Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

UZASADNIENIE

M. N. obwiniony został o to, że:

w przedziale czasu od 24 kwietnia 2022 r. do 4 lutego 2023 r. w m. S., pow. (...), woj. (...) złośliwie niepokoił Panią B. S. oraz Pana R. B. poprzez nagrywanie ich telefonem komórkowym oraz podsłuchiwanie ich rozmów.

tj. o wykroczenie z art. 107 k. w.

Wyrokiem z dnia 7 maja 2024 r. Sąd Rejonowy w Jędrzejowie uznał obwinionego M. N. tego, że w okresie od dnia 4 czerwca 2022 r. do dnia 4 lutego 2023 r. w odniesieniu do B. S. i w okresie od 24 kwietnia 2022 r. do 4 lutego 2023 r. w odniesieniu do R. B. w celu dokuczenia złośliwie ich niepokoił nagrywając ich przy użyciu urządzeń rejestrujących obraz i dźwięk czym wyczerpał ustawowe znamiona wykroczenia z art. 107 k. w. i za to na mocy art. 107 k. w. w brzmieniu obowiązującym do dnia wejścia w życie 1 października 2023 r. ustawy z dnia 7 lipca 2022 r. o zmianie ustawy kodeks karny oraz niektórych innych ustaw w zw. z art. 2 § 1 k. w. w zw. z art. 24 § 1 i § 3 k. w. wymierzył mu karę grzywny w wysokości 1000 zł (pkt I). W pkt II na podstawie art. 119 § 1 k. p. w. zasądził od obwinionego M. N. na rzecz oskarżycielki posiłkowej B. S. kwotę 324 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru. W pkt III na podstawie art. 119 § 1 k. p. w. zasadził od obwinionego M. N. na rzecz oskarżyciela posiłkowego R. B. kwotę 324 zł tytułem zwrotu wydatków związanych z ustanowieniem pełnomocnika z wyboru. W pkt IV na podstawie art. 119 § 1 k. p. w. zasądził od obwinionego M. N. na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 zł tytułem opłaty oraz kwotę 120 zł tytułem zryczałtowanych wydatków.

Apelację od powyższego wyroku złożył obrońca obwinionego, który zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1.  naruszenie prawa materialnego, a to art. 107 k. w. poprzez przyjęcie, iż obwiniony swym zachowaniem wyczerpał znamiona tego wykroczenia, podczas gdy wadliwie Sąd ustalił, iż zamiar bezpośredni jego działania obejmował złośliwe niepokojenie w celu przypisane zachowanie obwinionemu, nie wyczerpywało znamion tego wykroczenia przy jednoczesnym wadliwym ustaleniu, że działania M. N. stanowią realizację tegoż wykroczenia, podczas gdy o ile bezspornie istnieją nagrania, to zostały one wykonane tylko i wyłącznie w celach dowodowych do spraw toczących się przed Sądem Rejonowym w Jędrzejowie,

2.  błąd w ustaleniach faktycznych mający wpływ na wydane rozstrzygnięcie, poprzez niczym nieuzasadnione przyjęcie, iż wykonywanie nagrań przez obwinionego miały na celu złośliwe niepokojenie w celu dokuczenia pokrzywdzonym, podczas gdy te wykonywane były tylko i wyłącznie w celach dowodowych do innych spraw.

Mając na uwadze powyższe wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie obwinionego od zarzucanego mu wnioskiem o ukaranie czynu.

Sąd Okręgowy zważył, co następuje:

Apelacja okazała się bezzasadna i nie zasługiwała na uwzględnienie.

W ocenie Sądu odwoławczego, organ meriti przeprowadził przewód sądowy w sposób wnikliwy i wyczerpujący, dokonując wszelkich niezbędnych czynności dowodowych, koniecznych dla prawidłowego rozstrzygnięcia niniejszej sprawy. Na podstawie zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego Sąd I instancji słusznie dokonał ustaleń stanu faktycznego.

M. N. przypisano popełnienie wykroczenia z art. 107 k. w. Przedmiotem ochrony przewidzianej w tym przepisie jest spokój psychiczny człowieka i wolność od bycia złośliwie niepokojonym, gdzie pojęcie "złośliwości' niepokojenia dotyczy znacznego poziomu nasilenia niepokojenia skierowanego na dokuczenie innej osobie. Pojęcie złośliwości zdefiniował Sąd Najwyższy w wyroku z 30 stycznia 2013 r., III KK 213/12, LEX nr 1288694, jako "szczególne nastawienie sprawcy przejawiające się w chęci dokuczenia, zrobienia przykrości, wyprowadzenia z równowagi. Złośliwe niepokojenie w rozumieniu art. 107 k. w. to wzbudzanie niepokoju, obawy, lęku, polegające na zakłóceniu spokoju lub innych zachowaniach wyprowadzających pokrzywdzonego z równowagi psychicznej".

Sąd Okręgowy w całości podziela zapatrywania Sądu Rejonowego dotyczące ustalenia, że obwiniony swoim zachowaniem złośliwie niepokoił B. S. i R. B.. Nie można zgodzić się ze skarżącym, że nagrania te miały jedynie na celu udokumentowania szczekanie psa i odtwarzanie głośniej muzyki bowiem przeczy temu zgromadzony materiał dowodowy. Z zeznań świadków B. S. i R. B., wynika, że nagrania te nie dokumentują szczekania psa, a dotyczą głownie ich życia prywatnego, prywatnych rozmów. Świadek Z. S., zeznała, że wielokrotnie widziała, jak obwiniony nagrywał telefonem pokrzywdzonych chodząc po ulicy czy z ukrycia w bukszpanach.

Słusznie Sąd Rejonowy wskazał, że zachowanie obwinionego miało na celu dokuczenie pokrzywdzonym.

Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych również nie zasługuje na uwzględnienie.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy. Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd meriti nie dopuścił się żadnych uchybień w tym zakresie. Dokonana przezeń ocena zgromadzonego materiału dowodowego nie budzi żadnych wątpliwości.

Zważywszy na powyższe Sąd Odwoławczy nie przychylił się do zarzutów i wniosków podniesionych przez obrońcę obwinionego tym samym zaskarżony wyrok utrzymał w mocy.

O kosztach procesu w postepowaniu odwoławczym orzeczono w myśl art. 636 § 1 k.p.k. w zw. z art. 109 § 2 k. p. w., art. 624 § 1 k.p.k. w zw. z art. 121 § 1 k. p. w. obciążając tymi kosztami obwinionego, kwotą 120 złotych tytułem częściowego zwrotu opłaty za postępowanie odwoławcze. Na kwotę ta złożyła się opłata 100 zł zasądzona na podstawie art. 3 ust. 1 ustawy z dnia 23 czerwca 1973 r. o opłatach w sprawach karnych (Dz. U. z 2022 r., poz. 655, poz. 2600) oraz kwota 20 zł tj. ryczałtu za doręczenie wezwań i innych pism co wynika z § 1 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 18 czerwca 2003 r. w sprawie wysokości i sposobu obliczania wydatków Skarbu Państwa w postępowaniu karnym. W pozostałe części zwolniono obwinionego od ponoszenia kosztów sądowych za czym przemawiają względy słuszności.

SSO Jan Klocek