Portal Orzeczeń Sądu Okręgowego w Kielcach

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 9 lutego 2015 roku

Sąd Okręgowy w Kielcach IX Wydział Karny-Odwoławczy w składzie:

Przewodniczący: SSO Zbigniew Karamara

Protokolant: starszy protokolant sądowy Anna Wołowiec - Piłat

po rozpoznaniu w dniu 9 lutego 2015 roku

sprawy D. P. (1)

oskarżonej o przestępstwa z art. 217 §1 kk

na skutek apelacji wniesionej przez oskarżoną

od wyroku Sądu Rejonowego w Ostrowcu – Świętokrzyskim VII Zamiejscowy Wydział Karny z siedzibą w Opatowie

z dnia 27 października 2014 roku sygn. akt VII K 285/14

I.  zmienia zaskarżony wyrok w ten sposób, że:

1.  na podstawie art. 66 § 1 i 2 k.k., art. 67 § 1 i 2 k.k. postępowanie karne wobec D. P. (1) warunkowo umarza ustalając okres próby na 2 (dwa) lata z jednoczesnym oddaniem jej w okresie próby pod dozór kuratora sądowego;

2.  na podstawie art. 67 § 3 k.k., art. 49 § 1 k.k. orzeka od oskarżonej świadczenie pieniężne w kwocie 500 (pięćset) złotych na rzecz Funduszu Pomocy Pokrzywdzonym oraz Pomocy Postpenitencjarnej;

3.  zasądza od oskarżonej na rzecz Skarbu Państwa kwotę 100 (sto) złotych tytułem opłaty za obie instancje;

II.  w pozostałej części zaskarżony wyrok utrzymuje w mocy.

Sygn. akt IX Ka 1693/14

UZASADNIENIE

D. P. (1) prywatnym aktem oskarżenia została oskarżona o to, że:

I.  w dniu 6 lipca 2014 roku w J. woj. (...) naruszyła nietykalność cielesną oskarżyciela prywatnego – D. P. (2) oblewając go wodą,

II.  w dniu 3 sierpnia 2014 roku w J. woj. (...) naruszyła nietykalność cielesną oskarżyciela prywatnego - D. P. (2) uderzając go ręką w podbródek, a następnie kopiąc nogą w krocze

tj. o przestępstwa z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk.

Sąd Rejonowy w Ostrowcu Świętokrzyskim VII Zamiejscowy Wydział Karny
z siedzibą w Opatowie wyrokiem z dnia 27 października 2014 roku orzekł co następuje:

I.  uznał oskarżoną D. P. (1) za winną popełnienia zarzucanych jej aktem oskarżenia czynów, tj. przestępstw z art. 217 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk i za to na podstawie art. 217 § 1 kk w zw. z art. 91 § 1 kk skazał ją na karę 3 miesięcy pozbawienia wolności,

II.  na podstawie art. 69 § 1 i 2 kk i art. 70 § 1 pkt 1 kk wykonanie orzeczonej wobec oskarżonej kary pozbawienia wolności warunkowo zawiesił na okres próby wynoszący 3 lata,

III.  na podstawie art. 72 § 1 pkt 8 kk zobowiązał oskarżoną do umożliwienia oskarżycielowi prywatnemu D. P. (2) kontaktów z córką J. zgodnie z wydanymi w tym zakresie orzeczeniami sądowymi,

IV.  na podstawie art. 73 § 1 kk oddał oskarżoną w okresie próby pod dozór kuratora sądowego,

V.  zasądził od oskarżonej D. P. (1) na rzecz oskarżyciela prywatnego D. P. (2) kwotę 300 złotych tytułem poniesionych przez niego kosztów procesu.

Powyższy wyrok zaskarżyła w całości oskarżona D. P. (1), która zarzuciła:

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na przyjęciu przez Sąd, iż naruszyła nietykalność cielesną oskarżyciela podczas gdy w rzeczywistości nie uderzyła ani nie kopnęła oskarżyciela, a jedynie oblała go wodą z kubka,

- błąd w ustaleniach faktycznych polegający na nie przyjęciu, że oskarżyciel zachowywał się wyzywająco i prowokująco wobec niej w sytuacji gdy z dowodów zebranych w sprawie w postaci zeznań świadka W. K. i wyjaśnień oskarżonej wynika, iż takie działania oskarżyciela miały miejsce 6 lipca i 3 sierpnia 2014 roku w czasie odwiedzin dziecka w jej miejscu zamieszkania,

- orzeczenie rażąco surowej kary która pozbawia ją prawa wykonywania zawodu
i skazuje na utratę pracy a tym samym pozbawia możliwości utrzymywania siebie
i dziecka

i wnosiła o:

uchylenie zaskarżonego wyroku i uniewinnienie jej od zarzutu drugiego i umorzenie postępowania z uwagi na znikomy stopień społecznego niebezpieczeństwa czynu
z zarzutu pierwszego ewentualnie warunkowe umorzenie postępowania za czyn
z 6 lipca 2014r. polegający na oblaniu oskarżyciela wodą na okres jednego roku.

Sąd Okręgowy zważył co następuje:

Apelacja oskarżonej zasługuje na częściowe uwzględnienie skutkując zmianę zaskarżonego wyroku w sposób wskazany w sentencji.

Wbrew twierdzeniu apelacji, Sąd I instancji dokonał prawidłowych ustaleń faktycznych odnośnie obu zdarzeń będących przedmiotem osądu, w oparciu
o rzetelną i rzeczową analizę zebranego w sprawie materiału dowodowego oraz ujawnionych w toku przewodu sądowego okoliczności, opierając się na kryteriach określonych w art. 7 kpk. Ocena dowodów jako swobodna, a nie dowolna podlega więc ochronie prawa procesowego. Swoje stanowisko odnośnie wskazania jakie fakty uznał za udowodnione lub nie udowodnione, na jakich w tej mierze oparł się dowodach i dlaczego nie uznał dowodów przeciwnych, w tym dlaczego częściowo tylko dał wiarę wyjaśnieniom oskarżonej D. P. (1) i świadka W. K., Sąd Rejonowy logicznie i szczegółowo umotywował w odpowiadającym wymogom procesowym uzasadnieniu wyroku. Odmienne zatem twierdzenie apelacji ignorujące ustalenia Sądu i wywody przedstawione w części motywacyjnej wyroku, stanowi więc tylko polemikę z trafnymi ustaleniami Sądu I instancji, zwłaszcza, że apelująca w istocie nie wskazała jakich to konkretnych uchybień w zakresie zasad logicznego rozumowania, zasad wiedzy i doświadczenia życiowego miałby się dopuścić Sąd Rejonowy w ocenie zebranego materiału dowodowego. Wywody apelacji sprowadzają się do przeciwstawienia ustaleniom Sądu orzekającego własnego subiektywnego poglądu, który prezentowany był w wyjaśnieniach przez skarżącą, a które to stanowisko Sąd właściwie ocenił. Sąd I instancji wskazał dlaczego dał wiarę zeznaniom pokrzywdzonego D. P. (2), którego relacje co do najistotniejszych okoliczności zdarzeń przestępczych są rzeczowe, logiczne, stanowcze i znajdują swoje adekwatne potwierdzenie w obiektywnym dowodzie jakim jest nagranie z obrazu i dźwięku z przebiegu obu konfliktowych zdarzeń. Słusznie Sąd podnosi, iż to właśnie relacja oskarżonej i zeznania świadka W. K. stoją w sprzeczności z ostatnio wskazanym dowodem z nagrań, a niezależnie od tego trafnie też podnosi iż i relacja oskarżonej jawi się jako chwiejna a czego potwierdzeniem jest także i podniesiony przez apelującą argument iż w dniu 6 lipca „jedynie oblałam go wodą z kubka” w sytuacji gdy przecież słuchana na rozprawie tej okoliczności przeczyła. To właśnie pokrzywdzony konsekwentnie utrzymywał iż krytycznego dnia został oblany wodą przez oskarżoną, stąd patrząc także przez pryzmat stanowiska oskarżonej zajętego w skardze uznać należało dokonaną ocenę zeznań D. P. (2) przez sąd orzekający za słuszną.

W konsekwencji Sąd Rejonowy trafnie uznał, że wyjaśnienia oskarżonej nie są wiarygodne, a stanowią jedynie wyraz prezentowanej przez nią linii obrony podobnie jak i wspierające te jej linię obrony zeznania matki oskarżonej.

Reasumując Sąd Okręgowy w całości podziela stanowisko Sądu I instancji co do winy i kwalifikacji prawnej przypisanych oskarżonej przestępstw.

Odnosząc się zaś do kwestii wymiaru kary za poszczególne czyny to zgodzić się należy z apelującym, iż w tym zakresie rozstrzygnięcie Sądu razi swoją surowością już chociażby z uwagi na fakt że Sąd wymierzył karę pozbawienia wolności – fakt że w postaci warunkowego zawieszenia jej wykonania w sytuacji gdy przecież przypisane przestępstwa zagrożone są karami przemiennymi a więc grzywny, ograniczenia wolności i właśnie pozbawienia wolności. Wymierzenie rodzajowo najbardziej z dotkliwych kar. W sytuacji gdy przecież w ustalonych realiach sprawy mamy do czynienia z konfliktem stron na tle sposobu wykonywania władzy rodzicielskiej nad wspólnym dzieckiem, kiedy oskarżona jest osobą niekaraną jawi się jako reakcja prawnokarna nieadekwatna do wagi popełnionych czynów.

Zdaniem Sądu Okręgowego nie sposób też podzielić w pełni argumentów Sądu odnośnie oceny stopnia zawinienia oskarżonej jak i społecznej szkodliwości czynów, zwłaszcza w sytuacji gdy odwołuje się on do znacznego nasilenia złej woli ze strony D. P. (1) upatrując tego w wielościach interwencji policji zgłaszanych przez pokrzywdzonego w związku z utrudnieniami jego kontaktów
z dzieckiem. Otóż należy podkreślić iż postępowanie karne dotyczy jedynie dwóch zdarzeń i zachowań zawinionych przez oskarżonego i jego celem nie jest rozstrzygnięcie kwestii wykonywania władzy rodzicielskiej przez strony a to tej kwestii dotyczyły te interwencje policji. Stąd nie sposób uznać za trafne stanowisko Sądu by z tego tytułu wyciągać niekorzystne dla oskarżonej wnioski. Pamiętać zaś należy, iż owo naruszenie nietykalności cielesnej pokrzywdzonego w obu zdarzeniach nie nosiło w sobie cech szczególnej brutalności, czy też nie pozostawiło wobec pokrzywdzonego istotnych dolegliwości, zwłaszcza jeśli się uwzględni iż w dniu 6 lipca 2014 r. dotyczyć miało jedynie zmoczenia jego odzieży. Stąd też zdaniem Sądu Okręgowego należy uznać iż zarówno stopień zawinienia oskarżonej jak i stopień społecznej szkodliwości czynów jej przypisanych nie są znaczne. Biorąc przy tym pod uwagę fakt dotychczasowej niekaralności oskarżonej, oraz to, że w sposób prawidłowy funkcjonuje ona w swej społeczności, oraz że jest pozytywnie także oceniona w miejscu swego zatrudnienia (vide karta ocena pracy – k. 50-51), uznał Sąd za właściwe warunkowo umorzyć postępowanie karne na okres próby 2 lat jako że po stronie oskarżonej istnieje pozytywna prognoza iż w przyszłości będzie ona przestrzegała porządku prawnego, a w szczególności nie popełni przestępstwa. Ustalony okres próby z jednoczesnym oddaniem oskarżonej pod dozór kuratora sądowego pozwoli w sposób wystarczający zweryfikować przebieg procesu wdrażania oskarżonej do przestrzegania porządku prawnego. Dla wzmocnienia wychowawczego oddziaływania rozstrzygnięcia Sąd uznał za wskazane orzeczenie wobec oskarżonej w oparciu o przepisy art. 67 § 3 kk, art. 49 § 1 kk. świadczenia pieniężnego na wskazany cel społeczny przy określeniu jego wysokości biorąc pod uwagę jej sytuację finansową i rodzinną.

Mając na uwadze podniesioną wyżej argumentację w oparciu o przepis art. 407 § 1 i 2 kpk zaskarżony wyrok zmieniono w sposób wskazany w sentencji.

/SSO Zbigniew Karamara/

DZ