Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 30 grudnia 2014 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Krzysztof Sójka

Protokolant: st.sekr.sądowy Dorota Ziółkowska

przy udziale Prokuratora Prokuratury Okręgowej w Kielcach Jerzego Piwko

po rozpoznaniu w dniu 30 grudnia 2014 roku

sprawy E. S. i L. S.

oskarżonych o przestępstwa z art. 224§2 k.k. w zw. z art. 224§1 k.k. i art. 226§1 k.k.

na skutek apelacji wniesionej przez prokuratora

od wyroku Sądu Rejonowego w Kielcach

z dnia 9 września 2014 roku sygn. akt XII K 468/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że na podstawie art. 46 § 2 k.k.
w zw. z art. 48 k.k. zasądza od oskarżonych E. S. i L. S. na rzecz pokrzywdzonego H. F. po 50 (pięćdziesiąt) złotych tytułem nawiązki;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy;

III.  zwalnia oskarżonych E. S. i L. S. od wydatków za postępowanie odwoławcze.

Sygn. akt IXKa 1516)14

UZASADNIENIE

E. S. oskarżony został o to, że :

I. w dniu 02 maja 2014 roku w D. gm. D. przemocą w postaci uderzania rękami i kopania po nogach, odpychania zmuszał funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. do zaniechania prawnej czynności służbowej tj. o przestępstwo z art. 224§2kkw zw. z art., 224§1 kk ,

II. w miejscu i czasie jak pkt. I znieważył funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych tj. o przestępstwo z art. 226§ 1 kk

L. S. oskarżony został o to, że:

I.  w dniu 02 maja 2014 roku w D. gm. D. przemocą w postaci uderzania rękami i kopania po nogach, odpychania zmuszał funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. do zaniechania prawnej czynności służbowej tj. o przestępstwo z art. 224§2 w zw. z art. 224§1 kk,

II.  w miejscu i czasie jak pkt I znieważył funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych tj. o przestępstwo z art. 226§ 1 kk

Sąd Rejonowy w Kielcach wyrokiem z dnia 9 września 2014roku orzekł :

I.  w ramach czynów zarzucanych w pkt I i II aktu oskarżenia uznał oskarżonego E. S. za winnego tego, że w dniu 02 maja 2014 roku w D. gm. D. przemocą w postaci uderzania rękami i kopania po nogach, odpychania zmuszał funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. do zaniechania prawnej czynności służbowej oraz znieważył funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem przez nich obowiązków służbowych, co stanowi przestępstwo z art. 224§2 kk w zw. z art. 226§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 224§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył mu karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 §1 i 2kk i art. 70§1pkt.1kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego E. S. w punkcie I wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił ustalając okres próby na 2 lata.

III.  na podstawie art. 71§1 kk w zw. z art. 33 §1 i §3 k.k. wymierzył oskarżonemu E. S. karę grzywny w rozmiarze 40 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 30 zł ,

IV.  na podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego E. S. w punkcie III wyroku kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. w dniach 2, 3 i 4 maja 2014 roku i uznał grzywnę za wykonaną do wysokości 6 stawek dziennych,

V.  w ramach czynów zarzucanych w pkt I i II aktu oskarżenia uznał oskarżonego L. S. za winnego tego, że w dniu 02 maja 2014 roku w D. gm. D. przemocą w postaci uderzania rękami i kopania po nogach, odpychania zmuszał funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. do zaniechania prawnej czynności służbowej oraz znieważył funkcjonariuszy Policji st. sierż. D. M. i post. H. F. słowami powszechnie uznanymi za obelżywe podczas i w związku z pełnieniem, przez nich obowiązków służbowych, co stanowi przestępstwo z art. 224§2 kk w zw. z art. 226§1 kk w zw. z art. 11§2 kk i za to na podstawie art. 224§1 kk w zw. z art. 11§3 kk wymierzył mu karę 2 miesięcy pozbawienia wolności,

VI.  na podstawie art. 69 §1 i §2 k.k. i art. 70 §1 pkt 1 k.k. wykonanie orzeczonej wobec oskarżonego L. S. w punkcie V wyroku kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił ustalając okres próby na 2 lata,

VII.  na podstawie art. 71§1 kk w zw. z art. 33 §1 i §3 k.k. wymierzył oskarżonemu L. S. karę grzywny w rozmiarze 30 stawek dziennych, przy ustaleniu wysokości jednej stawki dziennej na kwotę 20 zł.

VIII.  podstawie art. 63 § 1 k.k. na poczet orzeczonej wobec oskarżonego L. S. w punkcie III wyroku kary grzywny zaliczył oskarżonemu okres rzeczywistego pozbawienia wolności w sprawie tj. w dniach 2, 3 i 4 maja 2014 roku i uznał grzywnę za wykonaną do wysokości 6 ) stawek dziennych,

IX.  na podstawie art. 627 k.p.k. zasądził na rzecz Skarbu Państwa od oskarżonego E. S. kwotę 250 zł i od oskarżonego L. S. kwotę 190 zł tytułem zwrotu kosztów sądowych.

Apelację wniósł prokurator, który zaskarżył wyrok w części dotyczącej orzeczenia o karze na niekorzyść oskarżonych E. S. i L. S. i zarzucił rozstrzygnięciu : obrazę przepisów prawa materialnego, a to art. 46 § 1 k.k. poprzez nie orzeczenie wobec oskarżonych E. S. i L. S. zadośćuczynienia za doznaną krzywdę na rzecz pokrzywdzonych D. M. i H. F. w kwocie po 500 złotych od każdego z oskarżonych na rzecz każdego z nich, podczas gdy wymienieni pokrzywdzeni złożyli, w terminie określonym w art. 49 a kpk stosowne wnioski o orzeczenie na ich rzecz zadośćuczynienia za doznaną krzywdę, co obligowało Sąd do orzeczenia wobec oskarżonych, na podstawie art. 46 § 1 k.k., tego środka karnego na rzecz pokrzywdzonych.

W konkluzji skarżący wniósł o zmianę zaskarżonego wyroku poprzez orzeczenie, na podstawie art. 46 § 1 k.k., wobec oskarżonych E. S. i L. S. środka karnego w postaci zadośćuczynienia za doznaną krzywdę w kwocie po 500 złotych od każdego z oskarżonych na rzecz każdego z pokrzywdzonych oraz utrzymanie zaskarżonego wyroku w pozostałej części w mocy.

Sąd Okręgowy zważył co następuje :

Apelacja wniesione przez prokuratora okazała się zasadna jedynie częściowo .

Ustalenia faktyczne poczynione przez Sąd Rejonowy , a stanowiące podstawę przypisania oskarżonym E. S. i L. S. czynów kwalifikowanych z art. 224§2kk w zw. z art. 226§1kk w zw. z art. 11§2kk nie były kwestionowane przez żadną ze stron postepowania .

Odnosząc się natomiast do podniesionego w apelacji zarzutu obrazy prawa materialnego tj. art. 46§1kk stwierdzić należy, iż jest on częściowo zasadny . Z akt sprawy wynika bowiem , iż pokrzywdzony H. F. w trybie art. 49a kpk złożył wniosek o zasądzenie na jego rzecz od oskarżonych E. S. i L. S. kwot po 500 złotych tytułem zadośćuczynienia . Natomiast wbrew wywodom skarżącego prokuratora wniosek złożony przez pokrzywdzonego D. M. na rozprawie w dniu 4.09.2014r. (k.100) nie może zostać uznany za spełniający powyższe wymogi. Zauważyć bowiem należy, iż przepis art. 46kk obliguje Sąd do zasądzenia obowiązku naprawienia szkody , zadośćuczynienia za doznaną krzywdę lub nawiązki jedynie na rzecz konkretnej osoby pokrzywdzonej przestępstwem w następstwie którego szkoda została wyrządzona . W tej sytuacji skoro przepis art. 46kk wskazuje jedynie pokrzywdzonego sensu stricto jako uprawnionego , to wniosek D. M. o zasądzenie od oskarżonych kwoty 500 złotych na rzecz (...) Dziecka , nie znajduje uzasadnienia w treści tego przepisu , co z kolei skutkuje uznaniem, iż nie odpowiada on wymogom przepisu art. 49a kpk . Dlatego też nie można podzielić poglądu, iż w tym zakresie Sąd I instancji dopuścił się obrazy prawa materialnego.

Natomiast naruszenia przepisu art. 46 kk Sąd Rejonowy dopuścił się wobec nie orzeczenia od oskarżonych jednego z wymienionych tam obowiązków w sytuacji kiedy prawidłowy wniosek o zadośćuczynienie złożył pokrzywdzony H. F. . Brzmienie tego przepisu jest stanowcze i z jego treści nie wynika, by w razie prawidłowego złożenia w trybie art. 49a kpk wniosku przez pokrzywdzonego Sąd orzekający miał możliwość wyboru czy orzec przedmiotowy obowiązek, czy też nie . Natomiast wprost przepis ten stanowi, iż w razie złożenia przez pokrzywdzonego wniosku sąd orzeka jeden z wymienionych tam obowiązków , przy czym nie wprowadza żadnego dodatkowego warunku . W tej sytuacji wskazane przez Sąd Rejonowy w pisemnym uzasadnieniu zaskarżonego wyroku powody nie zasądzenia na rzecz H. F. jakiejkolwiek kwoty tj. faktu, iż szkody doznał wykonując obowiązki służbowe, a jako funkcjonariusz policji winien cechować się odpornością psychiczną , czy liczyć się z wystąpieniem zdarzeń takich jak miały miejsce w niniejszej sprawie , nie znajdują uzasadnienia w treści wskazanego przepisu . Dlatego też Sąd Okręgowy zmienił w tym zakresie zaskarżony wyrok i na podstawie art. 46§2kk w zw. z art. 48kk zasądził od oskarżonych E. S. i L. S. na rzecz pokrzywdzonego H. F. kwoty po 50 złotych tytułem nawiązki . Biorąc pod uwagę ustalone w niniejszej sprawie okoliczności, a zwłaszcza fakt, iż H. F. nie doznał obrażeń ciała , natomiast niewątpliwie obaj oskarżeni używali wobec niego słów wulgarnych , nie znajduje uzasadnienia wysokość żądanej kwoty tj. 500 złotych . W ocenie Sądu Okręgowego zasądzona kwota po 50 złotych nawiązki od każdego z oskarżonych , zrównoważy krzywdę jakiej doznał H. F. w związku z obraźliwymi słowami , które w czasie zdarzenia wypowiadali E. S. i L. S. pod jego adresem.

Uwzględniając wyżej wskazane argumenty Sąd Okręgowy na podstawie art. 437§1kpk orzekł jak w wyroku.

Na podstawie art. 624§1kpk zwolniono oskarżonych E. S. i L. S. od wydatków za postepowanie odwoławcze , bowiem przemawiały za tym względy słuszności.

SSO Krzysztof Sójka