Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 18 października 2013 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sójka

Protokolant: sekr. sądowy Anna Misztal

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Augustyna Pindziaka

po rozpoznaniu w dniu 18 października 2013 roku

sprawy K. D.

oskarżonego o przestępstwo z art.177 § 1 kk w zw. z art.178 § 1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez obrońcę oskarżonego

od wyroku Sądu Rejonowego w Busku Zdroju

z dnia 21 maja 2013 roku sygn. akt II K 182/13

I.  utrzymuje w mocy zaskarżony wyrok, uznając apelację za oczywiście bezzasadną;

II.  zasądza od Skarbu Państwa na rzecz adwokat B. S. kwotę 516,60 (pięćset szesnaście 60/100) złotych tytułem wynagrodzenia za obronę oskarżonego z urzędu przed sądem odwoławczym;

III.  zwalnia oskarżonego K. D. od ponoszenia kosztów sądowych należnych Skarbowi Państwa za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IX Ka 1241/13

UZASADNIENIE

K. D. oskarżony został, o to, że:

w dniu 27 lutego 2013 roku w S. gm. N. woj. (...) na drodze nr (...), kierując samochodem osobowym m-ki V. (...) o nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i obserwacji drogi, przez co doprowadził do potrącenia prawidłowo poruszającego się lewą strona drogi – pieszego W. R., który w wyniku tego zdarzenia, doznał uszkodzeń ciała w postaci: wieloodłamowego złamania podudzia prawego, krwiaka oczodołu prawego i rany ciętej czoła, które naruszyły czynności narządów jego ciała na czas powyżej dni 7, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia ,

tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk

Sąd Rejonowy w Busku- Zdroju wyrokiem z dnia 21 maja 2013r. sygn. akt II K 182/13 orzekł:

I. w ramach czynu opisanego w akcie oskarżenia K. D. uznał za winnego tego, że w dniu 27 lutego 2013r. w S. gm. N. woj. (...) na drodze nr (...), kierując samochodem osobowym m-ki V. (...) o nr rej. (...), umyślnie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu lądowym w ten sposób, że nie zachował należytej ostrożności i obserwacji drogi, przez co doprowadził do potrącenia będącego w stanie nietrzeźwości (2,16 promila alkoholu) i poruszającego się lewą stroną drogi pieszego W. R., który w wyniku tego zdarzenia, doznał uszkodzeń ciała w postaci: wieloodłamowego złamania podudzia prawego, krwiaka oczodołu prawego i rany ciętej czoła, które naruszyły czynności narządów jego ciała na czas powyżej dni 7, a następnie zbiegł z miejsca zdarzenia , tj. o przestępstwo z art. 177 § 1 kk w zw. z art. 178 § 1 kk i za to na mocy tych przepisów skazał go na karę 10 miesięcy pozbawienia wolności;

II. na podstawie art. 69 § 1 kk i art. 70 § 1 pkt 2 kk oraz art. 71 § 1 kk w zw. z art. 33 § 1 kk orzeczoną oskarżonemu karę pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata wymierzając mu jednocześnie 100 stawek siennych grzywny przy określeniu jednej stawki na 10 złotych;

III. na podstawie art. 42 § 2 kk w zw. z art. 43 § 1 kk orzekł wobec oskarżonego środek karny w postaci zakazu prowadzenia wszelkich pojazdów mechanicznych w ruchu lądowym na okres 1 roku, z zaliczeniem na poczet tego środka w oparciu o art. 63 § 2 kk okresu zatrzymania prawa jazdy od dnia 28 lutego 2013 roku;

IV. na podstawie art. 46 § 2 kk zasądził od oskarżanego na rzecz pokrzywdzonego W. R. 2.000 złotych tytułem nawiązki;

V. zasądził od Skarbu Państwa na rzecz adw. B. S. 443 złote tytułem wynagrodzenia za obronę z urzędu;

VI. zasądził od oskarżonego na rzecz Skarbu Państwa kwotę 1.032 złotych tytułem kosztów sądowych.

Apelację od wyroku tego w całości na korzyść oskarżonego K. D. wniosła jego obrońca i na podstawie art. 438 pkt 2 i 3 kpk wyrokowi temu zarzuciła:

obrazę przepisów prawa procesowego mogącą mieć wpływ na treść wyroku tj. art. 7 kpk, art.5 § 2 kpk polegającą na dowolnej ocenie zgromadzonych w sprawie dowodów i w konsekwencji dokonanie błędnych ustaleń faktycznych poprzez uznanie, że K. D. w czasie zdarzenia nie zachował należytej ostrożności i obserwacji drogi, co było przyczyną wypadku, pomijając zupełnie niezgodne z zasadami ruchu drogowymi zachowanie nietrzeźwego W. R., który będąc pieszym nie ustąpił miejsca nadjeżdżającemu pojazdowi, co było wyłączną przyczyną wypadku oraz poprzez oparcie rozstrzygnięcia na nie popartym dowodami domniemaniu, że oskarżony „manipulował przy radiu w trakcie jazdy”, co doprowadziło do naruszenia podstawowych zasad procesu karnego tj. zasady obiektywizmu i zasady in dubio proreo .

W konkluzji na podstawie art. 437 § 1 i 2 kpk wnosiła o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez uniewinnienie oskarżonego od zarzucanego mu przestępstwa, ewentualnie o uchylenie tegoż wyroku i przekazanie sprawy Sądowi I instancji do ponownego rozpoznania.

Sąd Okręgowy zważył co następuje.

Apelacja obrońcy oskarżonego jest bezzasadna w stopniu oczywistym co oznacza, że nie ma podstaw do uwzględnienia tak jej zarzutów jak i wniosków końcowych, a nadto brak podstaw do uchylenia lub zmiany zaskarżonego orzeczenia z urzędu przez Sąd odwoławczy.

Obrońca oskarżonego jako główny podnosi zarzut obrazy prawa procesowego , a to art. 7 kpk i art. 5 § 2 kpk co miało mieć wpływ na treść wyroku w uznaniu przepisu art. 438 pkt 2 kpk.

Analiza zgromadzonego w sprawie materiału dowodowego w kontekście jego oceny w żadnym razie nie daje podstaw do stwierdzenia, że Sąd orzekający zebrane w sprawie dowody ocenił z naruszeniem zasad określonych w art. 7 kpk. Świadczy o tym argumentacja przedstawiona w treści uzasadnienia zaskarżonego wyroku. Skoro Sąd oparł swoje ustalenia faktyczne głównie na dowodach z zeznań świadków G. A.i M. A., a także w protokole oględzin miejsca zdarzenia i opinii biegłego sądowego M.P.ustalając przebieg zdarzenia, należy rozumieć, że dowody te uznał za w pełni wiarygodne. Sąd Okręgowy nie znajduje żadnych podstaw do zdyskredytowania wartości wspomnianych dowodów w kontekście wymogów art. 7 kpk. Skoro tak to nie może ulegać żadnej wątpliwości, że do wypadku doszło w następstwie naruszenia zasad bezpieczeństwa w ruchu drogowym przez oskarżonego, który poruszał się co prawda z niewielką prędkością, ale prowadził pojazd niestabilnie , a bezpośrednio przed potrąceniem pokrzywdzonego W. R.zjechał ku prawej krawędzi jezdni, którą poruszał się tenże pokrzywdzony. Obrońca w swojej apelacji pomija milczeniem ewidentną okoliczność obciążającą oskarżonego, która wynika wprost z jego wyjaśnień, a mianowicie kontynuowanie przez niego jazdy w warunkach oślepienia światłem innego pojazdu, tym samym braku widoczności przed pojazdem. Oskarżony przyznał, że miał możliwość wyeliminowania zjawiska „ oślepienia” poprzez regulację ustawienia lusterka wstecznego, ale z tej możliwości nie skorzystał i kontynuował jazdę.

W żadnym razie nie można zgodzić się z twierdzeniem apelacji, że Sąd orzekający czyniąc ustalenia faktyczne przyjął, że oskarżony spowodował wypadek drogowy dlatego, iż „ manipulował przy radiu w trakcie jazdy”. Otóż Sąd w treści uzasadnienia próbując ustalić przyczynę niestabilnej jazdy oskarżonego przed wypadkiem w rozważaniach przy ocenie dowodu z wyjaśnień oskarżonego stwierdził, że „nie można wykluczyć, iż oskarżony manipulował przy radiu w trakcie jazdy … „ . Takie stwierdzenie z całą pewnością nie zmienia ustalenia, że tuż przed potrąceniem pieszego oskarżony rzeczywiście zjechał do prawej krawędzi jezdni i manewr ten nie był uzasadniony żadnymi obiektywnymi warunkami na jezdni (obrońca oskarżonego nie podważa w ogóle wiarygodności dowodów z zeznań wspomnianych już świadków G. A.i M. A.).

Fakt nietrzeźwości pokrzywdzonego, co jest bezsporne nie może sam w sobie przesądzać o przyjęciu, tak jak tego domaga się obrońca oskarżonego, że winę za zaistniałe zdarzenie ponosi sam pokrzywdzony pieszy.

Rozważania zawarte w uzasadnieniu apelacji wskazujące na możliwość wtargnięcia pieszego W. R. pod najeżdżający samochód oskarżonego, możliwość podnoszenia się z jedni po wcześniejszym upadku spowodowanym stanem nietrzeźwości są „częstą spekulacją” nie mającą żadnego poparcia w zebranym materiale dowodowym . Z całą pewnością dowodami na poparcie takiej tezy nie mogą być i nie są zeznania wskazanych przez obronę świadków A. J. jak i S. P.. Osoby te opisują zachowanie się pokrzywdzonego w okolicach sklepu gdzie spożywał on alkohol , natomiast nie mają oni żadnej wiedzy na temat przebiegu wypadku drogowego, a tym samym zachowania się w chwili tego wypadku tak kierującego pojazdem jak i pokrzywdzonego.

Obiektywne dowody w postaci protokołu oględzin z miejsca zdarzenia, protokołu oględzin pojazdu oraz opinii lekarza M. P. (k.15) pozwalają tak jak to trafnie przyjął Sąd Rejonowy ustalić, że do potracenia pieszego W. R. doszło przy prawej krawędzi jezdni patrząc w kierunku jazdy oskarżonego, że w pieszy w chwili uderzenia miał sylwetkę wyprostowaną skoro doznał przede wszystkim wieloodłamowego złamania kości podudzia prawego będąc uderzony prawym narożnikiem samochodu (...) ( patrz protokół oględzin samochodu –k. 35-35 oraz dokumentację fotograficzną – k. 51,53).

Nie ulega wątpliwości, że pieszy poruszający się po jezdni winien ustąpić pierwszeństwa przejazdu poruszającemu się po tej jezdni pojazdowi, powinien również poruszać się poboczem jezdni , jeśli taka możliwość istnieje ( art. 11 ust. 1 prawa o ruchu drogowym).

W rozpoznawanej sprawie nie można w żadnym razie czynić zarzutu pokrzywdzonemu W. R., że przepis ten naruszył. Nie ma żadnego dowodu na poparcie, że nie ustąpił on pierwszeństwa przejazdu pojazdowi kierowanemu przez oskarżonego skoro są dowody na przyjęcie, że oskarżony tegoż pieszego najechał zjeżdżając do krawędzi jezdni a taki manewr nie ma żadnego uzasadnienia w istniejących na drodze warunkach jazdy.

Niewielka prędkość z jaką poruszał się oskarżony, sprawność techniczna jego pojazdu w powiązaniu z treścią jego wyjaśnień oraz opisem jego zachowania się tuż przed wypadkiem wynikającym z zeznań świadków G. A. i M. A. jednoznacznie dają podstawę do przyjęcia, tak jak to zrobił trafnie Sąd orzekający, że oskarżony nie zachował należytej ostrożności i nienależycie obserwował drogę, a tym samym niewątpliwie naruszył zasady bezpieczeństwa w ruchu drogowym, co ma bezpośredni związek przyczynowy z potrąceniem pieszego i spowodowaniem u niego obrażeń ciała, o których mowa w art.157 § 1 kk.

Twierdzenia, że oskarżony jest kierowcą młodym , nie karanym , ostrożnym , jeżdżącym uważnie oparte m. innymi na zeznaniach samego pokrzywdzonego w sprawie w żadanym razie nie mogą dawać podstawy do przyjęcia, że nie jest on sprawcą wypadku drogowego za spowodowanie którego został skazany przez Sad orzekający.

Brak jest podstaw do twierdzenia, że mamy w sprawie do czynienia z takimi wątpliwościami, o których mowa w art. 5 § 2 kpk. Twierdzenia obrony w tym zakresie są gołosłowne. Podkreślić należy, że przepis art. 5 § 2 kpk jest normą prawną adresowaną do Sądu, a nie do obrońcy oskarżonego.

Ustalenia faktyczne stanowiące podstawę zaskarżonego wyroku są trafne i nie ma podstaw do ich zakwestionowania w zakresie w jakim domaga się tego autorka apelacji.

Reasumując powyższe Sąd Okręgowy na podstawie art. 437 § 1 kpk orzekł jak w sentencji.

Orzeczenie o kosztach sądowych za postępowanie odwoławcze oparte zostało na treści art. 624 § 1 kpk w zw. z art. 634 kpk , co uzasadnia sytuacja materialna oskarżonego , który jest uczniem i nie posiada żadnych dochodów.

SSO Krzysztof Sójka