnienia zarzutów w nich podniesionych , jak też wniosków końcowych . Sąd Okręgowy nie znalazł również podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonego wyroku z urzędu.

Kwestionując rozstrzygnięcie obrońca oraz sam oskarżony wskazują , iż Sąd Rejonowy dokonał błędnych ustaleń faktycznych , które to uchybienie było skutkiem niezasadnego, w ocenie skarżącego obdarzenia przymiotem wiarygodności zeznań pokrzywdzonej M. W. oraz świadków I. R. (2) , K. F., S. I. , B. W., D. C. , S. W., częściowo także zeznań J. P. oraz opinii biegłego lekarza sądowego G. L. , natomiast pominięcia wyjaśnień R. D. oraz zeznań świadków T. D. potwierdzających jego wersję zdarzenia .

Przede wszystkim podkreślić należy , że o błędzie w ustaleniach faktycznych można mówić wówczas, gdy ocena dowodów została dokonana przez Sąd orzekający z naruszeniem art. 7kpk , tj. sprzecznie z zasadami wiedzy , logiki i doświadczenia życiowego , bądź też wówczas , gdy Sąd czynił ustalenia faktyczne w oparciu o niepełny materiał dowodowy. Tymczasem analiza akt sprawy niniejszej w powiązaniu z pisemnym uzasadnieniem zaskarżonego wyroku prowadzą do wniosku, że Sąd Rejonowy przeprowadził wszystkie dowody niezbędne do rozstrzygnięcia sprawy niniejszej , ocenił je we wzajemnym powiązaniu ze sobą , w pisemnych motywach wyroku wskazał przyczyny dla których jedne dowody uznał za wiarygodne , a także dlaczego innym, przymiotu tego odmówił.

Tak dokonanej oceny nie można uznać za jednostronną, czy nielogiczną.

Sąd I instancji z dużą wnikliwością dokonał oceny zarówno wyjaśnień oskarżonego, jak też zeznań pokrzywdzonego i świadków, a także przy tej analizie uwzględnił opinię biegłego lekarza sądowego . Sąd Rejonowy rozważył wszystkie okoliczności mające znaczenie dla poczynienia prawidłowych ustaleń. Apelacja nie przytacza natomiast żadnych argumentów , które mogłyby podważać prawidłowość rozumowania tegoż Sądu.

Wbrew twierdzeniom obrońcy oraz samego oskarżonego , analiza pisemnych motywów zaskarżonego wyroku nie pozwala na podzielenie poglądu , że Sąd I instancji stan faktyczny w niniejszej sprawie ustalił w oparciu o wybiórczą ocenę dowodów . Rzeczywiście ustalenia co do przypisanego oskarżonemu czynu Sąd ten , poczynił głównie w oparciu o zeznania pokrzywdzonej M. W. , a także korespondujące z nimi zeznania świadków I. R. (2) , K. F., S. I. , B. W., D. C. , S. W., częściowo także zeznania J. P. oraz opinii biegłego lekarza sądowego G. L. , jednakże okoliczność ta absolutnie nie świadczy o tym, że tak dokonana ocena jest wybiórcza, stanowi natomiast naturalną konsekwencję konieczności wyboru pomiędzy odmiennymi wersjami zdarzenia przedstawianymi przez poszczególne strony postępowania .

Relacje wskazanych wyżej osób , co trafnie podkreślono w uzasadnieniu , są konsekwentne w toku całego postępowania, logiczne i pozostają ze sobą we wzajemnym powiązaniu, a nadto znajdują potwierdzenie w opinii biegłego lekarza sądowego dotyczącej mechanizmu i rodzajów doznanych przez M. W. obrażeń ciała . Pokrzywdzona opisując okoliczności jej pobytu w firmie (...) stanowczo wskazała, iż w dniu 10 września 2011 roku oskarżony R. D. wypowiadał pod jej adresem groźby , a także poprzez popchnięcie ze schodów spowodował jej upadek w wyniku którego doznała obrażeń ciała . Pokrzywdzona w toku całego postepowania pozostawała konsekwentna, niezmiennie przedstawiając okoliczności poszczególnych zdarzeń . Jej relacje znalazły potwierdzenie w zeznaniach innych przesłuchanych w toku postepowania osób , które zostały przez Sąd Rejonowy szczegółowo przedstawione i wszechstronnie przeanalizowane w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku . Słusznie Sąd I instancji wskazał , iż zeznania pokrzywdzonej korespondują z relacjami I. R. (2) , G. B. (2), a częściowo J. P. . Ten ostatni świadek teoretycznie powinien mieć największą wiedzę co przebiegu poszczególnych czynów jednak , co słusznie zauważono w pisemnych motywach wyroku, istniejąca wówczas zależność służbowa pomiędzy J. P. , a oskarżonym spowodowała, iż w swoim opisie świadek starała się zdystansować od zaistniałej sytuacji . Jednocześnie zaś analiza tych zeznań , w kontekście przedstawionego przez pokrzywdzoną opisu , powoduje, iż w istocie potwierdzają one wiarygodność M. W. . I tak J. P. potwierdziła , iż w pomieszczeniu, gdzie miało się odbyć Walne Zgromadzenie , doszło do kłótni pomiędzy R. D. i pokrzywdzoną , oskarżony nie był zadowolony, że stawiła się ona na to spotkanie , która to ostra wymiana zdań w ostateczności doprowadziła do tego, że nie doszło ono do skutku . Co prawda J. P. , jak wskazała nie słyszała wypowiadanych gróźb , jednak była zachowaniem stron zdenerwowana i zniesmaczona . Podała również , że nie widziała by R. D. zepchnął pokrzywdzoną ze schodów , jednak wskazała, iż w czasie gdy zamykała drzwi sali konferencyjnej udał się on za M. W. podążającą w stronę klatki schodowej , a gdy usłyszała rumor i zobaczyła, że leży ona na schodach głową w dół , oskarżony znajdował się 1,5 metra od schodów . Prawidłowo także Sąd Rejonowy przeanalizował zachowanie J. P. , która nie udzielała pomocy pokrzywdzonej , podając w tym zakresie mało przekonywujące argumenty , natomiast wyraźnie podkreślała, i to w zasadzie w toku każdego przesłuchania, iż nie chciała mieć z tą sytuacją nic wspólnego . Biorąc pod uwagę istniejącą wówczas zależność służbową , sposób zachowania oskarżonego wobec zatrudnionych pracowników , brak reakcji świadka można wytłumaczyć jedynie w ten sposób, iż upadek M. W. ze schodów miał związek z jego zachowaniem. Powyższy wniosek uzasadniony jest w świetle zeznań samej J. P. wskazującej , iż jednym z powodów jej odejścia z pracy w firmie (...) była właśnie sytuacja z pokrzywdzoną , a także uwagi kierowane przez oskarżonego, z których należało wnioskować, iż nie złożyła zeznań o treści oczekiwanej przez R. D. . Rozumowanie powyższe uzasadnione jest także w świetle zeznań G. B. (2) wskazującej, iż od J. P. dowiedziała się , iż pokrzywdzona została zepchnięta ze schodów , jednak nikt nie mówił głośno kto ją zepchnął. Słusznie również Sąd Rejonowy wskazał, iż relacje pokrzywdzonej znajdują potwierdzenie w zeznaniach kolejnego świadka tj. I. R. (2) , która bezpośrednio po upadku , udzielała jej pomocy i opisała reakcję pokrzywdzonej na zbliżającego się R. D. . Nadto także zwrócić uwagę należy , iż zaraz po zdarzeniu M. W. przybyłym na miejsce zdarzenia funkcjonariuszom policji K. F. i S. I. , a także ratownikowi medycznemu M. K. (2) wskazała, iż sprawcą jej zepchnięcia ze schodów był oskarżony. W tym zakresie brak jest podstaw do uznania, iż osoby te przedstawią nieprawdę, skoro są osobami obcymi dla stron postępowania , nie mają zatem żadnego powodu, by wbrew rzeczywistym faktom podawać nieprawdę, zwłaszcza, że na miejscu zdarzenia znaleźli się wykonując swoje obowiązki służbowe. W późniejszym czasie M. W. innym osobom tj. B. W., D. C. , S. W. , w taki sam sposób opisywał przebieg zdarzenia w którym doznała obrażeń ciała, a także poprzedzającą je kłótnię z oskarżonym i kierowane pod jej adresem groźby . R. D. kwestionując w tym zakresie zeznania zwłaszcza B. W. jako osoby, która w innych procesach aktywnie uczestniczyła jako jego przeciwnik, nie przytacza żadnych racjonalnych argumentów, które mogłyby podważyć wiarygodność zeznań tego świadka ocenianych oczywiście w kontekście wyżej przedstawionych dowodów. Natomiast umknęła oskarżonemu istotna okoliczność, a mianowicie skoro B. W. świadoma była zasad rządzących postępowaniami sądowymi , a zwłaszcza konsekwencji karnych wynikających z zeznawania nieprawdy , to czy narażałaby się na ich zaistnienie , gdyby podawane przez nią okoliczności nie polegały na prawdzie , zwłaszcza w kontekście istniejącego konfliktu i świadomości, że R. D. nie pozostawiłby tego bez dalszego biegu , zwłaszcza, że w tym zakresie złożył stosowne zawiadomienie . Wbrew także wywodom apelacji obrońcy, jak też oskarżonego brak jest podstaw do uznania, by okoliczności niniejszej sprawy przemawiały za uznaniem, iż M. W. pomówiła R. D. , co miało stanowić swego rodzaju zemstę, czy kontynuację istniejącego między stronami konfliktu . Pokrzywdzona od początku postepowania pozostawała konsekwentna i stanowcza przedstawiając okoliczności zdarzeń , jej relacje potwierdzili powołani wyżej świadkowie , M. W. funkcjonariuszom policji i ratownikowi medycznemu od razu wskazała osobę , która spowodowała obrażenia ciała , a wobec powyższego chronologia zdarzeń przemawia za wiarygodnością zeznań pokrzywdzonego i uznaniu , iż odzwierciedlają one rzeczywisty ich przebieg .

Relacje wyżej wskazanych osób korespondują z opinią biegłego lekarza sądowego , który opisał mechanizm i rodzaj doznanych przez M. W. obrażeń ciała . W szczególności zauważyć należy, iż biegły przedstawiając mechanizm powstania obrażeń wskazał, iż z medycznego punktu widzenia nic nie sprzeciwia się przyjęciu, iż powstały one w okolicznościach opisywanych przez pokrzywdzoną . Dokonana przez biegłego analiza i przedstawione wnioski słusznie uzasadniały przyjęcie przez Sąd Rejonowy, iż jest ona jasna , pełna i opiera się na zgromadzonych w sprawie dowodach . Próba podważenia tego dowodu przez skarżących , a w szczególności jego twierdzenia , iż biegły wykluczył możliwość powstania stwierdzonych u pokrzywdzonej obrażeń w okolicznościach przez nią podawanych jest niczym nie uzasadnioną polemiką.

W świetle powyższych dowodów wyjaśnienia oskarżonego R. D. , który jedynie zaprzeczył popełnieniu zarzucanych mu czynów oraz wspierające go zeznania T. D. , jak słusznie wskazał Sąd Rejonowy , na wiarę nie zasługują. Trafnie podkreślono w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku , że nie znalazły potwierdzenia w przeprowadzonych dowodach relacje T. D. jakoby miała być naocznym świadkiem tego, że M. W. samoistnie przewróciła się na schodach . Sąd Rejonowy szczegółowo omówił sprzeczności występujące w tym dowodzie , w kontekście dowodów uznanych za wiarygodne, z których wynikało, iż w dacie zdarzenia nikt z pracowników nie zarejestrował obecności T. D. w firmie , nadto słusznie zwrócił uwagę na wewnętrzną nielogiczność relacji świadka.

Odnosząc się z kolei do zeznań świadków A. F., E. K., S. B., M. K. (1), M. D. (2), J. O., A. S., G. Z., K. Z., to stwierdzić należy , iż wbrew wywodom skarżących Sąd Rejonowy uwzględnił te dowody dokonując ustaleń faktycznych (k. 933-934) .

Nie jest zasadny zarzut oskarżonego odnoszący się do naruszenia przepisu art. 401kpk , z akt sprawy wynika, iż rzeczywiście Sąd Rejonowy rozprawy przerywał , co było uzasadnione koniecznością przeprowadzenia dowodów, także rozprawy odraczał, jednak w tym zakresie wydawał postanowienia w myśl art. 404§1 lub 2kpk , brak jest podstaw do uwzględnienia tego zarzutu . Podnoszone przez oskarżonego naruszenie przepisu art. 167kpk polegające nie przeprowadzeniu dowodu z eksperymentu procesowego mającego zobrazować sposób upadku pokrzywdzonej także nie jest zasadny , opiniujący na rozprawie biegły lekarz sądowy wskazujący na mechanizm powstania stwierdzonych obrażeń ciała wprost wskazał, iż nie ma podstaw do kwestionowania, iż powstały one w okolicznościach wskazanych przez pokrzywdzoną .

Uwzględniając powyższe stwierdzić należy , że ocena dowodów dokonana przez Sąd Rejonowy jest wszechstronna , zgodna z zasadami logiki i doświadczenia życiowego . Zatem zarówno ocena dowodów , jak też poczynione na ich podstawie ustalenia faktyczne należy uznać za prawidłowe słusznie uzasadniające przypisanie oskarżonemu przestępstwa z art. 190§1kk i z art. 157§2kk . W tym zakresie stwierdzić należy, iż brak było podstaw do stosowania przepisu art. 5§2kpk , bowiem przepis ten aktualizuje się w sytuacji kiedy nie dające się usunąć wątpliwości istnieją po stronie Sądu orzekającego , a nie wówczas, gdy takie wątpliwości poweźmie strona procesowa. Pisemne uzasadnienie zaskarżonego wyroku wprost przekonuje o tym, iż Sąd Rejonowy nie miał żadnych wątpliwości w zakresie ustaleń faktycznych .

Odnosząc się do wymiaru kar jednostkowych za przypisane R. D. czyny , stwierdzić należy, że Sąd Rejonowy orzekając w tym przedmiocie kierował się dyrektywami określonymi w art. 53kk, biorąc pod uwagę zarówno okoliczności obciążające , jak i łagodzące. Uwzględniono wszystkie okoliczności wpływające zarówno na stopień społecznej szkodliwości czynu , jak i stopień winy . W szczególności rodzaj i charakter naruszonych dóbr prawnie chronionych tj. poczucia bezpieczeństwa oraz zdrowie , a także rozmiar wyrządzonej szkody , wyrażający się rodzajem i charakterem doznanych przez pokrzywdzoną obrażeń ciała . Wbrew wywodom oskarżonego Sąd Rejonowy uwzględnił także jako okoliczność łagodzącą próbę pojednania się z pokrzywdzoną . Kary jednostkowe wymierzone R. D. za poszczególne przypisane mu czyny są zatem adekwatne do wskazanych wyżej okoliczności .

Nie budzi także wątpliwości wysokość orzeczonej kary łącznej pozbawienia wolności . Z zaskarżonego wyroku wynika, że jako karę łączną Sąd I instancji orzekł karę 10 miesięcy pozbawienia wolności stosując zasadę asperacji , co znajduje uzasadnienie we wskazanych w przepisach art. 85kk i art. 86§1kk , stanowiących , iż wymierzając karę łączną Sąd winien tak ukształtować wymiar kary by uwzględnić związek przedmiotowo – podmiotowy zbiegających się realnie przestępstw. Analiza całokształtu tych okoliczności w przypadku R. D. prowadzi do wniosku , że pomiędzy przypisanymi przestępstwami istnieje ścisły związek przedmiotowy i podmiotowy, zarówno w odniesieniu do czasu popełnienia czynów, jak też co do osoby pokrzywdzonej , natomiast nieco inne były dobra chronione prawnie , które naruszone zostały poszczególnymi czynami .

Trafnie również oceniono , iż wobec R. D. istnieje pozytywna prognoza kryminologiczna, od zdarzenia minął już znaczny okres czasu , oskarżony prowadzi ustabilizowany tryb życia , zatem istnieją podstawy do uznania, iż mimo warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności nie popełni on ponownie przestępstwa. Trzyletni okres próby pozwoli na stały nadzór nad jego zachowaniem . Nie budzi także wątpliwości wysokość orzeczonej kary grzywny , która w sposób realny uświadomi oskarżonemu nieopłacalność naruszania norm prawnych . Wymierzając tą karę Sąd Rejonowy uwzględnił stopień winy i społecznej szkodliwości czynu oraz sytuację materialną R. D. . Orzeczona nawiązka także wzmocni oddziaływanie wychowawcze represji karnej zastosowanej wobec oskarżonego .

Mając na uwadze powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§1kpk utrzymał w mocy zaskarżony wyrok.

Na podstawie art. 636§1kpk zasądzono od oskarżonego na rzecz M. W. kwotę 619.92 zł z tytułu poniesionych przez nią kosztów zastępstwa procesowego , ustalonych na podstawie §14 ust.2 pkt.4 i §16 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28.09.2003 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu ( Dz.U. nr 163 poz.1348 ).

Na podstawie art. 636§1kpk i art. 8 ustawy o opłatach w sprawach karnych z dn. 23.06.1973r. ( Dz. U. z 1983r. nr 49 poz.223 ze zmianami ) Sąd Okręgowy zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 300 złotych tytułem kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym , na która to kwotę złożyło się : 180 zł opłat od orzeczonej kary pozbawienia wolności, 100 zł opłaty od kary grzywny i 20 zł ryczałtu z tytułu doręczenia pism sądowych w postępowaniu odwoławczym .

SSO Anna Szeliga SSO Ewa Opozda – Kałka SSO Leszek Grzesiak