Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 3 września 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sajtyna

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Augustyna Pindziaka

po rozpoznaniu w dniu 3 września 2013 roku

sprawy J. F.

oskarżonego o przestępstwo z art. 278 § 1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 29 kwietnia 2013 roku sygn. akt II K 236/13

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  ustala wartość skradzionego przez oskarżonego mienia na kwotę 402 złote;

2.  uchyla punkt IV wyroku;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat A. M. 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu w postępowaniu odwoławczym;

IV.  zwalnia oskarżonego od zapłaty na rzecz Skarbu Państw kosztów sądowych za II instancję.

Sygn. akt IX Ka 989/13

UZASADNIENIE

J. F. oskarżony został o to, że:

w dniu 10 stycznia 2013r. w K. dokonał zaboru w celu przywłaszczenia latarki, jednej baterii taśmy, zestawu narzędzi wielofunkcyjnych (...), szczypiec, kombinerek bocznych, szlifierki B. oraz wiertarki marki S. powodując straty o łącznej wartości 402 zł na szkodę (...) Sp.z o.o.

tj. o przestępstwo z art. 278 § 1k.k.

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 29 lkwietnia 2013r. w sprawie II K 236/13 orzekł:

I.  uznał oskarżonego J. F. za winnego popełnienia czynu zarzucanego mu aktem oskarżenia, po ustaleniu, że ogólna wartość skradzionego przez oskarżonego mienia wynosiła 402, 18 złotych, co stanowi przestępstwo z art. 278 § 1 k.k. i za to, na podstawie powołanego przepisu oraz art. 33 §1,2 i 3 k.k. wymierzył oskarżonemu karę 3 (trzech) miesięcy pozbawienia wolności oraz karę 30 (trzydziestu) stawek dziennych, po ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 15 (piętnaście) złotych;

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 k.k. w zw. z art. 70 § 1 pkt. 1 k.k. wykonanie wymierzonej oskarżonemu kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 2 (dwa) lata;

III.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet wymierzonej oskarżonemu kary grzywny zaliczył okres 1 (jednego) dnia rzeczywistego pozbawienia wolności w dniu 10 stycznia 2013r, uznając karę grzywny za wykonaną w zakresie 2 (dwóch) stawek dziennych;

IV.  na podstawie art. 230 § 2 k.p.k. dowód rzeczowy w postaci płyty CD, przechowywanej w aktach sprawy (k.9) pozostawił w aktach sprawy;

V.  zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. A. M. kwotę 664,20 (sześćset sześćdziesiąt cztery 20/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego wykonywaną z urzędu;

VI.  na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolnił oskarżonego w całości od zapłaty na rzecz Skarbu Państwa kosztów sądowych.

Powyższy wyrok co do punktu IV na niekorzyść oskarżonego zaskarżył Prokurator, który na podstawie art. 427 k.p.k. i art. 438 pkt 2 k.p.k wyrokowi temu zarzucił:

obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść orzeczenia a mianowicie art. 230 § 2 k.p.k poprzez błędne zastosowanie jako podstawy orzeczenia o pozostawieniu w aktach sprawy dowodu rzeczowego w postaci płyty z zapisem monitoringu podczas gdy w rzeczywistości przedmiotowa płyta nie była dowodem rzeczowym ani też nie została uznana za dowód rzeczowy w postępowaniu przygotowawczym ani w postępowaniu sądowym, a stanowi jedynie nośnik zawierający zapis z przebiegu zdarzenia z dnia 10 stycznia 2013r.

Podnosząc ten zarzut na podstawie art. 427 § 1 k.p.k. wnosił o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uchylenie pkt. IV wyroku.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja zasługuje na uwzględnienie i pozwoliła Sądowi Odwoławczemu na zmianę wyroku na korzyść oskarżonego w szerszym zakresie, aniżeli to wnioskował prokurator i z innych- bardziej ważkich powodów.

Z urzędu Sąd Okręgowy, bowiem dostrzegł, że zaskarżone orzeczenie zapadło z rażącym naruszeniem art. 335 § 1 k.p.k. w zw. z art. 343 § 6 k.p.k.

Zgodnie z niekwestionowaną linią orzecznictwa i stanowiskiem piśmiennictwa Sąd nie może samodzielnie dokonywać zmian w treści wniosku złożonego na podstawie art. 335 § 1 k.p.k., bowiem stanowi to naruszenie warunków ugody zawartej pomiędzy prokuratorem i oskarżonym. Dotyczy to nie tylko wymiaru kary, środków karnych, ale wszystkich elementów składających się na treść ugody. Sąd orzekający w trybie art. 335 k.p.k. i art. 343 k.p.k. jest bowiem związany wnioskiem umieszczonym przez prokuratora w akcie oskarżenia w tym sensie, że potrzeba dokonania jakichkolwiek w nim zmian, niezależnie od tego, czy na korzyść czy na niekorzyść oskarżonego, wymaga dokonania modyfikacji wniosku z udziałem stron bądź skierowania sprawy do rozpoznania na zasadach ogólnych (zob. wyrok Sądu Najwyższego z dnia 9 listopada 2005 r. sygn. V KK 296/05, Lex nr 164332, wyrok Sądu Najwyższego z dnia 2 lutego 2011 r. sygn. V KK 382/10, Lex 785292).

Tak, więc niedopuszczalna była, przede wszystkim- zmiana opisu czynu w zakresie wartości mienia skradzionego przez oskarżonego poprzez jej podwyższenie do kwoty 402,18 złotych. Z naruszeniem wyżej wskazanych przepisów zawarto w wyroku także orzeczenia o zaliczeniu w trybie art. 63 § 1 k.k. (pkt III) oraz o dowodzie rzeczowym w trybie art. 230 § 2 k.p.k. (pkt IV). Również wbrew treści ugody i wniosku zwolniono oskarżonego od ponoszenia kosztów sądowych w sprawie. Wszystkie wyżej wprowadzone zmiany, niezależnie od tego czy merytorycznie słuszne, wymagały zgody stron.

Sytuacja procesowa w postępowaniu odwoławczym i zakres zaskarżenia pozwalały Sądowi II instancji na uchylenie orzeczenia wydanego w trybie art. 230 § 2 k.p.k., oraz dokonania zmiany na korzyść oskarżonego w zakresie opisu czynu poprzez przyjęcie wartości mienia zgodnej z przyjętą w zarzucie i akcie oskarżenia.

W pozostałym zakresie, z uwagi na brak stosownych zarzutów, poprawienie stwierdzonych uchybień było niedopuszczalne (art. 434 § 1 k.p.k.).

Odnosząc się do zarzutu prokuratora, należy jedynie zwrócić uwagę na niekonsekwentne stanowisko oskarżyciela, który najpierw nie zatwierdził postanowienia w przedmiocie dowodu rzeczowego (k. 20), następnie w akcie oskarżenia wskazał przedmiotową płytę jako dowód rzeczowy (k. 65v), by w apelacji twierdzić, że nie jest ona dowodem rzeczowym, a jedynie nośnikiem zawierającym zapis z przebiegu zdarzenia (k. 92). Należy nadto wyrazić wątpliwość, co do słuszności odwoływania się prokuratora w uzasadnieniu do przepisu art. 44 k.k. i zrównania przez autora apelacji nośnika zabezpieczonego u pokrzywdzonego ze śladami biologicznymi, daktyloskopijnymi etc. Nie jest to również nośnik zawierający odtworzenie czynności procesowej przeprowadzonej przez właściwy organ, który co oczywiste wtedy również nie byłby dowodem rzeczowym.

Sąd I instancji po zwrocie akt rozważy konieczność skierowania sprawy na posiedzenie w trybie art. 420 § 1 k.p.k. i ewentualnego orzeczenia w przedmiocie zabezpieczonej płyty.

Mając powyższe na uwadze Sąd Okręgowy na podstawie art. 456 k.p.k. w zw. z art. 437 § 1 i 2 k.p.k. i art. 624 § 1 k.p.k. orzekł jak w dyspozytywnej części wyroku.

Wynagrodzenia na rzecz adw. A. M. zasądzono w oparciu o przepisy § 14 ust. 1 punkt 4 i § 2 ust. 3 Rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 28 września 2002 roku w sprawie opłat za czynności adwokackie.

SSO Krzysztof Sajtyna

KK