Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

Formularz UK 2

Sygnatura akt

IX Ka 1201/24

Załącznik dołącza się w każdym przypadku. Podać liczbę załączników:

1

1.CZĘŚĆ WSTĘPNA

0.1.Oznaczenie wyroku sądu pierwszej instancji

Wyrok Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej z dnia 6 czerwca 2024 r., II K 724/23

0.1.Podmiot wnoszący apelację

☐ oskarżyciel publiczny albo prokurator w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ oskarżyciel posiłkowy

☐ oskarżyciel prywatny

☒ obrońca

☐ oskarżony albo skazany w sprawie o wydanie wyroku łącznego

☐ inny

0.1.Granice zaskarżenia

0.0.1.Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.0.1.Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.Wnioski

☐

uchylenie

☐

zmiana

1.Ustalenie faktów w związku z dowodami
przeprowadzonymi przez sąd odwoławczy

0.1.Ustalenie faktów

0.0.1.Fakty uznane za udowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.1.1.

0.0.1.Fakty uznane za nieudowodnione

Lp.

Oskarżony

Fakt oraz czyn, do którego fakt się odnosi

Dowód

Numer karty

2.1.2.1.

0.1.Ocena dowodów

0.0.1.Dowody będące podstawą ustalenia faktów

Lp. faktu z pkt 2.1.1

Dowód

Zwięźle o powodach uznania dowodu

0.0.1.Dowody nieuwzględnione przy ustaleniu faktów
(dowody, które sąd uznał za niewiarygodne oraz niemające znaczenia dla ustalenia faktów)

Lp. faktu z pkt 2.1.1 albo 2.1.2

Dowód

Zwięźle o powodach nieuwzględnienia dowodu

1.STANOWISKO SĄDU ODWOŁAWCZEGO WOBEC ZGŁOSZONYCH ZARZUTÓW i wniosków

Lp.

Zarzut

3.1.

Obrońca oskarżonego zaskarżył wyrok w całości. Zaskarżonemu wyrokowi zarzucił:

1) obrazę przepisów postępowania mającą wpływ na treść wyroku tj.

a) art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i uznanie za niewiarygodne wyjaśnień oskarżonego T. B. w zakresie w jakim nie przyznał się on do zarzucanego mu czynu oraz złożył spójne i konsekwentne wyjaśnienia co do podłoża

konfliktu z byłą żoną R. B. i celowego fałszywego oskarżania go przez R. B. o popełnienie zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu motywowanego chęcią zerwania z nim wszelkich kontaktów i odseparowania go od dzieci;

b) art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i oparcie ustaleń faktycznych w zakresie rzekomego sprawstwa oskarżonego na zeznaniach R. B.

- matki małoletniej pokrzywdzonej, a obecnie byłej żony oskarżonego, które uznać należy za niewiarygodne wobec okoliczności pozostawania przez świadka w konflikcie z T. B., składania na różnych etapach postępowania zeznań niespójnych co do szczegółów przebiegu zdarzenia objętego aktem oskarżenia, jak również poinformowania przez R. B. pracowników MOPS o zaistniałym zdarzeniu stanowiącym zarzucany oskarżonemu czyn dopiero po upływie ok. 7 miesięcy od jego zaistnienia oraz braku sprzeciwu i zezwalaniu oskarżonemu aby przez ten okres samodzielnie przebywał j sprawował opiekę nad córkami. Wersja wydarzeń przedstawiona przez R. B. nie znalazło ponadto

bezsprzecznego potwierdzenia w opinii biegłej sądowej z zakresu psychologii i seksuologii dr n. o zdr. J. K., która wskazała, iż analiza całego materiału w sprawie z psychologicznego punktu nie daje jednoznacznie podstaw do przyjęcia, że małoletnia była

ofiarą przemocy seksualnej;

c) art. 7 k.p.k. poprzez przekroczenie granic swobodnej oceny dowodów i oparcie ustaleń faktycznych w zakresie rzekomego sprawstwa oskarżonego na zeznaniach świadków E. R., D. Z., D. D., P. K. i R. M., pomimo iż nie byli oni bezpośrednimi świadkami popełnienia przez oskarżonego zarzucanego mu czynu, a ich zeznania wynikały jedynie z wersji zdarzeń przedstawionej im przez R. B., jak również prezentowali negatywny stosunek do oskarżonego, co wynikało m.in. z ich subiektywnej oceny konfliktu istniejącego w małżeństwie R. i T. B. oraz sytuacji rodzinne] pokrzywdzonej;

2) błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za jego podstawę i mających wpływ na treść wyroku poprzez:

a) niesłuszne uznanie, iż oskarżony w dacie bliżej nieustalonej na przełomie lipca i sierpnia 2022 r. w S. usiłował przez nadużycie stosunku zależności wynikającego ze stosunku ojciec-dziecko, doprowadzić swoją małoletnią córkę poniżej lat 15 - A. B. do obcowania płciowego poprzez próbę wprowadzenia członka do jej ust, lecz zamierzonego celu nie osiągnął wobec zaciskania ust i zasłaniania ich rękoma przez pokrzywdzoną oraz interwencję innej osoby, co w konsekwencji doprowadziło do jego bezpodstawnego skazania, podczas gdy winy oskarżonego nie udowodniono w sposób pewny i wolny od wątpliwości;

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania zarzutu za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny

Apelacja obrońcy oskarżonego nie zasługuje na uwzględnienie.

Kontrola instancyjna zaskarżonego wyroku nie wykazała, żeby postępowanie dowodowe zostało przeprowadzone wadliwie, na co wskazywał obrońca oskarżonego. W ocenie Sądu Okręgowego, Sąd Rejonowy w sposób prawidłowy przeprowadził postępowanie dowodowe, poczynił ustalenia w oparciu o całokształt zebranego materiału dowodowego, a ocena materiału dowodowego pozostaje w zgodzie z zasadami prawidłowego rozumowania oraz wskazaniami wiedzy i doświadczenia życiowego. Sąd pierwszej instancji również prawidłowo uzasadnił swoje stanowisko. Nie sposób tym samym podzielić stanowiska obrońcy o jednostronnej ocenie materiału dowodowego.

Nie jest zasadny zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. Na wstępie wskazać należy, że by ocena dowodów została wykonana zgodnie z regułami art. 7 k.p.k. konieczne jest: 1) oparcie jej na wszystkich przeprowadzonych dowodach, mając na względzie, że podstawę orzeczenia może stanowić tylko całokształt okoliczności ujawnionych w toku postępowania, mających istotne znaczenie dla rozstrzygnięcia danej kwestii; 2) uwzględnienie zasad prawidłowego rozumowania; 3) uwzględnienie wskazań wiedzy; 4) uwzględnienie doświadczenia życiowego. Zasada swobodnej oceny dowodów jest zasadą kontrolowanej oceny dowodów, która wyraża się w dwóch aspektach. Po pierwsze, organ procesowy musi uzasadnić, dlaczego oparł się na jednych, a nie na innych dowodach oraz dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych. Po drugie, organ odwoławczy kontroluje swobodną ocenę dowodów dokonaną przez organ pierwszej instancji. Przy czym zarzut naruszenia art. 7 k.p.k. nie może ograniczać się do wskazania wadliwości sędziowskiego przekonania o wiarygodności jednych, a niewiarygodności innych źródeł czy środków dowodowych, lecz powinien wykazać konkretne błędy w samym sposobie dochodzenia do określonych ocen, przemawiające w zasadniczy sposób przeciwko dokonanemu rozstrzygnięciu. W grę może wchodzić np. pominięcie istotnych środków dowodowych, niedostrzeżenie ważnych rozbieżności, uchylenie się od oceny wewnętrznych czy wzajemnych sprzeczności.

Jak słusznie wskazał Sąd Najwyższy w wyroku z dnia 15 kwietnia 2021 r. w sprawie o sygn. akt III KK 78/21, prezentowanie własnej - możliwej w realiach konkretnej sprawy - oceny dowodów, bez wykazania błędności tej, której dokonał sąd pierwszej instancji, nie upoważnia jeszcze sądu odwoławczego do zajęcia w tej materii stanowiska odmiennego. Sąd odwoławczy, zwłaszcza w sytuacji, gdy nie prowadzi samodzielnie postępowania dowodowego co do istoty sprawy, jest bowiem głównie sądem kontrolującym procedowanie przed sądem pierwszej instancji i stanowisko tego sądu może zakwestionować jedynie wówczas, gdy wykaże, że to postępowanie i jego wynik obrażają prawo. Sąd Okręgowy podziela również pogląd zawarty w wyroku Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 7 listopada 2019 r. w sprawie o sygn. akt II AKa 173/19. Wskazano w nim, że na uzasadnienie błędu ustaleń faktycznych lub naruszenie standardów swobodnej oceny bądź interpretacji dowodów nie wystarczy subiektywne przekonanie skarżącego o niesprawiedliwości orzeczenia, a konieczne jest wykazanie, że w zaskarżonym wyroku poczyniono ustalenie faktycznie nie mające oparcia w przeprowadzonych dowodach, albo że takiego ustalenia nie poczyniono mimo, że z przeprowadzonych dowodów określony fakt jednoznacznie wynikał, względnie wykazanie, iż tok rozumowania sądu I instancji był sprzeczny ze wskazaniami doświadczenia życiowego, prawidłami logiki, czy zasadami wiedzy.

Przechodząc na grunt niniejszej sprawy, Sąd Rejonowy nie dopuścił się żadnych uchybień w tym zakresie, a co za tym idzie dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych, słusznie stwierdzając winę oskarżonego. Sąd Okręgowy w pełni podziela wyrok Sądu I instancji.

Sąd I instancji słusznie odmówił dania wiary wyjaśnieniom oskarżonego T. B.. Teza forsowana przez oskarżonego jakoby R. B. celowo składała fałszywe zeznania, aby wsadzić go do więzienia nie znajduje potwierdzenia w zgromadzonych dowodach.

Odmówienie wiary wyjaśnieniom złożonym przez oskarżonego a w rezultacie ich pominięcie jako podstawy dowodowej podczas dokonywania ustaleń faktycznych, nie może być utożsamiane ani z brakiem oceny okoliczności, których tego rodzaju dowód dotyczy w kontekście finalnego rozstrzygnięcia, ani też nie jest wyrazem złamania zasady bezstronności sądu, bowiem odmowa przyznania waloru wiarygodności niektórym z przeprowadzonych dowodów, przy jednoczesnej aprobacie i uwzględnieniu innych dowodów, jest niczym więcej niż realizacją przysługującego sądowi orzekającemu uprawnienia w ramach czynienia ustaleń faktycznych z pełnym uwzględnieniem zasady swobodnej oceny dowodów (por. wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie z dnia 30 sierpnia 2022 r., II AKa 376/21).

Sąd Rejonowy wnikliwie ocenił zeznania tego świadka. Zeznania tego świadka są logiczne i spójne. Słusznie Sąd uznał, że brak jest przesłanek do przyjęcia, że świadek wymyśliła to zdarzenie. Z opinii sądowo-psychologicznej dotyczącej R. B. wynika, że świadek nie ujawnia skłonności do konfabulacji, w rozumieniu konfabulacji jako tendencji do wypełniania lub pamięciowych treścią nieprawdziwą i fantazjowania. Ponadto nie zdradza skłonności do kłamstwa patologicznego i fantazjowania. Słusznie Sąd również uznał, że oceny zeznań świadka nie zmienia fakt późniejszego przekazania informacji o zdarzeniu. Jak wynika z zeznań świadka poinformowanie pracowników (...) kilka miesięcy po zdarzeniu było spowodowane, tym, że świadek bała się oskarżonego.

Rację miał Sąd I instancji przyjmując jako w pełni przekonywującą opinię psychologiczną sporządzoną przez biegłą psycholog J. K.. Opinia ta była szczegółowa, precyzyjna. Z opinii tej wynika, że w funkcjonowaniu małoletniej brak wskaźników behawioralnych, emocjonalnych, które wskazywałyby jednoznacznie, że jest ona ofiarą przemocy seksualnej, jednak biegła wskazała, że nie można tego kategorycznie wykluczyć. Skarżąca w apelacji powołała się na fragment opinii z której wynika, że analiza całego materiału dowodowego nie daje jednoznacznych podstaw do przyjęcia, że małoletnia była ofiarą przemocy seksualnej. Tego typu sformułowanie zawarte w opinii nie może prowadzić do zakwestionowania przyjętego rozumowania Sądu Rejonowego, zwłaszcza że jak już wskazano powyżej przemocy seksualnej nad pokrzywdzoną nie można kategorycznie wykluczyć.

Prawidłowo zostały ocenione zeznania świadków E. R., D. Z., D. D., P. K. i R. M.. Słuchani w sprawie świadkowie nie byli bezpośrednimi uczestnikami zdarzenia. Jednakże ta okoliczność nie dyskwalifikuje dowodów z zeznań słuchanych w sprawie świadków. W tym miejscu celowym jest przypomnienie, iż zeznania tych świadków są spójne z relacjami R. B..

Wbrew twierdzeniom obrońcy, nie sposób zgodzić się z zarzutami w kwestii błędów w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę zaskarżonego wyroku i mających wpływ na jego treść, albowiem sąd I instancji błędu takiego się nie dopuścił.

Należy podkreślić, iż zarzut błędu w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę wyroku nie może sprowadzać się tylko i wyłącznie do samej polemiki z ustaleniami poczynionymi przez Sąd, a wyrażonymi w uzasadnieniu wyroku. Zarzut błędu w ustaleniach faktycznych powinien dążyć do wykazania konkretnie uchybień w zakresie logicznego rozumowania i doświadczenia życiowego, których miał dopuścił się Sąd przy ocenie zebranego materiału dowodowego. Sama możliwość przeciwstawienia ustaleniom sądu orzekającego odmiennego poglądu w kwestii ustaleń faktycznych, opartego na innych dowodach od tych, na których oparł się sąd I instancji, a zwłaszcza tylko na wyjaśnieniach oskarżonego skarżącego wyrok, nie może prowadzić do wniosku o popełnieniu przez sąd błędu w ustaleniach faktycznych (tak np. wyrok Sądu Apelacyjnego w Krakowie z dnia 29.10.2010r., II Aka 162/10). Innymi słowy: sama możliwość przeciwstawienia poczynionym przez Sąd ustaleniom odmiennego punktu widzenia, nie stanowi uzasadnienia stwierdzenia, iż Sąd dopuścił się błędów w ustaleniach faktycznych.

Przyjmuje się również, iż błąd w ustaleniach faktycznych nie jest zarzutem samodzielnym. W praktyce każdy taki błąd jest bowiem skutkiem naruszenia przepisów postępowania, lecz nie odwrotnie. Jeśli bowiem Sąd przeprowadzi postępowanie, zachowując wszystkie reguły i zasady rzetelnego procesu, nie ma możliwości postawienia mu skutecznie zarzutu poczynienia wadliwych ustaleń faktycznych. Wskazuje to więc, iż błąd w ustaleniach faktycznych jest zawsze wtórny wobec naruszenia przepisów postępowania i stanowi konsekwencję uchybień w procedowaniu.

Jak już wyżej wskazano, że sąd I instancji nie naruszył w przedmiotowej sprawie w żaden sposób przepisów postępowania, toteż poczynione przez niego ustalenia faktyczne – w oparciu o ujawnione i prawidłowo ocenione dowody – polegają na prawdzie i nie mogą być kwestionowane.

Wniosek

- o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego T. B. od zarzucanego mu aktem oskarżenia czynu,

- zasądzenie na rzecz obrońcy kosztów pomocy prawnej udzielonej oskarżonemu z urzędu za

postępowanie odwoławcze według norm prawem przepisanych, gdyż koszty te nie zostały zapłacone ani w całości, ani w żadnej części.

☐ zasadny

☐ częściowo zasadny

☒ niezasadny

Zwięźle o powodach uznania wniosku za zasadny, częściowo zasadny albo niezasadny.

Zarzuty okazały się bezzasadne, stąd nie było podstaw do uwzględnienia wniosku.

1.OKOLICZNOŚCI PODLEGAJĄCE UWZGLĘDNIENIU Z URZĘDU

4.1.

Zwięźle o powodach uwzględnienia okoliczności

1.ROZSTRZYGNIĘCIE SĄDU ODWOŁAWCZEGO

0.1.Utrzymanie w mocy wyroku sądu pierwszej instancji

5.1.1.

Przedmiot utrzymania w mocy

Zwięźle o powodach utrzymania w mocy

0.1.Zmiana wyroku sądu pierwszej instancji

5.2.1.

Przedmiot i zakres zmiany

Zaskarżony wyrok w całości

Zwięźle o powodach zmiany

Wskazano w rubryce 3.1. jednocześnie Sąd Okręgowy nie dopatrzył się uchybień podlegających rozpatrzenia z urzędu.

0.1.Uchylenie wyroku sądu pierwszej instancji

0.0.1.Przyczyna, zakres i podstawa prawna uchylenia

5.3.1.1.1.

☐ art. 439 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.2.1.

Konieczność przeprowadzenia na nowo przewodu w całości

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

5.3.1.3.1.

Konieczność umorzenia postępowania

☐ art. 437 § 2 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia i umorzenia ze wskazaniem szczególnej podstawy prawnej umorzenia

5.3.1.4.1.

☐ art. 454 § 1 k.p.k.

Zwięźle o powodach uchylenia

0.0.1.Zapatrywania prawne i wskazania co do dalszego postępowania

0.1.Inne rozstrzygnięcia zawarte w wyroku

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

1.Koszty Procesu

Punkt rozstrzygnięcia z wyroku

Przytoczyć okoliczności

Pkt II, III i IV

Sąd Okręgowym w pkt II na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz obrońcy adw. W. M. kwotę 1033,20 zł (840 x 23 % vat) tytułem wynagrodzenia za nieopłaconą pomoc prawną udzieloną z urzędu oskarżonemu T. B. w postępowaniu odwoławczym.

Sąd Okręgowy w pkt III na podstawie § 17 ust. 2 pkt 4 w zw. z ust. 7 w zw. z § 4 ust. 3 rozporządzenia Ministra Sprawiedliwości z dnia 21 maja 2024 r. w sprawie ponoszenia przez Skarb Państwa albo jednostki samorządu terytorialnego kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej przez adwokata z urzędu zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. P. N. kwotę 1033, 20 zł (840 x 23 % vat) tytułem wynagrodzenia za nieopłacona pomoc prawną udzielona oskarżycielce posiłkowej A. B. z urzędu w postępowaniu odwoławczym.

Na podstawie art. 624 § 1 k.p.k. zwolniono oskarżonego od kosztów sądowych za postępowanie odwoławcze uznając, że przemawiają za tym względy słuszności.

1.PODPIS

SSO Anna Szeliga SSO Marek Stempniak SSO Iwona Wąsik – Winiarczyk

0.1.Granice zaskarżenia

Kolejny numer załącznika

1

Podmiot wnoszący apelację

Obrońca oskarżonego

Rozstrzygnięcie, brak rozstrzygnięcia albo ustalenie, którego dotyczy apelacja

Wyrok Sądu Rejonowego w Skarżysku - Kamiennej z dnia 6 czerwca 2024 r., II K 724/23

0.1.1.3.1. Kierunek i zakres zaskarżenia

☒ na korzyść

☐ na niekorzyść

☒ w całości

☐ w części

☐

co do winy

☐

co do kary

☐

co do środka karnego lub innego rozstrzygnięcia albo ustalenia

0.1.1.3.2. Podniesione zarzuty

Zaznaczyć zarzuty wskazane przez strony w apelacji

☐

art. 438 pkt 1 k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w zakresie kwalifikacji prawnej czynu przypisanego oskarżonemu

☐

art. 438 pkt 1a k.p.k. – obraza przepisów prawa materialnego w innym wypadku niż wskazany
w art. 438 pkt 1 k.p.k., chyba że pomimo błędnej podstawy prawnej orzeczenie odpowiada prawu

☒

art. 438 pkt 2 k.p.k. – obraza przepisów postępowania, jeżeli mogła ona mieć wpływ na treść orzeczenia

☒

art. 438 pkt 3 k.p.k. – błąd w ustaleniach faktycznych przyjętych za podstawę orzeczenia,
jeżeli mógł on mieć wpływ na treść tego orzeczenia

☐

art. 438 pkt 4 k.p.k. – rażąca niewspółmierność kary, środka karnego, nawiązki lub niesłusznego zastosowania albo niezastosowania środka zabezpieczającego, przepadku lub innego środka

☐

art. 439 k.p.k.

☐

brak zarzutów

0.1.1.4. Wnioski

☐

uchylenie

☒

zmiana