Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 28 sierpnia 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Andrzej Ślusarczyk

Sędziowie: SSO Jan Klocek (spr.)

SSO Leszek Grzesiak

Protokolant: stażysta Karolina Furyk

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Roberta Jagusiaka

po rozpoznaniu w dniu 28 sierpnia 2015 roku

sprawy P. O., s. M. i M. z d. K., ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk , art. 158 § 1 kk, art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

O. L., s. S. i J. z d. L., ur. (...) w O.

oskarżonego o przestępstwo z art. 280 § 1 kk, art. 158 § 1 kk, art. 275 § 1 kk w zw. z art. 11 § 2 kk

na skutek apelacji wniesionych przez obrońcę oskarżonego P. O. i obrońcę oskarżonego O. L.

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim

z dnia 15 kwietnia 2015 roku sygn. akt II K 842/14

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adw. O. M. i adw. A. K. kwoty po 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych, tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonych z urzędu świadczoną w postępowaniu odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonych P. O. i O. L. od kosztów sadowych w postępowaniu odwoławczym.

SSO Jan Klocek SSO Andrzej Ślusarczyk SSO Leszek Grzesiak

IX Ka 898/15

UZASADNIENIE

Prokurator Prokuratury Rejonowej w Ostrowcu Świętokrzyskim oskarżył P. O. i O. L. o to, że w dniu 31 sierpnia 2014 roku w O., w województwie (...), działając wspólnie i w porozumieniu ze sobą, poprzez użycie przemocy wobec Ł. N. polegającej na popchnięciu go i przewróceniu na podłoże oraz kopnięciu obutą stopą w głowę, zabrali w celu przywłaszczenia na jego szkodę saszetkę, wewnątrz której znajdowały się pieniądze w kwocie trzydziestu złotych, telefon komórkowy marki S. (...) o wartości trzystu złotych, portfel oraz należące do pokrzywdzonego dowód osobisty i prawo jazdy, powodując jednocześnie u Ł. N. wyżej opisaną przemocą obrażenia ciała w postaci stłuczenia łokcia prawego z otarciem naskórka oraz złamanie zęba martwego prawego szczęki górnej, przy czym ze względu na siłę i umiejscowienie zadanych ciosów narazili go na bezpośrednie niebezpieczeństwo nastąpienia skutku określonego w art. 157 § 1 Kk, czym wyczerpał znamiona przestępstwa z art. 280 § 1 Kk i art. 158 § 1 Kk i art. 275 § 1 Kk w zw. z art. 11 § 2 Kk.

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim Wydział II Karny wyrokiem z dnia 15 kwietnia 2015 roku oskarżonych P. O. i O. L. uznał za winnych popełnienia zarzucanego im aktem oskarżenia czynu stanowiącego występek z art. 280 § 1 Kk i z art. 158 § 1 Kk i z art. 275 § 1 Kk w zw. z art. 11 § 2 Kk i za to na podstawie tychże przepisów skazał ich przyjmując jako podstawę wymiaru kary z art. 280 § 1 Kk w zw. z art. 1 § 3 Kk i art. 33 § 1, 2, 3 Kk na kary po dwa lata pozbawienia wolności i grzywny w liczbie po osiemdziesiąt stawek dziennych określając względem każdego z nich wysokości jednej stawki dziennej na dziesięć złotych.

Na podstawie art. 63 § 1 Kk na poczet orzeczonych kar pozbawienia wolności zaliczył oskarżonym P. O. i O. L. okresy rzeczywistego pozbawienia wolności w niniejszej sprawie od dnia 1 września 2014 roku do dnia 2 września 2014 roku.

Zasądził od Skarbu Państwa na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata O. M. kwotę sześćset dziewiętnaście złotych osiemdziesiąt dziewięć groszy, zaś na rzecz Kancelarii Adwokackiej adwokata A. K. kwotę sześćset dziewiętnaście złotych dziewięćdziesiąt dwa grosze tytułem zwrotu kosztów obrony ustanowionej z urzędu.

Na podstawie art. 624 § 1 Kpk zasądził na rzecz Skarbu państwa od oskarżonych P. O. i O. L. kwoty po osiemset złotych tytułem częściowego obciążenia ich kosztami sądowymi zwalniając ich w pozostałej części od ich uiszczenia.

Apelację od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim Wydział II Karny z dnia 15 kwietnia 2015 roku wniósł obrońca oskarżonego O. L..

Działając zgodnie z wolą oskarżonego O. L. na podstawie art. 444 Kpk oraz art. 425 § 1 i 2 Kpk obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok Sądu Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim Wydział II Karny z dnia 15 kwietnia 2015 roku w części dotyczącej orzeczenia o karze na korzyść oskarżonego O. L..

Na podstawie art. 427 § 1 i 2 Kpk oraz art. 438 pkt 4 Kpk zaskarżonemu wyrokowi obrońca oskarżonego zarzucił niewspółmierność kary orzeczonej wobec O. L., która to wyraża się w wymierzeniu bezwzględnej kary pozbawienia wolności wobec oskarżonego w sytuacji, kiedy jego nienaganna postawa podczas toczącego się postępowania, przyznanie się do winy, okazanie skruchy, dostrzegalna wola poprawy pozwalają przypuszczać, iż oskarżony nie wróci na drogę przestępczą, a cele kary zostaną osiągnięte pomimo jej niewykonania, co przemawia za tym by Sąd orzeczoną względem oskarżonego karę pozbawienia wolności orzekł wraz z dobrodziejstwem warunkowego zawieszenia jej wykonania.

W związku z powyższym obrońca oskarżonego O. L. wniósł o to by Sąd II Instancji zmienił zaskarżony wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze i orzekł odmiennie niż Sąd I Instancji, to jest warunkowo zwiesił wykonanie kary dwóch lat pozbawienia wolności wymierzonej wobec oskarżonego O. L. oraz oddał oskarżonego pod dozór kuratora.

Apelację od wyroku Rejonowego w Ostrowcu Świętokrzyskim Wydział II Karny z dnia 15 kwietnia 2015 roku wniósł także obrońca oskarżonego P. O. i zaskarżył wyrok w całości.

Obrońca oskarżonego P. O. wyrokowi zarzucił błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku polegający na przyjęciu, iż oskarżony P. O. uczestniczył w rozboju na poszkodowanym Ł. N. podczas gdy oskarżony stanowczo zaprzecza by brał udział w przestępstwie, ponadto nie konsekwentne zeznania pokrzywdzonego nie pozwalają na ustalenie winy oskarżonego.

Wskazując na powyższe obrońca oskarżonego P. O. wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku i uniewinnienie P. O..

Sąd Okręgowy zważył:

Apelacje obrońców oskarżonych O. L. i P. O. nie zasługiwały na uwzględnienie.

Odnośnie apelacji obrońcy oskarżonego P. O. należało zauważyć, że zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku, a mogący mieć wpływ na treść orzeczenia był całkowicie chybiony. Należało uznać, że Sąd rozpoznający sprawę ustalając stan faktyczny wziął pod uwagę wszystkie istotne dowody i nie pominął wynikających z nich faktów. Ocenę dowodów przedstawił w aż nadto obszernym uzasadnieniu, które spełniało ustawowe wymogi, a przez to mogła nastąpić pełna weryfikacja zaskarżonego orzeczenia, która ostatecznie jawiła się pozytywnie. Sąd I Instancji niezwykle drobiazgowo i przekonująco przeprowadził wywód odnośnie sprawstwa obu oskarżonych, a końcowe wnioski znajdowały pełne odzwierciedlenie w zebranym i przeprowadzonym materiale dowodowym.

Oczywiście nie jest rolą Sądu Odwoławczego na nowo analizowanie dowodów w sprawie. Jednakże z uwagi na zarzut zawarty w apelacji wywiedzionej na korzyść P. O. należało odnieść się do najistotniejszych dowodów.

Podstawę przedmiotowego zarzutu wnoszący apelację oparł wyłącznie na niewłaściwej, Jego zdaniem, ocenie dokonanej przez Sąd Rejonowy zeznań pokrzywdzonego Ł. N., który wywodził o przebiegu zdarzenia nie dość konsekwentnie. Z tak sformułowanego zarzutu należało wywodzić, że wnoszącemu apelację chodziło o błąd „dowolności”, czyli polegający na ustaleniu, że oskarżony dopuścił się popełnienia zarzucanego mu czynu, a z powołanego dowodu – zeznań pokrzywdzonego – fakt ten nie wynikał.

Z takim stanowiskiem nie sposób się zgodzić. Wprawdzie rację ma wnoszący apelację, że Ł. N. zmieniał swoje zeznania odnośnie udziału P. O., ale należało zauważyć, że Sąd Rejonowy rozpoznający sprawę przedmiotową okoliczność zauważył i brał pod uwagę.

Wynika to wprost z treści uzasadnienia (por. karta 263). Słusznie jednak Sąd I Instancji zeznania Ł. N. oceniał przez pryzmat pozostałych istotnych dowodów w tej sprawie, a w szczególności zeznań D. K. oraz interweniujących na miejscu zdarzenia funkcjonariuszy policji. Co więcej istotne było w sprawie także to, że Ł. N. w swoich pierwszych zeznaniach jednoznacznie wskazał na obu oskarżonych jako sprawców przestępstwa (por. karta 41 – 45). Tenże pokrzywdzony absolutnie wykluczył udział w zdarzeniu D. K., a sam D. K. także stanowczo przeczył swojemu sprawstwu.

Szczególnie znamienne były zeznania Ł. N. złożone przed Prokuratorem (por. karta 118) kiedy to pokrzywdzony bardzo przekonująco opisał końcówkę zdarzenia obrazując miejsce i sposób oraz kierunek oddalania się sprawców. Podkreślił, że kiedy podnosił się z ziemi oddalało się od niego dwóch mężczyzn i z pewnością wśród nich nie było świadka K., a nawet w pobliżu nie widział „chłopaka z poprawczaka”.

Nadto jak już wspomniano podejmujący interwencję policjanci M. W. i G. C. ponad wszelką wątpliwość potwierdzili stanowcze wskazanie pokrzywdzonego na oskarżonego P. O. jako jednego ze sprawców.

W związku z tym Sąd Rejonowy dysponując tak utrwalonymi i zweryfikowanymi dowodami nie mógł poczynić na ich podstawie innych ustaleń niż zaprezentowanych w uzasadnieniu do orzeczenia. Odmienne ustalenia byłyby efektem pominięcia jednoznacznych faktów (okoliczności). Natomiast przyjęcie wersji przedstawionej przez obrońcę w apelacji byłoby nie do pogodzenia z rzeczywistym stanem i nie wynikałoby z przedstawionych powyżej dowodów.

Oczywiście dobrym prawem obrony jest przedstawienie innej oceny materiału dowodowego i wynikających z tej oceny ustaleń ale z prawa tego w konkretnej sprawie nie może wynikać zasadne zakwestionowanie ustaleń Sądu I Instancji. W istocie bowiem obrońca oskarżonego dla udowodnienia przewodniej tezy wyrażonej w apelacji bazował wyłącznie na niektórych wersjach zeznań pokrzywdzonego, pomijając całkowicie zeznania policjantów oraz zeznania świadka K.. Obiektywizm jednak nakazuje analizę konkretnego dowodu w ujęciu z innymi wiążącymi się z daną kwestią dowodami. Dlatego poprzez wyjęte z kontekstu fragmenty zeznań Ł. N. nie można zakwestionować jednoznacznych ustaleń Sądu Rejonowego. Tym samym wywody zawarte w apelacji stają się wyłącznie polemiką z ustaleniami faktycznymi poczynionymi przez Sąd I Instancji i nie wykazują na czym polegał błąd w tych ustaleniach.

Także Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim dokonał prawidłowych ustaleń w zakresie rodzaju i rozmiaru kar wymierzonych obu oskarżonym. Znowu należy podkreślić, że w uzasadnieniu wspomniany Sąd dokładnie określił jakie okoliczności wziął pod uwagę przesądzając o sankcjach za popełnienie czyny przez P. O. i O. L.. Rodzaj kar orzeczonych wobec obu oskarżonych warunkowany był wysokim stopniem społecznej szkodliwości popełnionego przez każdego ze sprawców przestępstwa, winą sprawców oraz treścią przepisów prawa materialnego czyli przepisami art. 280 § 1 kk i art. 33 § 2 Kk i należało zauważyć, że kary te mieściły się absolutnie w dolnych granicach ustawowego zagrożenia. Natomiast łagodzenie ich dolegliwości, czego domaga się zwłaszcza obrońca O. L., poprzez warunkowe zawieszenie wykonania kary pozbawienia wolności, nie znajduje żadnego uzasadnienia.

Wbrew twierdzeniom zawartym w apelacji wywiedzionej na korzyść O. L. Sąd Rejonowy doceniając przyznanie się sprawcy do winy słusznie zwrócił uwagę na wysoki stopień demoralizacji sprawcy – uprzednia karalność – próżniaczy tryb życia i brak jakichkolwiek symptomów uzasadniających przekonanie, że oskarżony pozostając na wolności będzie przestrzegał obowiązującego porządku prawnego. Nie można przeceniać faktu przyznania się do winy zwłaszcza w okolicznościach przedmiotowej sprawy kiedy dowody były jednoznaczne, tym bardziej, że ten element nie stanowi istotnej przesłanki do warunkowego zawieszenia wykonania kary pozbawienia wolności. Rzeczone przesłanki ściśle określa art. 69 § 1 i 2 Kk i należy uznać, że po stronie obu sprawców one nie zaistniały.

Zatem Sąd Rejonowy orzekając stosowne kary nie wymierzył ich w sposób niewspółmierny lub niesłuszny.

Uwzględniając powyższe i kierując się treścią art. 437 § 1 Kpk obie apelacje należało uznać za bezzasadne, a zaskarżony wyrok utrzymać w mocy.

Zasądzono stosowne wynagrodzenia dla adwokatów udzielających w postępowaniu odwoławczym obrony z urzędu oskarżonym, a kierując się treścią art. 634 Kpk i art. 626 § 1 Kpk oraz art. 17. 1. Ustawy z dnia 23 czerwca 1973 roku o opłatach w sprawach karnych DZ. U nr 49 poz. 223 z 1983 roku zwolniono oskarżonych P. O. i O. L. z obowiązku ponoszenia kosztów sądowych w postępowaniu odwoławczym uznając, że ich trudna sytuacja materialna czyniłaby wątpliwym ściągnięcie należnych kosztów.

SSO Jan Klocek SSO Andrzej Ślusarczyk SSO Leszek Grzesiak